‘Het schuurt. Wij genieten in onze camper, terwijl de wereld in brand staat’

Wat een leven. De verschrikkingen die mensen daar moeten doorstaan om te overleven. En ondertussen zitten wij lekker in onze camper, op zoek naar ritme en een fijn leven, of zo? Dit vind ik zo moeilijk. Hoe kan ik genieten als ik weet dat de wereld in brand staat? Hoe kan ik me bekommeren om de kleine obstakels in ons leven, terwijl er mensen doodsangsten uitstaan over hun leven? Hoe kan ik me druk maken om een gezond leven, terwijl er mensen doodgaan van de honger?

Omzien naar mensen

Ik voel dan dat ik iets wil betekenen. Ik wil niet alleen bezig zijn met mijn eigen leven, maar de lasten samen dragen. Ik wil omzien naar mensen die het moeilijk hebben. En dan zitten wij hier in deze camper ons druk te maken om kleine dingen in verhouding tot waar zij dagelijks mee te maken hebben.

Dat was trouwens niet anders toen we nog in ons huis woonden. Daar waren we ook druk met heel veel dingen die niks of weinig bijdroegen aan het leven van anderen. Ik was aan het overleven, op een heel andere manier weliswaar, maar ik was niet in staat om iets te geven aan de wereld.

Een opmerking die we regelmatig gehoord hebben bij het delen van onze plannen is: wat een luxe dat jullie dit kunnen doen! Dat is niet voor iedereen weggelegd, dat moet je maar kunnen. En ook de vraag: is dit nou allemaal zo nodig? Waarom niet gewoon thuis blijven en daar je ding doen? Als je God wil volgen, kan dat toch ook gewoon in Nederland?

Tekst gaat hieronder verder.

• Judie reist met haar man en vier kinderen in een oldtimer camper door Scandinavië

  Klik hier

Enorme luxe

Ja, het is een enorme luxe. Reizen waar we maar naar toe willen, onze dagen vullen zoals we willen en op een rustig tempo leven. Een mooie camper kopen, met alles erop en eraan.

Zeker als je bedenkt dat een heel deel van de mensheid deze mogelijkheid nooit zal hebben. Het feit dat wij uit een rijk land komen, is ook al zo’n luxe. Met ons paspoort kunnen we naar vrijwel elk land reizen. Gewoon, omdat we Nederlanders zijn. Sommige mensen moeten vluchten en asiel aanvragen om naar een ander land te kunnen. Wij gaan in alle vrijheid.

Om te kunnen gaan hebben we ons huis verkocht en alles losgelaten. Zonder die verkoop konden we de camper niet kopen. We gaan in plaats van naar een groter huis, naar een veel kleiner huis. Naar maar 8m2. We stappen uit de huizenmarkt, zonder zekerheid dat we daar weer in terug kunnen komen. Eerder de zekerheid dat dat niet gaat lukken. Ons inkomen zal achteruit gaan, dus de hypotheek zal niet genoeg zijn om weer een huis van te kopen. We bouwen weinig tot geen pensioen op. We leven van een beetje inkomen, plus wat overwaarde van ons huis. We leveren heel veel comfort en zekerheid in. Is dat luxe?

Het contrast tussen arm en rijk vind ik moeilijk en dat zal ik altijd moeilijk blijven vinden.

Als ik dan weer denk aan de mensen in Gaza, mensen in sloppenwijken of dichterbij; de zwerver op de hoek van de straat, dan hebben wij het zo goed en dat is zeker luxe. Dan voel ik me zo dankbaar dat wij in veiligheid en vrijheid leven. Dat we er zelf voor kunnen kiezen om ons leven op zijn kop te zetten. Omdat we dat willen, niet omdat we daartoe gedwongen worden.

Het contrast tussen arm en rijk vind ik moeilijk en dat zal ik altijd moeilijk blijven vinden. Er zal steeds weer een bepaald gevoel aan me knagen als ik aan het genieten ben van ons leven, van simpele dingen. Het gaat me aan het hart, de gebrokenheid. De mensen die gebroken zijn door het leven. Die gehavend zijn.

Uit je comfortzone

We zijn niet alleen maar voor onszelf op pad gegaan. We zijn niet op zoek naar een luxe leven waarin we op onze luie reet kunnen zitten en alles goed voor elkaar hebben. Een zorgeloos leventje. We zijn gegaan omdat we op zoek zijn naar verbinding en echtheid. We zijn gegaan omdat we Jezus willen volgen. Hij roept niet op tot luxe of comfort, maar hij nodigt ons uit voor een leven van zelfopofferende liefde. Van moeite doen. Uit mijn comfortzone gaan. Ik denk dat als ik het randje opzoek, de rand waar ik het niet allemaal zelf in de hand heb en de controle loslaat, God zichtbaar wordt.

