Jurjen van Houwelingen ziet bedanken als geestelijke discipline

Jurjen over de drie woorden

Van de drie woorden springt ‘bedank’ er voor Jurjen het meest uit. Het werd zijn ‘lifeline’. Dankbaar zijn was moeilijk voor Jurjen: “Ik heb zo veel verloren en daar kon ik me in het begin helemaal op blindstaren. Daar werd ik dan somber van en ik dacht alleen maar: ik ben zo veel kwijt. Maar op een gegeven moment leerde ik me te focussen op wat er wel was.”

Voor zijn hersentumor sprak Jurjen veel op christelijke evenementen. De woorden 'bid' en 'bewonder' heeft hij vaak gebruikt wanneer hij over het geloof sprak. Al hebben de woorden sinds zijn hersenletsel een andere betekenis gekregen: “Op dit moment is dat heel erg veranderd, vooral bidden. Dat is een hele andere geworden.” Over het woord 'bewonderen' zegt hij: “Bewonderen moet ik opnieuw leren. Ik associeer het heel erg met schoonheid.” Schoonheid is een andere ervaring geworden door de visuele beperking die Jurjen heeft en daardoor heeft hij eigenlijk geen schoonheidservaringen meer.

Bedank

Jurjen ziet bedanken als een soort geestelijke discipline: “Het is iets wat je doet, niet iets wat je overkomt.” “Ik ben dankbaarheid gaan praktiseren.” Dat praktiseren van dankbaarheid was nodig omdat het heel verleidelijk was voor Jurjen om zich blind te staren op alles wat hij kwijt is geraakt. Dankbaarheid is meetbaar in de hersenen, het brengt andere paden tot stand als je dankbaar bent waardoor je positiever in het leven gaat staan. “Ook al voelde ik het niet, ik ging gewoon danken.”

Herseninfarct

In december 2017 stond het leven van Jurjen plotseling op z'n kop. Een tumor in zijn hersenen veroorzaakte een herseninfarct. Het vocht in zijn hersenen hoopte in rap tempo op en Jurjen belandde in coma.Toen hij bij kwam zag hij niks meer, was hij ernstig gedesoriënteerd en wist hij niks meer. Jurjen wist zelfs niet meer dat hij getrouwd was en kinderen had: “Ik was alles kwijt.” Vanuit het niets heeft hij alles weer moeten opbouwen, hierbij kreeg hij veel steun van zijn naasten omdat hij in één klap afhankelijk werd van anderen.

Door het infarct was hij alles kwijt, het graven in zijn geheugen kon hij niet. Om de paar minuten was hij vergeten waar hij was en wat er gebeurd was. Ook het zicht is hij kwijt: “Ik ben nagenoeg blind. Ik zie nu bijvoorbeeld jouw gezicht maar ik zou je niet herkennen want de functie van gezichtsherkenning is in mijn brein stuk.”

Schilderen

Ondanks het verlies van zijn zicht is Jurjen gaan schilderen. “Ik heb altijd al iets gehad met visualiteit. Ik was grafisch vormgever, later artdirector en ik heb affiniteit met kunst.” Na het herseninfarct moest hij op zoek naar iets nieuws. Op aanraden van zijn familie is hij begonnen in een atelier voor mensen met niet aangeboren hersenletsel. “Daar ben ik begonnen met de strepen, want dat kon ik doen met tape dat ik weg haalde. En laag voor laag kreeg ik het hele doek vol met strepen.” Jurjen wist dat het mooi zou zijn, ook al kon hij het niet meer zien. Een goede vriend van hem heeft zijn eerste werk gekocht, “Dat was een opsteker voor mij, want ik kreeg het gevoel dat ik nog iets kon.” zegt Jurjen er over. En het is nu uitgegroeid tot een eigen atelier, een nieuwe roeping, zijn nieuwe werk: “Dus nu ben ik kunstenaar.”

Bidden is compleet anders geworden

Vroeger was bidden als verzoeken bij God, die hoog in de hemel zit, neerleggen en soms doet hij er iets mee en soms niet. En bidden was iets waarmee je dingen in beweging kan brengen. “Maar nu is gebed met name iets wat mij in beweging brengt.” Gebed is volgens Jurjen een plek waarin je naar God kijkt: "Soms zie je wat, maar heel vaak ook niet."

“God is nu een plaats waar ik naartoe ga, waar ik hem zie en waar ik iets ervaar van zijn vrede, zijn hoop of zijn vreugde. En dat je daar iets van gaat uitdelen naar de mensen om je heen. Als een spiegel.” 

Godsbesef

Na het herseninfarct is Jurjen door een geloofscrisis gegaan, maar het geloof had rationeel gezien te sterke argumenten om het los te laten. Over God zegt hij: “God is niet meer iemand waaraan ik iets vraag, maar wel waar ik iets bij vind.” Volgens Jurjen is God een vriendelijkheid die je altijd kan benaderen, iets wat een vaag gevoel is. Het is iets ongrijpbaars en mysterieus wat je kan ervaren.