Lazarus staat op | Hoe zit het diep van binnen?

Hoe zit het diep van binnen? – PopUpGedachte woensdag 26 augustus 2020

Gisteren zou ik koffie drinken met een vriendin die ik al een poosje niet had gezien. Einde van de middag, uurtje of vier. Even bijpraten over werk, vriendschap, projecten, vakantie wellicht. Toen ze belde, dat ze voor de deur stond, was ik blij dat ik mijn boek dicht kon klappen. Zin om m’n voeten onder de tafel te steken, een beetje onderuit te zakken en te praten over het leven met een goede koffie. Dat liep anders.

Toen ik de deur van het kantoor opendeed, om haar binnen te laten, stapte ze opzij en daar kwam een andere vriend tevoorschijn en twee onbekende mensen, naar later bleek vrij briljante kunstenaars uit Iran. Ze keken me allemaal verwachtingsvol en lachend aan en ik had werkelijk geen idee. De vriendin stond te filmen, te lachen om mijn gezicht dat in één groot vraagteken was veranderd en zei iets als: ‘Jaha, dat had je niet verwacht, hè? Surprise!’ En nog steeds had ik geen idee. Omdat ik een bizar slecht geheugen heb voor gezichten en namen, zeker als ze opduiken op een plek waar ik ze niet verwacht, vroeg ik me wanhopig af of ik deze mensen als vluchteling ergens had ontmoet. Maar dat was toch echt niet zo. De filmende telefoon bleek een Zoom conversatie met nog weer anderen, die digitaal op afstand bij de surprise party aanwezig waren.

Toen staken ze van wal. De kunstenaars bleken vluchtelingen die in Hardenberg terecht waren gekomen. Hij is portretschilder en vluchteling vanwege politiek werk dat hij gemaakt had in Iran. Zij ook. En ze hadden gehoord van We Gaan Ze Halen, Walk Of Shame en meer. Toen wilde de portretschilder iets doen. Uit de verpakking die ze bij zich droegen, kwam een drieluik tevoorschijn. Schaduwen van mensen die in de vroege ochtend, het half schemer op weg zijn naar een toekomst. En in het midden, tot mijn totale verbazing, schrik, dankbaarheid, verwondering en ontroering, een portret. Ze hadden een foto gevonden van mij ergens en de toewijding en focus die uit We Gaan Ze Halen en Walk Of Shame en alles speelt, in mijn ogen getekend. Niet alleen mijn eigen, maar die van al die mensen die in auto’s stapten om te rijden, die mee organiseerden, die nu meerdere malen per week in Zoomcalls zoeken naar nieuwe wegen voor de Walk Of Shame.

Toen ik na lang zoeken mijn stem weer had teruggevonden, zei ik: je hebt me geportretteerd zoals ik zou willen zijn.

Hoe vaak, hoe lang, hoe goed lukt het om bewogenheid, focus, gedrevenheid vol te houden. Als er een project loopt of je vluchtelingen spreekt, dan is het niet zo moeilijk. Dan borrelt het vanzelf van binnen. Maar in de tussentijd? En er is zoveel tussentijd. Het beeld is een reminder. Voor mij en voor al die mensen die het werk van We Gaan Ze Halen, Walk Of Shame en al die projecten die een poging doen om de menselijkheid te herstellen op plekken waar die soms ver te zoeken is. Dat het hart bewogen blijft.

Vandaag lees ik de waarschuwing van Jezus van Nazareth aan het adres van de gedreven religieuze leiders van die tijd. Hij zegt: “In die tijd sprak Jezus: Wee u, schriftge­leerden en Farizeeën, huichelaars! Gij lijkt op gekalkte graven die er van buiten wel mooi uitzien, maar van binnen vol zijn met doodsbeen­deren en allerhande onreinheid. Zo ziet ook gij van buiten er voor de mensen wel uit als heiligen, maar van binnen zijt gij vol huichelarij en ongerechtigheid.”

Een waarschuwing voor mij en iedereen, waarvan aan de buitenkant het eruitziet dat er bewogenheid en inzet is. Klopt het hart nog? De liefde, de toewijding? Het gaat niet om de concepten, de projecten, de resultaten. Als het hart niet klopt, als het hart niet meer het verdriet, de woede, de liefde, de verbinding kent. Als het hart niet meer opspringt van vreugde, als er iets van de hoop gerealiseerd wordt, maar er slechts gedachten boven komen als: hier, hij wel. Of: ik had dat willen doen, zeggen of presteren. Als de woede richting dat wat er niet klopt, niet meer vermengd is met verdriet over het onvermogen van ons allen om het goed te doen met elkaar, dan moet het hart gereanimeerd. Nooit witgekalkte graven worden, dan liever zonder witkalk. Dat is eerlijker.

Tot zover de PopUpGedachte van vanochtend. Een hele goede woensdag gewenst. Meer PopUpGedachtes op Lazarusstaatop.nl en voor nu: vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.