Lazarus staat op | God gaat zijn eigen gang

God gaat zijn eigen gang– PopUpGedachte donderdag13 januari 2022

Het zag er rood van de Trump-petjes en vlaggen, die 6e januari voor het Capitool. De indrukwekkende en huiveringwekkende documentaire ‘Four Hours at the Capitol’ toont de enorme massa mensen, de gedreven ‘aanbidding’ zoals één van de geïnterviewden het noemt van de Messias naast Jezus van Nazareth: Donald Trump. Voor God en vaderland, voor traditionele waarden en het behoud van de witte meerderheid, tegen het verlies – welk verlies dan ook en ze gaan ten aanval. Terwijl het grootste deel van de mensen nog naar Trump staat te luisteren, breken de gewapende burgertroepen al het Capitool binnen en stromen er mensen door de gang belust op bloed en wraak. In de stellige overtuiging de democratie, het vaderland en God zelf te beschermen of te dienen.

Ik moet eraan denken vanwege één van de bijbelverhalen vanochtend. Het is één van die theatrale scenes waarvan ik nogal dankbaar ben dat die in de bijbel staat. De setting is een veldslag tussen Israël en de Filistijnen in een tijd ver voor onze jaartelling. Het is waarschijnlijk zo’n 1000 jaar voor Christus, dertig eeuwen geleden. De wereld zag er totaal anders uit, maar de dynamiek van het mensenhart is niet eens zo heel anders lijkt het. Israël dreigt te verliezen en ze vinden dat hun God hen bij moet staan, dus laten ze uit de tempel de ‘ark van het verbond’ halen. Uit het heiligste gebouw dat ze hebben, waar niemand binnen mag dan de priester, halen ze nu het heiligste symbool dat ze hebben en brengen het naar de legerplaats. Dan staat er dit:

'Toen de ark van het verbond met de Heer in het legerkamp aankwam, barstten alle Israëlieten uit in luid gejuich, zodat de aarde ervan dreunde. De Filistijnen hoorden het lawaai en vroegen: ‘Wat klinkt daar voor gejuich uit het kamp van de Hebreeën?’ Toen ze vernamen dat de ark van de Heer in het legerkamp was aangekomen, werden ze bang en zeiden: ‘Hun God is naar het legerkamp gekomen. Het ziet er slecht voor ons uit, want zoiets is nooit eerder gebeurd. Wie redt ons uit de greep van die machtige God? Het is dezelfde God die in de woestijn de Egyptenaren met allerlei plagen heeft getroffen.'

Of het nu het gejuich is voor het Capitool voor God en Vaderland, waar aanwezige journalisten de geladen elektriciteit door de menigte voelen gaan zo gauw Trump zijn mond open trekt voor God en vaderland, of het gejuich in het legerkamp 3000 jaar geleden als de ark arriveert. Het is angstaanjagend voor degenen die er geen onderdeel van zijn. Dan staat er:

‘Verlies de moed niet, Filistijnen, laat zien wat je kunt! Anders worden wij slaven van de Hebreeën zoals zij het van ons zijn geweest. Laat dus zien wat je kunt. Ten aanval! De Filistijnen gingen tot de aanval over en de Israëlieten werden verslagen. Ieder vluchtte naar zijn eigen woonplaats.’

In drie zinnen is het voorbij; de euforie over de ark en de goddelijke strijd, de Israëlitische jihad voor God en vaderland. De ark deed niets, God was nergens te bekennen en zijn heiligste symbool bleek slechts een kist met goud overtrokken.

De Eeuwige in de teksten van de geschiedenis van Israël gaat zijn eigen gang door de geschiedenis. Uiteindelijk sterft hij liever in een lynchpartij, een kruisiging, dan dat hij de lynchbeluste meute leidt. De almachtige God gaat zijn eigen gang, ongrijpbaar.

En ik dan? Wij? Ook dit jaar zullen er weer verhalen zijn van grote ramspoed die alleen voorkomen kan worden als we nu dit of nu dat. En verhalen van messiassen die roepen: volg mij. Het is per definitie onwaar. God zal weer voor karretjes gespannen worden; een strategie die nog nooit in de geschiedenis tot gegarandeerde resultaten heeft geleid. Wat blijft? Simple acts of kindness, de bereidheid om lief te hebben wat voor grote verhalen er ook verteld worden, in het spoor van de Messias die geen grote beweging opzette om zijn koninkrijk te realiseren. Het koninkrijk gebeurde her en der, als onkruid, mooie momenten, ongrijpbaar, en om dankbaar voor te zijn. Meer niet. Bij die man van Nazareth is het altijd feest om die ene, die weer mens is geworden, met de rug naar de massa die nu eens deze, dan weer die kant uit beweegt. Laat de aarde maar trillen van gejuich, of van vluchtende voeten. Dat gaat voorbij. En dan blijft het liefhebben links en rechts overeind staan.

Tot zover vanochtend deze wat politieke en persoonlijke gedachtes. Mijmeringen om de dag en het jaar mee te beginnen. Vrede gewenst vandaag. En alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.