Jonge mantelzorger Marjet: 'De grootste zorg is mentaal'

“Mijn broertje Wouter heeft het syndroom van Down. Samen met mijn andere broertje Robert ondersteun ik mijn ouders, door hem medicijnen te geven, zijn kleding klaar te leggen en hem zo nu en dan op te halen van school. Dit is een klein deel van de zorg, de grootste zorg is mentaal: wie is wanneer thuis voor hem? Waar gaat hij later wonen? Hoe gaat het op school? Gelukkig regelen onze ouders de administratieve zaken met school en de gemeente. Robert en ik wonen nog thuis en hebben steun aan elkaar. Voor nu hebben we afgesproken dat we later samen de zorg dragen.

Hoe ik het mantelzorgen ervaar? Dubbel. Ik help Wouter graag, want hij is mijn broertje. Maar soms zou ik willen dat ik normaal met hem naar de bioscoop kon gaan of eens géén planning hoefde te maken. Tijdens mijn middelbareschooltijd nodigde ik bijna nooit vriendinnen uit. Als excuus zei ik dat ik ver weg woonde, maar de werkelijke reden was het soms overdreven gedrag van mijn broertje. Nu raakt dat me minder, en mijn vriendinnen kijken er ook niet raar van op.

Ik mag het in ons gezin aangeven als ik niet thuis kan zijn of andere plannen heb; het mantelzorgen is goed bespreekbaar. Wel wil ik op de hoogte gehouden worden van alles wat er speelt, dat geeft mij rust. Ik maak me drukker over Wouters toekomst dan over de mijne. Eén ding staat vast: ik wil later dicht bij hem wonen.”

Beeld: Nathalie van der Straten-Folkersma