Lazarus staat op | Hoe eerlijk ben ik?

Hoe eerlijk ben ik? – PopUpGedachte maandag 23 november 2020

Eerlijk zijn is een waarde die al vrij rap wordt bijgebracht. Er zijn weinig ouders die een kind opvoeden zonder eerlijkheid bij te brengen als noodzaak om te kunnen samenleven. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, gekke situaties, bijzondere ouders, uitvluchten, slimmigheden, theater voor de buhne om te krijgen wat je wilt – maar in de basis weten we dat we er zonder eerlijkheid niet komen. Hoe moet er vertrouwen zijn tussen mensen als de ander structureel niet te vertrouwen is? Hoe samenwerken en samenleven zonder vertrouwen? Hoe leven zonder samenwerking of samenleving?

Eerlijkheid is een basiswaarde die we allemaal hoog in het vaandel hebben staan én waarvan we weten dat het niet eenvoudig is om werkelijk eerlijk te zijn. ‘Zuiver van hart’ noemt de psalmdichter dat vandaag. Dat is niet alleen eerlijk, maar ook een hart als een opgeruimde kamer na een voorjaarsschoonmaak of een Marie-Kondo-sessie. De vuiligheid is opgeveegd en met behulp van stoffer en blik in grote vuilniszakken geduwd. De zakken zijn aan de straat gezet. De hoekjes zijn gestoft, de tafel is afgenomen, de bedorven verpakking uit de koelkast is weggegooid. Het is er aan kant, het is er zuiver. Het is eenvoudig om de deur open te zetten en gasten te verwelkomen, want er slingeren geen vieze onderbroeken in de hoek en het stinkt er niet naar een rottende ananas die nog in de koelkast was blijven liggen of naar de mufheid van dagen achtereen met gesloten deuren en ramen zitten en je bed niet uit komen.

Een zuiver hart zet zo eenvoudig de deur open. Het hoeft nergens over te liegen, er is weinig om onder het tapijt te schuiven. Het is een bijna jaloersmakende staat van zijn – zo’n plaatje. Net als een opgeruimd huis in mijn leven soms een jaloersmakende staat van zijn is. Maar als het gaat om het hart gaat het net een tikje dieper.

Dit staat er vanochtend:

Van de Eeuwige is de aarde en alles wat daar leeft,
de wereld en wie haar bewonen,
Hij heeft haar op de zeeën gegrondvest,
op de stromen heeft Hij haar verankerd.

Wie mag de berg van de Eeuwige bestijgen,
wie mag staan op zijn heilige plaats?
Wie reine handen heeft en een zuiver hart,
zich niet inlaat met leugens.

Als ik dit zo lees, dan denk ik dat het vrij rustig is op die ‘berg van de Eeuwige’ en op die heilige plaats. Reine handen, zuiver hart, geen leugens. Of interpreteer ik het dan te strikt? Gaat het er niet om dat je mister of misses Perfect bent, maar dat je weet waar je shit zit en ermee aan de slag bent? Dat je als een soort Zacheüs mogelijk een kleine grote volksverrader bent die mensen uitperst, maar dan wel verlangt naar verlossing uit je eigen troep – wel zo erg dat je met je gedrag notabene in een boom klimt om de man van Nazareth te zien. Meer niet.

Of dat je door het hele dorp met de nek wordt aangekeken omdat ze vinden dat je een vrouw van slechte zeden bent – dat er verhalen over je worden verteld – door ex-vriendjes, ex-mannen, en wie weet bevatten sommige ook nog wel een kern van waarheid. Maar dat je als je hoort van de man van Nazareth en de ruimte en de weg naar God die hij biedt, je duurste parfum brengt, binnenloopt in het huis waar hij eet en de voeten zalft. Ik zie het mezelf nog niet doen, maar de manieren van doen zijn ook wat anders. Wij sjokken soms gewoon op onze schoenen door naar de dinertafel. Punt is: die zuiverheid gaat zo vaak over verlangen – rechtgeaard verlangen naar ontvangen worden, naar uit één stuk zijn, naar goddelijke omarming van een hunkerend hart dat weet dat zuiverheid ver te zoeken is, maar daardoor juist één zuiver vol verlangen kent. Dan zijn de leugens vage schaduwen geworden en is de berg van de Eeuwige je thuishaven.

Tot zover vandaag. Een heel goed begin van de week gewenst. Meer PopUpGedachtes te vinden op lazarusstaatop.nl en voor nu: vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.