Jonge mantelzorger Viroen: ‘Het went nooit’

“Op mijn 16e werd ik mantelzorger voor mijn moeder. Zij was nierpatiënt en in die tijd haalde ik haar altijd op van het dialyseren in het ziekenhuis. In 2011 kreeg ze vier hersenbloedingen binnen een maand, waardoor ze verlamd raakte aan beide zijden. Nu woont ze in een verpleeghuis, waar ik haar ’s avonds help met eten en haar klaarmaak voor de nacht. We bespreken de dag en hoe het met haar gaat. Ik wil haar het gevoel geven dat ze niet alleen is.

Toen ik net begon met mantelzorgen, besefte ik niet wat voor impact het zou hebben. Als ik met vrienden wilde stappen, kon dat vaak niet. Een voetbalwedstrijd moest ik thuis kijken. Dat is niet leuk als je jong bent. Alleen als ik wist dat mijn moeder het goed maakte, kon ik genieten. Nu ben ik gewend aan de zorgtaken, maar emotioneel went het nooit. Ik zou graag vooruitgang zien, maar veel chronisch zieken gaan achteruit; mijn moeder ook.

In 2016 belandde ik in een depressie door de druk van het afstuderen voor mijn studie bedrijfskunde en de zorg voor mijn moeder, die toen wat achteruitging. Dankzij professionele hulp heb ik geleerd hoe ik kan omgaan met slecht nieuws. Nu studeer ik gezondheidswetenschappen; mijn droom is om een zorgcoöperatie op te zetten. Ik werk aan mijn eigen toekomst, en mijn moeder zegt steeds vaker hoe blij ze daarmee is.”

Beeld: Nathalie van der Straten-Folkersma