Lazarus staat op | Dat zou nog eens wat zijn

Dat zou nog eens wat zijn – PopUpGedachte 24 November 2020

De mijmerende vraag in het donker van deze dinsdagochtend is deze: wie nu eigenlijk de touwtjes in handen heeft. Opgroeiend als diep religieus, gelovig jochie, was het heel duidelijk voor alles en iedereen: God regeert de wereld. Niets valt uit zijn hand. Vertrouw.

Dan wordt je wat ouder en ga je de krant lezen en lijkt het er nou niet per se op dat de bron van al het goede, het zachte, het liefhebbende de touwtjes in handen heeft. De manier waarop mensen blijken om te gaan met macht, medemensen, natuur is regelmatig om over te huilen. Waarbij dat huilen wordt afgewisseld met momenten van intens geluk over prachtige keuzes door wereldleiders, door burgerbewegingen, door de buurman op de hoek. Het is fijn dat die afwisseling er is, maar dat betekent nog niet dat de oude, kinderlijke voorstelling van zaken nu opeens geloofwaardiger wordt.

Wie regeert? Nou, sinds gisteren Trump en Baudet niet meer in elk geval. Twee mannen die zelf in het centrum wilden staan, aan wie een richting van denken en doen vastplakte die op heel weinig punten strookte met de idealen van de Eeuwige – die zich haatdragend en uitsluitend op stelden naar minderheden – twee daarvan hebben gisteren zelf de handdoek in de ring gegooid. Trump gaat de boel overdragen aan Biden, en Baudet? Dat weten we niet precies. Hij is natuurlijk met twee zetels maar een kleine speler, maar het is toch belangrijk om het even te markeren.

Wie regeert? Trump niet meer. Baudet heeft nooit geregeerd, maar zijn inbreng leek een enorme impact te hebben op naar rechts leunende middenpartijen. Nog deze week werd een motie van hem aangenomen in de kamer die er voor moest zorgen dat organisaties die mensen redden op de Middellandse Zee toch echt wel gecriminaliseerd moesten worden.

Dat is even een bak politiek op de nuchtere maag. En de realiteit ervan staat zo ver weg van de Psalm lezing van de dag. Dit staat er vanochtend:

Dan straalt de hemel en jubelt de aarde,
de zee neuriet mee met al wat daar leeft;
De velden zwaaien met al hun gewassen,
de woudreuzen buigen hun kruin.

Zij juichen de Heer toe omdat Hij komt,
Hij komt als koning der aarde.
Rechtvaardig zal Hij de wereld regeren,
de volkeren eerlijk en trouw.

Dan gaat je hart toch even sneller kloppen? In elk geval de mijne. Dat de aarde juicht, de oude bomen, de klimaattijgers van de wereld want zij brengen al zo lang zuurstof op aarde. Dat zij juichen omdat er een rechtvaardig leider de touwtjes in handen neemt. Wanneer komt die dag dan? Of is die al gebeurd? Dat is nogal een theologisch debat, maar ik gok dat het meest zinnig is om te zeggen dat die dag elke keer weer is gearriveerd als iemand zich gelegen laat liggen aan de Eeuwige en diens idealen voor deze planeet, de medemens, voor ons allemaal. Elke keer als iemand zegt: dát wil ik volgen, hier is mijn inzet, mijn keuzes in het dagelijkse leven, de keuzes in de supermarkt of bij de boer, de keuzes in mijn werkomgeving, de keuzes in mijn geldbesteding – elke keer als iemand al die keuzes aanbiedt aan de Eeuwige om daarin te beslissen of mee te beslissen – dan wordt er gejuicht al is het niet altijd hoorbaar. Dan straalt de hemel even, jubelt de aarde, neuriet de zee zachtjes, wuiven de velden en buigt er een woudreus. Want dan is de Eeuwige weer een stukje meer gearriveerd.

Zoiets denk ik zo op deze dinsdagochtend. Omdat het antwoord over de vraag wie het voor het zeggen heeft daarmee in onze handen ligt.

Tot zover de PopUpGedachte, een hele goede dinsdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.