Lazarus staat op | Terug naar de eenvoud

Terug naar de eenvoud – PopUpGedachte vrijdag 2 oktober 2020

De meeste mensen weten dat de rabbi van Nazareth oproept om te worden als een kind. En dat neemt een mens toch voor hem in? Zo’n schattig kind in het midden zetten en dan zeggen; kijk, dat is nou je grote voorbeeld. Het is typisch weer zo’n fijne omkering en je kunt er ook lekker bij wegzwijmelen. Zo lief, toch?

Toch begrijp ik er maar weinig van, als ik eerlijk ben. Zo’n kind is namelijk helemaal niet ongecompliceerd. Als ik de fronsen in hoofden van de mijne en hun vriendjes soms zie, dan vragen ze zich grote dingen af. Grote dingen op hun schaal van de werkelijkheid, maar toch. Grote dingen.
Wat is er nou precies aan zo’n kind – ik vind kinderen fantastisch, hè – dat de rabbi zegt: wordt als hen. Ze zijn niet per se ongecompliceerd, vinden gezag soms ook onwijs irritant, kunnen vastlopen in hun eigen onvermogen. Mijn zoon kijkt nog weleens terug naar de jaren dat hij nog net wat jonger was met een soort medelijden. Dat hij toen nog niet echt kon omgaan met z’n eigen frustratie over het een of ander en ontzettend boos kon worden. Hij is negen en kijkt wat medelijdend naar zijn jongere zelf. Hoezo worden als een kind? Ik weet het echt niet zo goed.

Dit staat er:

In die tijd richtten de leerlingen tot Jezus met de vraag:
'Wie is nu wel de grootste in het Rijk der hemelen?'
Hij riep een klein kind, zette het in hun midden en zei:
'Voorwaar, Ik zeg u: als gij niet opnieuw wordt als de kleine kinderen,
zult gij het Rijk der Hemelen zeker niet binnengaan.
Wie dus zichzelf gering acht zoals dit kind is de grootste in het Rijk der hemelen.
En wie in mijn Naam zulk een kind opneemt, neemt Mij op.
Hoedt u er voor een van deze kleinen te minachten, want Ik zeg u:
zij hebben engelen in de hemel en deze aanschouwen voortdurend
het aangezicht van mijn Vader die in de hemel is.

Wel tof beeld. Voor kinderen, ik weet niet tot welke leeftijd, is er een soort beschermengel. Of dat beeldspraak is of letterlijk of een referentie naar de Joodse literatuur van zijn tijd, geen idee. Maar wel een mooi idee. Maakt trouwens de vraag om 500 kids per direct uit Moria te halen, alleen maar urgenter. Maar die zijn er helemaal niet, zegt dan de tegenpartij. Heus wel, moet je niet van die onmogelijke voorwaarden stellen – en ja, dan moet je misschien ook de familie meebrengen en een toekomst gunnen. Hoe moeilijk is dat precies?

Het contrast is het belangrijkste natuurlijk. Wie groot wil zijn, gaat de boel verliezen. Stop met proberen groot te zijn, het gaat je niet helpen. Beste volwassen mannen, want dat waren al die leerlingen, hou op met dat kleinzielige wie is de grootste, belangrijkste, beste onder jullie. Het gaat je niet helpen. Wil je écht je best doen? Wordt dan een kind.

Hoedt u ervoor één van deze kinderen te minachten, staat er. Waarom zou iemand een kind minachten? Nou, omdat die misschien nog niks in de melk te brokkelen heeft, omdat zijn mening nog niet relevant is of kennis van zaken veronderstelt, omdat hij of zij nog geen macht of invloed heeft maar valt onder de verantwoordelijkheid van zijn of haar ouders.

Zit ‘m dan daar de sleutel? Wordt iemand wiens mening niet per se hooggeacht wordt, die niks in de melk te brokkelen heeft, van wie gezegd wordt dat hij of zij nog geen macht of invloed heeft omdat hij onder de verantwoordelijkheid valt van zijn of haar hogere macht.

Eenvoudig de weg gaan die de Eeuwige je heeft gegeven. Zonder de macht te zoeken, zonder je te laten gelden. Dat brengt je dichter bij de Eeuwige, daar zit een grootsheid die bijvoorbeeld een Fransicus van Assisi begrepen leek te hebben.

Het weekend begint bijna. Met We Gaan Ze Halen vliegen we maandagochtend domweg naar Lesbos. Een leeg vliegtuig met een eenvoudige oproep aan de staatssecretaris. En ik oefen gebrek aan invloed, want dat heb ik niet. Maar gewoonweg gaan omdat dit het goede nu lijkt om te doen, dat gaat wel.

Een heel goed weekend – en voor nu: vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.