Lazarus staat op | Wat is het goede nieuws

Wat is het goede nieuws? PopUpGedachte vrijdag 5 november 2021

Misschien komt het omdat ik snipverkouden ben, dat het nog niet echt wil doordringen in mijn hoofd of wil landen in mijn hart. Ik lees dan zo ’s ochtends vroeg de teksten van de dag en de juichkreten van de psalmendichters en de hoop van de profeten jubelt je tegemoet vanaf de pagina’s. In elke zin klinkt een ‘het komt goed’, de Eeuwige komt eraan, hij komt het allemaal redden of hij heeft het allemaal gered.

En het enige wat me opvalt is het contrast met het gevoel van de dag. Er gebeuren waanzinnig mooie dingen hoor, de hele tijd, daar niet van. Kun je rustig over uitweiden, geen probleem. Maar een soort hoop voor de wereld, anno nu? Het is nog redelijk ver zoeken en ik voel me bijna verantwoordelijk om hier dan met een hoopgevend verhaal te komen, maar realiseer me dat ik dat aan niemand verplicht ben noch beloofd heb. Misschien is het wel minstens zo zinnig om even te constateren hoe de wereld aanvoelt – zonder relativering, of ‘kop op, het komt allemaal goed.’

Dit staat er bijvoorbeeld vanochtend:

Uw torenwachters verheffen hun stem, zij jubelen tegelijk, want zij zien, oog in oog de terugkeer van de Heer naar Sion. Barst los in jubel, allen samen, puinen van Jeruzalem, want de Heer heeft zijn volk getroost; Hij heeft Jeruzalem verlost. Breek uit in gejubel, ruïnes van Jeruzalem, want de Heer troost zijn volk, Hij koopt Jeruzalem vrij. De Heer heeft zijn heilige arm ontbloot voor de ogen van alle volkeren; en alle grenzen der aarde hebben het heil van onze God aanschouwd.

Het is niet precies het gevoel dat me treft als ik een beetje de klimaatconferentie in Glasgow volg. Ik ben niet cynisch aangelegd en ik hoop dat er werkelijk iets van de grond komt daar – maar wat vooral blijft hangen is de doom en gloom die staat te wachten en de ingewikkeldheid om samen als machtige mogendheden tot een radicale route te komen.

En dan gaat elke tweede of derde melding op mijn Facebook-tijdlijn over de ellende van duizenden mensen in het grensgebied tussen Wit-Rusland en Polen. Zij zijn met goedkope tickets naar Wit-Rusland gelokt, krijgen kortdurende visa en worden dan met valse beloftes de grens overgezet richting Polen. Polen, naar intussen standaard Europees gebruik, zet vol in op illegale pushbacks.
Wie bewust is van zijn of haar rechten en contact heeft met vrijwilligers in die bossen, krijgt soms het voor elkaar om een asielaanvraag te regelen voor hij of zij word teruggeknuppeld. Maar er zwerven deze dag mannen, vrouwen en soms hele kleine kinderen door de bossen en ze hebben al dagen niet gegeten en gedronken. Afghanen, Koerden en wie dan ook niet. Ik kan niet eens beginnen te beschrijven hoe het daar aan toegaat. Gisteren zei iemand die daar actie op onderneemt dat het in de korte tijd dat het is ontstaat, nu al op de Middellandse Zee na, de dodelijkste grens is van Europa.

Het is niet zo moeilijk om hierop te gaan stapelen, want het leven van ongevaccineerden in Nederland wordt bijzonder moeilijk gemaakt. Hoe kun je nog meedoen als je dagelijks voor alles een officieel testbewijs moet laten zien?

Kortom, het meest aansprekende woord uit de tekst is ruïnes. En nogmaals, misschien komt dat door mijn verkoudheid, dat kan. En ik vind het tof dat ruïnes in potentie kunnen juichen, ik moet zeggen dat ik daar wel naar uitzie. Ik ben ook een gelukkig mens, met gezin en woongemeenschap, met liefde en hoop en de mogelijkeid om her en der een poot uit te steken om van nut te zijn voor een ander in nood. Dat is om te vieren. En toch…

Het contrast met de juichkreten in de lezingen van de dag is gewoon een beetje groot. Het doet je beseffen dat je daar nog niet bent. Misschien is het ‘nog’ een belofte voor de toekomst – dat er hoogtes en dieptes zijn en dat de figuren uit de Bijbelse geschiedenis ze allemaal minstens zo diep door hebben geworsteld of gevierd als wij dat doen. We zijn niet alleen en we zijn niet de enige, voorwaarts maar weer, de dag wacht op mensen die elk geval in deze dag geloven als een dag om weer aanwezig te zijn met wat we kunnen. En lief te hebben, met hoop en al is het maar een beetje; met vertrouwen.

Een hele goede vrijdag gewenst. Een heel goed weekend. Maandag weer een nieuwe popupgedachte en voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.