Lazarus staat op | Aan de rivier de Una (live vanuit Bosnië)

Aan de rivier de Una - PopUpGedachte Maandag 21 maart 2021

(vandaag helaas geen geluidsopname vanwege haperende techniek)

De rivier is helder als glas. De eenden in het midden drijven voort op de snelle stroming. Aan de randen is het water stiller. Groen gras buigt met het water mee, puin en beton zijn van kadewanden gevallen en liggen schots en scheef verspreid. De zon schittert in het water, in de verte blaffen honden, zoals overal in Bosnië. Altijd blaffende honden. Vuil en troep is meegesleurd door het water, het hangt in de struiken en bomen aan de oevers. Het water stond twee meter hoger een paar weken geleden en dat is goed te zien. Nu is het rustig en schijnt de zon.

Ik lees de teksten van de dag en wacht op verbinding tussen onze ontmoetingen hier en de oude regels van zo lang geleden. Gisteravond hoorden we nog de verhalen van vier vrienden uit Pakistan. Hoe vaak ze het hebben geprobeerd om over te steken naar de Europese Unie, naar Italië. Hoe ze hun moeder missen en maar niet aan papa en mama in Lahore laten weten hoe onmenselijk het leven hier is. Ze hebben daar al pijn genoeg. Het tentje waar we in zitten staat tussen de bosjes, het is een verscholen kampementje.

Het vorige kampement werd door de politie in de fik gestoken, nadat iedereen de tentjes was uitgevlucht toen ze met zwaailichten en schreeuwstemmen naderden. Tassen, eten, persoonlijke bezittingen, alles verbrand. Ze werden naar een vluchtelingenkamp gebracht, want bureaucratie is bureaucratie. Vluchtelingen - of Mensen Onderweg - zoals we nu maar als term gebruiken, voelen voor velen veiliger als ze met elkaar min of meer zijn opgesloten in ommuurde of omheinde plekken. Dan kunnen we ze makkelijker vergeten, lijkt het wel. Onze vrienden hielden het er nog geen dag uit en hebben nu een rustige plek in ‘de jungle’, zoals ze het noemen. Ze wachten tot er weer een nieuwe kans komt voor ‘The Game’. De 12e kans, of de 18e kans voor anderen. Ze hebben alle geweld al meegemaakt, niemand hoeft ze meer iets wijs te maken. Maar er is maar één weg en die is vooruit. Is er toekomst na binnenkomst in Europa? Dat moet dan maar blijken, terug kan allang niet meer. Dus we blijven en praten en lachen en huilen en gaan dan weer.

Vanochtend zit ik aan de rivier de Una. Dit water heeft de meest onmenselijke ellende gezien. Het stadje waar ik ben, was de Marioepol in de Bosnische oorlog. Jarenlang belegerd, beschoten, uitgemoord. Op die voedingsbodem vinden dagelijks nieuwe tragedies plaats. Én wordt er opnieuw gelachen, geknuffeld, gehoopt, gedroomd en worden er wonden toegebracht en geheeld. 

Ik lees de Psalmlezing van vanochtend. Er staat dit:

Zoals het hert de beekjes zoekt,
zo zoekt mijn geest naar U, mijn God.
Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God:
Zal ik Hem ooit bereiken en zijn aanschijn zien?

Zend mij uw licht, uw steun om mij te leiden,

En niet alleen mij, maar de vier vrienden uit Pakistan, de eenzame Afghaanse jongen die alleen maar verdriet en depressie in zich draagt - hoe moet hij ooit de bergen oversteken? De Bosniër waar de vrienden hun powerbanks en telefoons kunnen opladen en verraste hen gisteravond met traditionele zelfgebakken Bosnische cake. Zend licht en steun, aan haters en liefhebbers, aan getraumatiseerden en verzorgers, aan de moedigen en hen die de moed verloren hebben. Want hier in de zon aan de rivier de Una is de noodzaak voelbaar in elke vezel, elk geluid en elke schittering.

Tot zover vanochtend. Een hele goede maandag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.