Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Even geen woorden

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Even geen woorden - PopUpGedachte donderdag 28 oktober 2021

Vorige week bezocht ik met mijn vrouw, kunstenaar en interieurarchitecht Joanne Zwart, de Biënnale in Venetië. Wat een stad is dat. En wat een absurdistische hoeveelheid inspiratie krijg je om de oren op zo’n Biënnale. Elk land heeft er een eigen paviljoen, wat soms al een kunstwerk op zichzelf is – en elk land heeft top-of-the-bill ontwerpers en architecten aan het werk gezet om iets voor deze tentoonstelling te maken. Elk land gaf op een eigen manier antwoord op de vraag: How will we live together? De Japanners hadden een compleet Japans huis uit elkaar gehaald, geordend, gerubriceerd, verscheept, tentoongesteld en waren bezig om van elk onderdeel weer een nieuw object te maken, de Zwitsers hadden alle grensdorpen afgereisd en daar met locals naar hun grenservaringen gevraagd om samen met hen hun ervaring vorm te geven in maquettes, in beeld, in geluid en dan had je nog een eindeloze stroom aan plekken, landen en installaties.

En waar je na een paar uur gek van werd waren de woorden, de uitleg, de interpretaties, de achtergronden. Het moet er zijn, maar geef me een ervaring. Leg het niet uit, het is teveel. Je begint voorbij te lopen aan videoinstallaties waarop je mensen hoort praten, je leest geen bordjes en toelichting meer, want het gaat niet. Pas als de installatie je in het hart raakt, dat je opeens middenin de ruimte rotsblokken aan touwtjes opgehangen ziet, honderden en misschien wel meer, samen vormen ze de overwelving van een grot – ja, dan ga je weer even lezen wat hier in vredesnaam gebeurt. Maar alleen dan.

Vanochtend lees ik deze psalm, hij kwam al vaker langs de afgelopen jaren.

De hemel verkondigt Gods heerlijkheid,
het uitspansel toont ons het werk van zijn handen.
De dag roept het toe aan de volgende dag,
de nacht geeft het door aan de nacht.

Geen woord wordt gesproken, geen stem weerklinkt,
geen enkel geluid is te horen;
toch klinkt over heel de aarde hun roep,
hun boodschap dringt door tot de rand van de wereld.

En of je nou gelooft in dat goddelijke of niet, zó kun je door de wereld lopen – als in een ervaring van verwondering, het spel van wind en regen en zon voelen. Soms zit je weggedoken in je jas tegen de regen en besef je opeens dat het dus niet noodzakelijk is om zo door de regen te fietsen, dat het een keuze is, dat je ook je kop in de wind kunt duwen en de regen je laten raken om de frisheid te voelen die mogelijk van kilometers hoog op je neerkomt, afkomstig uit de zee ooit, gereisd over land, nu hier landend op jouw voorhoofd, op je neus en tegen je oren. Je kunt de ervaring laten binnenkomen en die brengt verwondering, verdieping, plezier. En volgens deze psalmdichter klinkt er een onhoorbare stem, fluisteren er onwoordelijke woorden.

Misschien iets om de dag dan maar mee te beginnen. Op te houden met de woorden en af en toe de wereld om me heen te ontdekken als de meest waanzinnige installatie, de allerindrukwekkendste tentoonstelling, de meest bizar gedetailleerde kunst die er ooit zal zijn om ons heen. Daar hoeft geen bordje bij, dat voel je zo ook wel.

Een hele goede donderdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--