Laura wilde op veertienjarige leeftijd uit huis geplaatst worden
'Als kind weet je niet beter dan dat jouw thuissituatie normaal is'
De eerste foto van Laura Hindriks (28) met haar moeder is genomen toen Laura een jaar of zeven was, op oudere foto’s poseert ze meestal samen met haar opa en oma of met vrienden van haar vader. “Mijn ouders konden niet goed voor mij zorgen dus vaak werd ik elders ondergebracht. Mijn vader was vanwege zijn werk weinig thuis en mijn moeder was emotioneel instabiel en mishandelde mij psychisch.” Op haar veertiende werd Laura, op eigen verzoek, uit huis geplaatst en kwam ze terecht in een pleeggezin. “Ik wilde naar een plek waar ik mezelf kon zijn.”
“Als kind weet je niet beter dan dat jouw thuissituatie normaal is. Pas toen ik op de middelbare school zat kreeg ik door dat het helemaal niet gebruikelijk is om als kind thuis de was te doen, te koken en voor je jongere zusjes en depressieve moeder te zorgen. Als ik uit school kwam vroeg ik me vaak af hoe ik mijn moeder thuis zou aantreffen: boos, angstig of depressief op bed? Zou ze in staat zijn om eten te koken of moest ik voor een warme maaltijd zorgen?”
‘Toen ik nog klein was, is mijn moeder meermaals opgenomen geweest’
Vermoedelijk lijdt haar moeder aan een borderline persoonlijkheidsstoornis en kon ze daarom niet goed voor Laura en haar twee zusjes zorgen. Een officiële diagnose is nooit gesteld, maar Laura’s hulpverleners herkenden deze persoonlijkheidsproblematiek wel bij haar moeder. “Haar gedrag past bij deze stoornis: ze ervaart emoties heel intens, reageert vaak vanuit haar eerste impulsen en heeft last van depressieve periodes. Ook kan ze manipulatief zijn. Toen ik nog klein was is ze ook meermaals opgenomen geweest en slikte ze medicijnen.”
Omdat Laura veel onrust ervoer over haar thuissituatie, ging ze in gesprek met een leerlingbegeleider van school. Uiteindelijk vroeg die aan haar wat zij zelf het liefste zou willen. “Ik wilde graag ergens anders wonen en verder opgroeien in een veilige omgeving waar ik mezelf kon zijn. Als ik dit nu zo uitspreek klinkt dat heel hard, maar het klopt wel: het was niet veilig thuis.”
‘Voor een blijvende plek in een pleeggezin was ik eigenlijk al te oud’
De leerlingbegeleider deed een melding bij jeugdzorg en na ruim een jaar werd Laura’s verzoek tot uithuisplaatsing ingewilligd. “Voor een blijvende plek in een pleeggezin was ik eigenlijk al te oud, werd mij verteld. Daarom kwam ik op de wachtlijst voor een kamertraining bij SGJ Christelijke Jeugdzorg. Na een jaar was daar een plekje en tot die tijd woonde ik bij een pleeggezin waar ik het heel goed heb gehad.”
Contact verbroken
In overleg met haar hulpverleners verbrak Laura elf jaar geleden het contact met haar moeder om meer rust te krijgen en zich te kunnen richten op het behalen van haar middelbareschooldiploma. De afgelopen jaren heeft ze drie keer geprobeerd het contact weer op te bouwen, maar telkens mondde dat uit in een teleurstelling. “Ruim twee jaar geleden heb ik haar voor het laatst gezien. We hadden afgesproken op een neutrale plek in het bijzijn van een professional. Dat waren twee belangrijke voorwaarden van mij, omdat een eerdere ontmoeting eindigde in een emotionele uitbarsting van mijn moeder en ik zo’n scène niet nogmaals wilde meemaken. Deze keer verliep de afspraak verrassend fijn en ontspannen, ik kreeg weer hoop op een hersteld contact. Twee weken later ontving ik echter een mail met daarin allerlei verwijten, verwensingen en nare oordelen over mij. Sindsdien zit voor mij de deur naar contact potdicht.”
‘Vergeten wat er gebeurd is kan ik niet, maar ik neem het mijn ouders niet meer kwalijk’
Jarenlang is Laura jaloers geweest op leeftijdsgenoten die wel een goede band met hun moeder hebben, maar inmiddels heeft ze vrede met haar situatie. “Vergeten wat er allemaal gebeurd is kan ik niet, maar ik neem het mijn ouders niet meer kwalijk. Met mijn vader heb ik zelfs een goede band opgebouwd, dat kon gelukkig nadat hij en mijn moeder uit elkaar gingen. Ik zie ook hoe mijn jeugd mij op een positieve manier heeft gevormd: ik heb een enorme drive ontwikkeld om het beste van elke situatie te maken en dat helpt mij nu enorm, bijvoorbeeld in mijn werk. Ik ben gewoon trots op wie ik ben geworden: ik ben nog maar 28 jaar, maar run een succesvolle onderneming, ben gelukkig getrouwd en mag moeder zijn van twee lieve kinderen.”
Faith
Met haar verhaal hoopt ze jongeren te bemoedigen die zich nu bevinden in een situatie die op het eerste gezicht uitzichtloos lijkt. “Tegen hen wil ik zeggen: je hebt altijd zelf een keuze om iets van je leven te maken. Het komt goed als je mensen opzoekt die wél het beste met je voorhebben.” Zelf heeft ze altijd vertrouwen gehad in een goede afloop. “Onlangs heb ik zelfs een tatoeage laten zetten met het woord faith, want vertrouwen heb ik altijd gehad: het vertrouwen dat er voor mij gezorgd wordt.”
Bekijk Jojanneke en de jeugdzorgtapes. Daarin toon Jojanneke van den Berge de verhalen achter de uithuisplaatsingen:
