Anke woont met haar gezin in Tsjaad: ‘Er zwemmen letterlijk nijlpaarden in de rivier’

Als we met de familie Gerritsen videobellen zit Anke thuis in de stad N’Djamena, met de kindjes die op dat moment slapen. Joost belt in vanuit zijn kantoor. Hij hoeft op dit moment niet te vliegen: het vliegtuig van MAF Tsjaad staat al een tijdje aan de grond. Het is wachten op de goedkeuring van het jaarlijkse onderhoud. “We hadden het op tijd aangevraagd, maar dingen duren hier vaak langer dan je denkt”, vertelt Joost. “Dat hoort er allemaal bij in Afrika.”

Slapen in de Sahara

In Nederland werkte Joost bij de brandweer in de Rotterdamse haven. Inmiddels heeft hij al heel wat vlieguren gemaakt voor MAF (Mission Aviation Fellowship) in Tsjaad. Hij vervoert hulpverleners en missionair werkers van de ene naar de andere kant van het land. “Tsjaad is dertig keer zo groot als Nederland: de afstand die we naar het noorden vliegen, is hetzelfde als van Nederland naar Barcelona. Met ons vliegtuig doen we daar 4,5 uur over. Ken je het beeld van zo’n oase midden in de woestijn? Dat is ongeveer waar wij dan landen. Tussen het zand en steen is opeens een vliegveldje met palmbomen en meertjes eromheen.”

Bij zo’n vlucht is het vaak te laat om nog terug te vliegen, dus moet Joost regelmatig overnachten bij het vliegveld. “Dan slapen we op een matrasje buiten in de woestijn. Dat is heel bijzonder.”

• Junglepiloten - Verhalen van hoop

  Klik hier

Heftig

Het was voor Joost en Anke uit het Gelderse Zwartebroek even wennen toen ze in 2024 hoorden dat dít het land was waar ze naartoe werden uitgezonden. Op dat moment was hun zoontje Joshua 1 jaar, en Toby was net geboren. Anke: “Toen ons in een eerder sollicitatiegesprek werd gevraagd wat we zouden willen, zei ik: ‘Natuurlijk neem je je kinderen niet mee naar Zuid-Soedan of Tsjaad, dat lijkt me wel heel heftig.’” Maar toen uiteindelijk het aanbod vanuit Tsjaad kwam, maakte het stel een weloverwogen keuze. “We bezochten het land van tevoren, praatten met de regiodirecteur en kwamen erachter dat er toch wat mogelijkheden zijn, ook qua scholen. MAF Tsjaad is een klein team, dat past bij ons. Na twee weken onderzoeken en bidden kregen we er rust over.”

Zwembad, termieten en een waterfilter

Zodoende wonen ze nu in N’Djamena, de hoofdstad van Tsjaad. In een van de betere wijken – “we hebben bijna altijd wel stroom” – op de benedenverdieping van een compound met vier appartementen. Op hun terrein, dat 24/7 beveiligd wordt door guards, wonen ook internationale collega’s: een piloot uit Zwitserland, een directeur uit Nederland en een gezin met een dochtertje van 1. Het terrein heeft een zwembad en heel veel schaduw: een zegen als het bijna altijd 40+ graden is.

Het terrein heeft een zwembad en heel veel schaduw: een zegen als het bijna altijd 40+ graden is.

“We hebben een goed, ruim huis, zeker vergeleken met collega-zendelingen en ontwikkelingswerkers”, vertelt Anke. “En tegelijk: de voegen tussen de tegels vallen eruit, terwijl die pas vorig jaar zijn gelegd. Het bad loopt niet goed leeg. De keukenkastjes worden letterlijk opgegeten door termieten. Wacht,” ze staat op van de bank, “ik laat het even zien.” Met haar camera laat ze de keuken zien. Inderdaad: hele stukken keukenkast zijn weggevreten. “Dan heb ik nog liever kakkerlakken, denk ik.” Op het aanrecht staat een grote witte ton, met onderin een kraantje: het waterfilter. “Hier bovenin doe je het kraanwater. Dat moet dan even zakken. Vervolgens tap je dat water in flessen en zet je die in de koelkast – een dag later heb je drinkbaar water. Je kunt het ook warm opdrinken, maar koud water is wel zo lekker bij 40 graden.” 

