Jurjen van Houwelingen: verder leven met hersenletsel

Door een goedaardig gezwel in zijn hoofd raakte spreker en schrijver Jurjen van Houwelingen van het ene op het andere moment invalide. “Wanneer je zoiets enorm heftigs meemaakt, is het heel verleidelijk om met gebalde vuisten naar de hemel te schreeuwen. Waarom?! Waarom God?! Waarom moest mij dit overkomen?”

De waarom-vraag

"Die vragen heb ik zeker gesteld. En nog steeds doe ik dat af en toe. Maar ik merk dat ik geen antwoord krijg op deze vraag: waarom is er lijden? Van het ene op het andere moment raakte ik invalide. Wanneer je zoiets enorm heftigs meemaakt, dan is het heel verleidelijk om met gebalde vuisten naar de hemel te schreeuwen. Waarom?! Waarom God?! Waarom moest dit mij overkomen?

Nuttigere vraag

Onlangs bedacht ik mij met een schok: zou het antwoord op deze vraag mij eigenlijk helpen? Ik denk het niet. En dus zal ik toch vroeg of laat mijn aandacht moeten verleggen naar een interessantere, nuttigere vraag. Ik merk namelijk sowieso dat de waarom-vraag mij alleen maar verder van God, van anderen en uiteindelijk zelfs van mijzelf afdrijft. Ik loop er compleet in vast. Ik krijg geen antwoorden.

Ankers

Ik ben niet gemaakt voor dit leven. Dat is het hoopgevende anker waar ik mij wanhopig aan vasthoud. Ik begrijp helemaal niets van God. Echt helemaal niets. Ik weet op sommige dagen nog niet eens of Hij er wel is. Of dat Hij Zijn handen heeft afgetrokken van de aarde en ons maar een beetje laat aanmodderen. Maar dan kom ik toch weer terug bij die Man aan dat kruis. Hij zegt van zichzelf: ‘Nog voordat alles er was, was Ik er.’ Hij staat aan het begin van het leven en aan het einde. En er is iets met die lijdende God dat mijn lijden een bepaald perspectief geeft. Al begrijp ik helemaal niet waar dat lijden nou precies goed voor is. Misschien is het nergens goed voor.

Wat nu?

Ik merk dus dat ik voorbij die waarom-vraag moet kijken. Omdat ik simpelweg niet verder kom met deze vraag. De waarom-vraag blijkt niet behulpzaam te zijn in mijn proces. En dus probeer ik mijn aandacht niet te richten op 'waarom?' maar op ‘wat nu?'.
Het lijden is er. En wat is mijn reactie daarop? Ik kan heel makkelijk in mijn boosheid en mijn ellende gaan zwelgen. Maar daar help ik niemand mee en ik word er niet bepaald een aantrekkelijk mens van. Het lijden is er, de pijn is er.

Wat nu? Hoe ga ik hier nu op reageren? Hoe ga ik hier vandaag mee om?