Het leven met God is denk ik heel persoonlijk en ik probeer te luisteren naar wat God mij daarover te zeggen heeft. Voor mij is Hij een zachte stem, een voorzichtig gevoel. Sommige mensen noemen het onderbuik gevoel, intuïtie of gut feeling. God feeling. Ik geloof dat dat de heilige Geest is. Hij overschreeuwt niet en is makkelijk over het hoofd te zien. Rust en stilte is nodig om die te leren herkennen. Ten minste, zo ben ik die stem gaan herkennen. Zachte aanmoedigingen om bepaalde keuzes te maken en oog te hebben voor mensen om mij heen of juist ruimte te maken voor mezelf. Ik probeer er naar te luisteren. Eerst kleine stappen, zoals een vriendin bellen om te vragen hoe het gaat. Of wat extra koken voor een buurvrouw. Onze zolder beschikbaar maken voor familie of vrienden die een plek nodig hadden. Stoppen met mijn werk zodat ik thuis kon zijn voor de kinderen. Maar het komt ook vaak voor dat ik te druk ben om te luisteren en gewoon ga. Doen en geven uit eigen kracht. Niet omdat God dat van me vroeg, maar omdat ik dacht dat het zo hoorde of er zelfs niet over nadacht. Achteraf raakte ik uitgeput en de heilige Geest herinnerde mij er dan aan dat ik weer zelf aan het werk was geweest.

Tekst gaat hieronder verder.

• Met vier kinderen wonen in een camper: ‘Waar zijn we aan begonnen?’

  Klik hier

Stukje hemel op aarde

Ik geloof dat God in ieder van ons een droom heeft gelegd. Een droom waarin jezelf tot bloei komt, maar ook de mensen om je heen. Ik denk dat God ons allemaal uitnodigt om die droom te volgen.

Maar eerlijk gezegd is mijn droom niet het reizen in een camper. Ik droom, al zolang ik me kan herinneren, van een plek waar we in verbinding leven en echt zijn. Een plek waar we plezier maken met elkaar, waarin we serieuze gesprekken kunnen voeren, waar we onze harten kunnen delen, samen kunnen lachen en huilen, waar we God kunnen zoeken en ontmoeten. Een plek waar we de dagelijkse dingen zoals koken en eten gezamenlijk kunnen doen. Er moet ook plek zijn waar je je terug kan trekken, voor als samen even te veel is. Ik verlang naar een plek waar we mensen kunnen opvangen die gehavend zijn en in moeilijke situaties zitten. Die het nodig hebben om voor een tijdje of langer gedragen te worden. Ik verlang naar het samen doen, naar elkaar omzien. Ik denk dat ik eigenlijk naar de hemel verlang. Maar ik geloof dat een stukje hemel op aarde mogelijk is.

Het leven in een camper is niet zoals ik net beschreven heb. Maar ik geloof dat het ons voor nu zal brengen wat we nodig hebben. Leren van andere mensen en van andere culturen. Loskomen van dingen die ons in de weg staan. Het reizende leven pelt je af als een ui. Alle lagen die de kern bedekken worden zichtbaar. Het kost tijd, ruimte en aandacht om die lagen los te laten. De leercurve is stijl en vreugde en frustratie liggen heel dicht bij elkaar. En dan zijn we nog maar twee maanden onderweg.

Op elkaar aangewezen

De afgelopen dagen hadden we het best pittig met elkaar. We hebben net 2,5 week gehad met andere reizende gezinnen en waren nu weer op elkaar aangewezen. De kinderen waren moe en hadden een kort lontje. Zodra wij een grens gaven of er iets niet ging zoals ze wilden, ontstond er ruzie en was er veel boosheid.

Eén keer liep het zo hoog op dat onze dochter haar kom soep uit de voortent over het kleed gooide en vervolgens heel hard aan de voortent trok. Zo hard, dat hij scheurde. Ik word daar verdrietig van. Maar vooral omdat ik zie dat hun gedrag de rekening is van afgelopen jaren. Als het mij teveel werd, begon ik te schreeuwen, met deuren te slaan of dingen door de kamer te gooien. Zo ga ik met boosheid om. Dit is wat ik hun geleerd heb. Zij zijn een spiegel voor mij. Au. Ik heb niet geleerd om met boosheid om te gaan, en ik weet nog steeds niet goed hoe ik dat moet doen.

Dit is allesbehalve die zelfopofferende liefde.

Dit is allesbehalve die zelfopofferende liefde, die geduldige liefde zoals het bijbelboek Korintiërs omschrijft. Op zulke momenten denk ik alleen maar: hoe kan ik ooit een plek bieden voor andere mensen als wij zo met elkaar omgaan? Wie denk ik wel niet dat ik ben? Maar op een later moment herinnert de heilige Geest me er weer aan dat we het ook niet uit eigen kracht hoeven te doen. Juist als wij zwak zijn, kan Gods grootheid zichtbaar worden.

Het contrast blijft: genieten in onze camper tegenover het troosteloze leed in de wereld. Het schuurt, voelt ongemakkelijk en het breekt mijn hart. Keer op keer doet het me beseffen dat ik het niet kan oplossen. Het brengt me naar de rand, daar waar mijn leven niet meer comfortabel voelt. Waar ik me alleen nog maar kan uitstrekken naar God, die iedereen ziet.

Wat een luxe leven. 

Tekst en foto's: Judie Verboom