Wat leer ik mijn kinderen over liefde en trouw nu mijn huwelijk kapot is?

‘Mama, waarom ging jij met kerst niet mee naar opa en oma? Had je geen zin om bij ons te zijn?’ Ik vertel dat die opa en oma niet meer bij mij horen, hoewel zij nog wel bij hén horen.

Ik vraag me af of ze me begrijpen. Hoe leg ik uit dat scheiden niet alleen betekent dat papa en mama niet meer samenwonen, maar dat het ook zorgt voor een scheuring in familiebanden? Hoe leer ik ze de waarde van liefde en trouw, als de relaties om hen heen gebroken zijn?

Voor altijd twaalf jaar getrouwd

Wat ik het ergste aan de hele scheiding vind, is de impact die het heeft op het verdere leven van onze kinderen. Zij begrijpen nu nog niets van de achterliggende redenen. Van de frustraties en het verdriet. Zij zien alleen het resultaat. Papa en mama zijn niet meer bij elkaar en daarom gaat mama niet meer mee naar de ene opa en oma en andersom.

Wat ze wel zien, zijn neefjes en nichtjes die beide ouders bij zich hebben op familiefeesten. Of een opa en oma die veertig jaar getrouwd zijn. ‘Jullie zijn twaalf jaar getrouwd hè?’, vraagt onze zoon. ‘Ja’, reageert zijn zus. ‘En dat blijft altijd op twaalf staan.’

Wat voor mij normaal was, namelijk dat een echtpaar een leven lang samen is, kunnen zij zich niet meer voorstellen. Wat zal dit voor invloed op ze hebben? Zullen ze wel in staat zijn om langdurige relaties aan te gaan? Weten ze later wel wat het is om voor iemand te kiezen en bij die persoon te blijven voor de rest van hun leven? Wat doe ik ze aan – of beter gezegd –  hoe geef ik ze dit wel mee?

Niet elke oneffenheid wegstrijken

Een familiescheuring is moeilijk. Dus nee, ik ga niet elke oneffenheid voor ze wegstrijken. Tegelijk is het niet onmogelijk om ermee te leven. Zij verliezen geen opa’s en oma’s. We doen als gezin nog belangrijke dingen samen. Zo vieren we samen verjaardagen, Sinterklaas en Kerst. En belangrijker: ze hebben ouders die van ze houden en voor ze zorgen.

Ik wil ze meegeven dat gebrokenheid in relaties niet betekent dat alle relaties daarom zinloos zijn (hoewel ik dat zelf wel eens denk). Ik wil ze leren dat relaties de moeite waard zijn, ondanks of dankzij hard werken. Dat de instant gratification van deze maatschappij niet werkt als het gaat om relaties en trouw zijn. Dat je er moeite voor moet doen.

Niet gedoemd te mislukken

Ik wil ze ook leren dat die twaalf jaar geen weggegooide tijd is, maar dat we veel geleerd, gelachen, geliefd, gevochten en gehuild hebben. Kortom, we hebben het leven geleefd en dat was ook goed. Bovendien heeft het ons drie machtig mooie kinderen opgeleverd, die, hoewel beïnvloed door de situatie, niet per definitie gedoemd zijn te mislukken.

Boven alles wil ik ze meegeven dat vergeving en vrede mogelijk is. Jezus leert mij om de ander te accepteren en te vergeven én om mezelf te accepteren en te vergeven. Alleen zo kan ik ze liefde en trouw meegeven in een gebroken wereld.