Nijlpaarden in de rivier

Om hun huis wat meer een thuis te maken, hebben ze uit Nederland behang en verf meegenomen en hebben ze een leuke speelplek gecreëerd voor de kinderen. Dat is nodig, want in de omgeving kunnen ze niet makkelijk eropuit. Joost: “Je moet creatief zijn. We halen weleens broodjes bij de bakker en gaan dan picknicken bij de rivier. De stad heeft twee hotels met een zwembad, daar gaan we soms heen om te zwemmen. Maar dat is het: er zijn hier geen speeltuintjes of activiteiten om te doen.” Anke: “We kunnen hier dan wel weer kameel rijden! Dat moeten we echt nog een keer doen, Joost.”

Dat Joshua en Toby opgroeien in een andere cultuur dan in Nederland, vinden ze positief. “Ze krijgen hier een breder wereldbeeld. Ze leren drie talen, we gaan op vakantie naar Kenia en er zwemmen letterlijk nijlpaarden in de rivier. Als ze later groot zijn, zien ze geen huidskleur meer.” Toch is de armoede ook confronterend. Anke: “Laatst stonden er bij de supermarkt vijf kindjes om geld te bedelen. ‘Waarom vragen die kindjes om eten?’ vragen de jongens dan. Dat is de realiteit van de wereld waarin we leven. Laatst hebben op één dag de huishoudster, de guard en de tuinman om geld gevraagd. Wat is dan wijs? Hoe zou Jezus dit in vredesnaam doen? Toch is het leven in Nederland ook niet altijd een makkie, soms ben ik blij dat ze daar niet opgroeien.”

Fulltime moeder

Zeker voor Anke, die in Nederland werkte als psychomotorisch therapeut in het ziekenhuis, is de verhuizing een grote omschakeling. Zij zorgt nu fulltime voor haar zoontjes. “Dat vond ik een van de lastigste dingen: geen werk hebben. Na mijn zwangerschap en bevalling van Toby zat ik ook bijna het hele jaar thuis, maar toen had ik meer escapes: mijn ouders woonden vlakbij, ik kon naar een speeltuintje, ’s avonds ging ik volleyballen. Hier heb je weinig ontwijkmogelijkheden. In onze buurt is het relatief veilig, maar je gaat er niet rustig een rondje wandelen. Op zondag volleyballen we wel als gezin met de andere missionaries hier, maar ik heb weinig tijd voor mezelf. Het moederschap is zo in your face de hele tijd. Dat is confronterend en ingewikkeld.”

Toch heeft ze het gevoel dat ze in Tsjaad veel betekent. “Toen er laatst een Amerikaanse collega met haar kinderen bij ons was, werd ze gebeld dat een dochter van iemand uit haar community, een meisje van twaalf, was overleden. Ik kon er op dat moment voor die vrouw zijn en samen maakten we een plannetje. Er gebeurt zóveel hier. Misschien is het belangrijker dat we hier zijn dan dat we vliegen. Mensen kunnen bij ons komen, heftige dingen delen, eten, zwemmen, in de schaduw zitten. Natuurlijk is het ingewikkeld dat de jongens de hele dag aan mijn been hangen, maar ik kan mensen uitnodigen.”

Geluk

Het gezin heeft bij MAF getekend voor twee jaar, de intentie is om nog wel zes tot tien jaar te blijven. Want hoe moeilijk het soms ook is, ze zitten hier op hun plek. Joost: “We hebben het gevoel dat God ons zo gemaakt heeft: we vinden avontuur en buitenland leuk. Vrienden van ons doen jongerenwerk in Zwolle, die voetballen met jongeren in de wijk. Dat zou ik na drie weken al zat zijn. Zo heeft iedereen zijn gaven en talenten. Het is af en toe pittig, maar in Nederland had ik ook weleens een rotdag op werk.”

Anke: “Laatst waren we op vakantie in Kenia. Daar heb je meer eet- en speelgelegenheden, maar we misten Tsjaad ook wel. Geluk zit ’m niet in wat er beschikbaar is, dat besef ik wel. Tuurlijk wil ik weleens een wijntje drinken met een vriendin, maar ik wil híer zijn. In Tsjaad, met Joost, de jongens, onze collega’s. Ik houd echt van dit leven.”

Je kunt de familie volgen op Instagram: @mafgerritsen.