Lazarus staat op | Laten we het uitpraten

Laten we het uitpraten – PopUpGedachte

Het suddert onder de huid, het verzet zich tegen de kalmerende aanraking, het zwijgt even als je afleiding hebt gevonden, maar steekt dan ongenadig weer de kop op als de afleiding voorbij is, het prikt en zweert en fluistert. Het wil iets van je, maar wat? Je kunt er boos op worden, maar op wie? Je kunt het negeren, maar het keert terug. Pas als je ervoor gaat zitten en het onuitsprekelijke begint te fluisteren, krijgt het vorm. De angst, de paniek, de frustratie.
De woorden die je vindt, passen niet bij de zaak, ze zijn onlogisch en irrationeel, maar ze zijn er wel. Het zijn ongepolijste vehikels van onderhuids ongemak, en hink-stap-sprong - met horten en stoten komt dat wat er leeft onder de oppervlakte naar boven, en het doet pijn en brengt het zweet naar de huid, de angst golft er tussendoor, maar het kan niet langer zo.
Laten we het uitpraten. En uit is het niet, maar praten is er wel en zo langzaamaan worden de golven minder, ebt er iets van spanning weg. Het is niet geheeld, maar het is wel anders. De dag lijkt wat lichter, al ligt er veel werk nog. Laten we het uitpraten.

Het is de tekst van de Eeuwige vanochtend, gericht aan de mens via een van zijn grootste profeten: Jesaja. De dolende mens, de zoekende, de tegen de muren opklimmende of de met z’n dwarse kop dwars door de werkelijkheid brekende mens, de afkerige, de snoevende of cynische, de stomkoppige of stille. Tegen die mens, zegt hij dit vanochtend – maar dan heel, heel lang geleden:

'Houd op met kwaad doen, leer het goede te doen, onderhoud het recht, help de verdrukte, verdedig de wees, pleit voor de weduwe. Kom dan - zegt de Heer - laten we het uitpraten: Al zijn uw zonden rood als scharlaken, zij zullen wit worden als sneeuw, al zijn ze als purper zo rood, ze zullen blank worden als wol.'

De mens, zijn volk, die weigert het goede te doen. Daar dramatisch in vastloopt, maar er geen uitweg in lijkt te vinden. Ga doen wat goed is, pak de koe bij de horens, begin opnieuw, trek rechte voren, sta op die twee voeten, neem die identiteit en richt je tot mij, de opdrachtgever, de stem van het geweten, de kracht achter dit alles – kom met je woede, je vrees, je angst, je schaamte, je weerzinwekkendheid, mocht je dat over jezelf voelen, want in dat gesprek zal het donker licht worden, het donkerrood weer schoonwit, zacht en aaibaar, ik beloof het je.

In de verbinding ontstaat de kans tot heling. Of je iets gelooft of niet, of je nu hoop hebt of niet, of je een prater of schrijver bent of totaal niet: laten we het uitpraten, zegt de Eeuwige. Schrijf een brief en wacht op antwoord, neem je tijd. Loop buiten, ruik de bomen, voel het water, hoor de wind en fluister dat waar je voor huivert – en het zal meegenomen worden, uiteindelijk. Kies je taal, je plek, je woorden of vormen, maar laten we het in godsnaam uitpraten, zegt de Eeuwige.

Zo te doen met de Eeuwige, de ongrijpbare, en de ander, de partner, de vrienden, de buren. De moeilijke weg die de moeilijkheid wegneemt – uiteindelijk. Dat is de belofte.

Tot zover vanochtend. Een hele goede dinsdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.