Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Jurjen: ‘Ik stop ermee om me te schamen voor m’n beperkingen’

Vroeger was Jurjens leven perfect, of in ieder geval bijna. Maar sinds hij hersenletsel opliep, voelt hij zich vaak uitgerangeerd. Dit liedje van Matthijn Buwalda liet hem zien dat dat niet hoeft.

Deel:

Sinds een aantal jaren is mijn leven verre van perfect. Maar dat was het wel. Wanneer ik terugkijk, lijkt het weleens alsof alles in mijn leven helemaal spotless was. Het had wel een bepaalde mate van perfectie. Heel veel dingen klopten: Ik had een mooi gezin, een succesvol bedrijf, ik was gezond en had een betekenisvol leven. Kortom, er gingen heel veel dingen goed.

Dat veranderde allemaal toen ik opeens hersenletsel opliep en nagenoeg blind werd. Nu is het een dagelijkse strijd om iets van betekenis aan het leven te geven. Heb ik nog wel iets bij te dragen?, vraag ik mij dan af.

Vaak voel ik me uitgerangeerd. Gedachten dringen zich aan mij op als: Jouw beste tijd ligt achter je en Jij zit nu aan het receiving end van de samenleving. Of: Ik kost de samenleving eigenlijk alleen nog maar geld. Ik draag niets meer bij. Ik ben waardeloos.

Dit gaat over mij

Recentelijk stuitte ik op een liedje van Matthijn Buwalda met de titel Littekens. Matthijn zingt in dit prachtige liedje onder andere deze zin: 'Maar ik heb nog veel te geven hoor!' Toen ik zijn liedje voor het eerst hoorde, dacht ik: dit liedje gaat over mij!

Hij zingt:  

Ik ben een schilderij met een scheur erin
Ik ben een auto met een kras
Ik ben de kraan die maar blijft lekken
Ik ben niet meer wie ik was

Ik ben de deur die maar blijft kraken
Ik ben de beker met de barst
Ik ben het lampje dat soms flikkert
Ik ben niet meer wie ik was.

Maar ik heb nog veel te geven, hoor
Ik draag mijn littekens met trots
Ik heb er net zoveel als iedereen.
Alleen heb ik ze niet verstopt.

Ik ben de jas die niet meer dicht kan
Ik ben de radio die stoort.
Ik ben de koelkast die geluid maakt
Ik ben niet meer als hiervoor

Ik ben de vloer die niet gelijk ligt
Ik ben het kastje zonder greep.
Ik ben de wifi die soms wegvalt
Ik ben niet meer wie ik ben geweest.

Maar ik heb nog veel te geven hoor
Ik draag mijn littekens met trots
Ik heb er net zoveel als iedereen
Alleen heb ik ze niet verstopt.

Zie je de schoonheid in de schade
Zie je de rijkdom in gebrek?
Lijm je de barsten met genade
Of houd jij jezelf weer voor de gek.

Want jij hebt nog veel te geven hoor
Draag je littekens met trots
Je hebt er net zoveel als iedereen
Maar de meesten hebben ze verstopt.

Als ik met mijn blindengeleidestok over straat loop – iets wat ik in het begin überhaupt niet deed – blijf ik mij regelmatig toch ergens een beetje schamen. En als het even kan, verberg ik mijn gebrek. Of als ik met een vriend bij de kassa sta, doe ik net alsof ik gewoon kan zien. Dat ik natuurlijk zijn arm grijp om naar buiten te kunnen lopen, doe ik dan toch zo onopvallend mogelijk.

Ik stop ermee om te schamen

Maar ik heb besloten dat vanaf nu niet meer te doen. Ik stop ermee om mij te schamen voor mijn beperkingen. Mede door dit lied. Ik zeg dan ook regelmatig tegen mezelf: ‘Je hebt nog veel te geven hoor!’ en dan zing ik samen met Matthijn: ‘Ik draag mijn littekens met trots!' Misschien heb ik er dan toevallig wat meer dan de gemiddelde mens, ik heb ze in ieder geval niet langer verstopt.  

De weergave van deze video vereist jouw toestemming voor social media cookies.

Toestemmingen aanpassen

Geschreven door

Jurjen van Houwelingen

--:--