Lazarus staat op | Ruimte voor velen

Ruimte voor velen – PopUpGedachte vrijdag 13 mei 2022

We lopen richting het spoor, je herkent de mensen meteen. Het zijn geen locals, geen toeristen, ze zijn niet aan het hardlopen of sporten. Dit zijn mensen die buiten de bewoonde wereld wonen, tijdelijk. Een groepje duwt een karretje met boodschappen, de nationaliteiten begin ik ondertussen een beetje te onderscheiden. Ethiopië, Turkije, meer Aziatische landen als Bangladesh, hé dat dat groepje lijkt wel afkomstig uit Korea.

Aan het begin van een plek die er een beetje uitziet als een tijdelijk kampement zit een groepje mensen. Oogcontact, een vrolijke groet, ‘Salam!’ en dan is er even dat moment waarop het besluit is bij hen en bij ons om de toenadering te vervolgen. Handen worden uitgestoken, Salam Aleikum, Marhaba, welkom. De handen zijn stevig, de ogen staan vrolijk, de houding is hartelijk. Zij, vier mannen tussen de 20 en 50 uit Turkije, wij; een Nederlander uit Amsterdam, een Iraanse die vloeiend Turks spreekt, een vrouw uit Syrië die naar Duitsland is gevlucht en daar nu als journaliste werkt en Daniël uit Pakistan, die ook in Duitsland woont en werkt.

Ze staan aan de ingang van iets dat een kamp heet en dat volgens een van de jongens elke donderdagochtend stipt om acht uur weer verwoest wordt door de lokale politie. Ze waren gisterochtend geweest. Sommige tenten worden verbrand, alles wordt kapotgemaakt. Daarna vertrekt de politie weer en keren de bewoners terug om met behulp van vrijwilligers het weer op te bouwen. Dit is het eindstation, zeggen ze. Hier is er nog maar één hindernis en dat is de zee. Terug kan niet meer, vooruit betekent Engeland of sterven en de kans op sterven is groot, heel groot. Toch moeten ze het proberen.

Waar we zijn? Oh ja, Duinkerke. Ik word daar nu net wakker in een hotelkamertje. En lees een tekst. Dit staat er: In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen: 'Laat uw hart niet verontrust worden. Gij gelooft in God, gelooft ook in Mij. In het huis van mijn Vader is ruimte voor velen. Ware dit niet zo dan zou Ik het u hebben gezegd, want Ik ga heen om een plaats voor u te bereiden.

Ruimte voor velen, dat heb ik ervaren op deze verdomplek. Hier is ruimte voor velen, hier zijn we met velen. Het is alleen geen huis. En volgens alle heersende opvattingen mag deze plek er niet zijn. Het is wel de enige plek waar ik de ruimte ervaar, het ‘vaderhuis’ waar Jezus het over heeft vlak langs het spoor in Frankrijk, net voor de zee, buiten de stad, elke donderdag verwoest en weer opgebouwd, vol angst, bitterheid, verdriet, lijden, hoop, geloof, liefde, langskomende maffia en smokkelaars, zonder enige bescherming maar met ruimte voor heel de wereld.

De jongens zijn bitter over de uitsluiting op basis van land, religie, huidskleur. Dat we toch allemaal hetzelfde zijn; dezelfde lucht ademen, ogen, oren en een neus hebben en allemaal hetzelfde rode bloed. Tegelijk zijn ze jaloers en vol bewondering op Europeanen die voor zichzelf zorgen en voor elkaar, en kritisch op hun moslimbroeders die volgens hen overal strijd veroorzaken. Behalve dan Oekraïne, dat is juist weer een christelijke strijd. De gesprekken worden steeds hartelijker en grappiger. Corona is hier niet, nooit geweest, lachen ze. Corona kwam hier aan de poort kijken en heeft toen van schrik rechtsomkeert gemaakt, zo erg vond het de toestand hier. Corona is met de staart tussen de benen van deze helse plek vandaan gehold!

Er worden handen op schouders gelegd en grappen gemaakt, het lachen brengt zoveel lucht en licht. Taalbarrières zijn even opgeheven door het geluk dat ik heb met de diversiteit van het gezelschap waarmee ik hier ben. Allemaal mensen van het World Of Neighbours netwerk waarvoor ik de afgelopen dagen een meeting heb georganiseerd in Brussel. En van wie een aantal graag meeging voor een kort moment van ontmoetingen in de vluchtelingenplekken van Calais en Duinkerke.

In het huis van mijn vader is ruimte voor velen, zegt Jezus van Nazareth. In het huis van Europa valt dat bar tegen. Het huis van mijn vader staat aan het spoor. Er zijn geen deuren en ramen en de maffia loopt er regelmatig binnen, de mensen die er verblijven zijn onderweg om te sterven of een stapje verder te komen in het leven. Hier praten we over God, over geloof, over hoe mensen bedoeld zijn en delen we eten, drinken, menselijkheid, sigaretten en grappen en gedachten. Hier leeft iets, in de schaduw van de dood. Ruimte voor velen.

Tot zover maar even vanochtend. Een heel goede vrijdag gewenst, waar je ook bent. En ruimte voor velen toegewenst in jouw hart en ziel. Maandag weer een nieuwe popupgedachte en voor nu: vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.