Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Hoe gemakkelijk ik vergeet

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Hoe gemakkelijk ik vergeet – PopUpGedachte donderdag 31 maart 2022

Pas als je rond de tafel herinneringen gaat ophalen, komen ze weer boven, zo lijkt het. Het zijn laatjes in het hoofd die op slot gaan en de archiefkasten waarin ze bevestigd zijn, schuiven steeds verder naar achteren. Maar als dan iemand iets vertelt over een periode in het leven, over een voorval of over een land of plaats, dan gaat de automatische zoekfunctie als een dolle door alle archiefkasten heen – ook die achterin het hoofd – omdat je ergens weet dat er iets was in één van de lades van de vele kasten dat hiermee te maken had. Dan wordt er een kast tevoorschijn gesleept uit één van de donkere krochten van je geest, een lade wordt geopend en zie daar: een verhaal, een herinnering, een moment.

Zo gaat het in mijn geest en ik kan me zomaar voorstellen dat ik niet de enige ben. Al zou het wel kunnen dat mijn brein wat meer gaten kent waarin kasten simpelweg lijken te verdwijnen. Waar mijn broertje alles keurig geordend lijkt te hebben en rustig de kasten langs kan gaan om herinneringen op te halen, moet ik echt door het toeval stuiten op een associatie waarna de zoekfunctie door de gestapelde chaos spit om boven te halen wat allang vergeten is.

Alweer een tijd geleden liep ik over de brug bij Kampen, ik heb daar gestudeerd maar opeens zag ik het water, rook de geuren en als een stomp in mijn maag of een storm door mijn hoofd kwam de herinnering terug. Ik stond naar adem te happen. Niet dat het een slechte tijd was, maar ik bestond opeens in twee personen: die jonge student die echt geen idee heeft wat hem te wachten staat en in een compleet andere wereld leeft, en ikzelf, inmiddels 41 en inderdaad levend in een heel andere wereld. Dankbaar was ik ook. En geschokt, hoe ik het was vergeten. Wie ik toen was.

Vergeten op zichzelf is logisch, of in elk geval opbergen in je achterhoofd – netjes in kasten of op een chaotische hoop. Toch is er iets wat belangrijk is om te onthouden, omdat sommige herinneringen nodig zijn om het leven te kleuren – je te behoeden voor stommiteiten, of angsten. Ik lees vandaag een fragment uit een Psalm, een lied over de uittocht van het Joodse volk uit het slavenhuis, de epische tocht door de woestijn, de kennismaking met de God van Abraham, Isaak en Jakob. Dit staat er:

Zij waren vergeten dat God hen gered had,
Hij die in Egypte zijn macht had getoond;
die wonderdaden verricht had in Cham
en bij de Rietzee verbazende dingen.

Hij dacht er al aan hen los te laten
toen Mozes, zijn vriend, tussenbeide kwam.
Die pleitte voor hen om hen niet te verdelgen
en wendde Gods toorn van hen af.

Het vergeten van de herinnering, doet zomaar stomme keuzes maken in het heden. Vergeten dat je geliefd bent, vergeten dat je gered bent, vergeten dat mensen om je gaven en om je geven. Dan ben je zomaar vatbaar voor het sprookje van de self-made mens, de individu die zichzelf moet zien te redden. Maar was ik vergeten hoe vaak ik gered ben? Hoe er voor me gezorgd is? Herinner ik het me nog?

Een taak van de religieuze viering is het in herinnering brengen van het feit dat het leven niet bij vandaag begonnen is, dat we niet op onszelf en om onszelf leven, maar in een verhaal en in een gemeenschap geboren zijn. Er zijn talloze pijnlijke herinneringen, ook die moeten niet vergeten. Maar de gedachte aan de keren dat we gered zijn, is onmisbaar – om in vertrouwen te kunnen leven, om het goede steeds weer te vinden.

Tot zover vanochtend. Een hele goede donderdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--