Jonge mantelzorger Nikki: 'Ik cijfer mezelf niet meer weg'

“Ik was 6 toen mijn moeder een postnatale depressie kreeg. Ze raakte daarna in een psychose, waarna een bipolaire stoornis werd vastgesteld. Mijn moeder en haar toenmalige man scheidden toen ik 13 was; voor een stabiele thuissituatie ging ik bij mijn vader wonen. Maar mijn moeders netwerk was klein, waardoor ik al gauw diverse zorgtaken kreeg: huishoudelijk werk, contact leggen met artsen en een luisterend oor bieden.

Mijn omgeving spoorde mij aan psychologische hulp te zoeken, omdat ik me zo veel zorgen maakte om mijn moeder. Ik kreeg er lichamelijke klachten van en voelde me niet gelukkig. Dankzij de psycholoog heb ik geleerd de situatie te accepteren. Ik zorg nog steeds veel, maar ik cijfer mezelf niet meer helemaal weg. Ik moet mezelf vooropzetten, want ik kán mijn moeder helaas niet beter maken. Zij vindt het belangrijk dat het goed gaat met mij, voordat ik háár help. Ze heeft tegenwoordig bovendien veel steun aan haar vriend.

Mijn schoolcarrière heeft weleens onder de zorg voor mijn moeder geleden. Dit besprak ik dan met mentoren en begeleiders. Soms trok ik het niet om gezellig te doen in de stad, of vertoonde ik juist vluchtgedrag door veel uit te gaan. Ik moet continu zoeken naar een goede balans. Daar helpt de opgedane kennis door mijn studie Social Work gelukkig wel bij. Ik ben nu bijna afgestudeerd en wil daarna kinderen in soortgelijke omstandigheden ondersteunen.”

Beeld: Nathalie van der Straten-Folkersma