Lazarus staat op | Verandering is mogelijk

Verandering is mogelijk – PopUpGedachte vrijdag 6 november 2020

Het is soms eenvoudiger om je er gewoon bij neer te leggen. Om te accepteren dat de situatie nou eenmaal kwalijk is en ook niet anders gaat worden. Leer er maar mee leven. Wie als vluchteling probeert om aanspraak te maken op Europese mensenrechten moet dat in veel gevallen met het leven of met in elk geval een belangrijk deel van het leven bekopen. Europa heeft nou eenmaal de dodelijkste grenzen ter wereld, er is een rechtse meerderheid in het land, er is geen draagvlak voor verandering. Nou, dat. En dan maar het beste ervan maken.

Er komt nu eenmaal een grove klimaatverandering. Daar is al weinig meer aan te doen. Tegen die tijd is er misschien een technologische oplossing, al lijkt die kans uiterst gering. Maar net zo gering is het dat Nederland, Europa en de rest van de wereld zich opeens radicaal aan klimaatakkoorden gaan houden.

Iemand zegt: mijn leven ligt nu eenmaal in puin. Ik ben nu eenmaal niet geliefd. Ik vind nooit de partner die ik zoek.

Zit in die acceptatie juist ook niet iets moois? Dat je tenminste niet gevlucht bent in wilde fantasieën of hijgerige hoop? Dat je tenminste de diepgang van sommige ruïnering van de wereld onder ogen hebt gezien? Christendom is een aparte vogel in dit geheel. Het peilt tot op het bot de falende systemen van de mens. Pagina na pagina in die oude boeken van de Bijbel tonen ons hoe de mens steeds weer in staat is om er een bende van te maken – van het mooiste, het slechtste en hoe makkelijk het allemaal downhill gaat.

En toch, tegelijk met dat peilen van die diepgang van de pijn, zijn er ook altijd weer sprankjes hoop, en straaltjes zacht en warmend, hoopvol licht. Dat dan bezongen wordt in alle toonaarden. De shit wordt niet ontkend, maar volledig beseft maar voordat het hart dichtklapt en van geen hoop meer wil weten wordt de deur met een voet opengehouden en stroomt er opeens een klap zonlicht binnen. Even. Hartverwarmend. En pijnlijk. Want het houdt de boel op spanning. Er is niet zoveel licht dat het duister wordt weggevaagd, dat blijft altijd. Het is niet zo duister dat je het licht op kunt geven. Het is er allebei. Als een messias met grote littekens in zijn handen.

Vanochtend lees ik hoe de profeet Jesaja weer de voet tussen de deur zet als zijn eigen soms onheilsprofetiën de lezer dreigen te vermorzelen. Bijna legt de mens zich neer bij het onvermijdelijke en dan:

Uw torenwachters verheffen hun stem, zij jubelen tegelijk, want zij zien, oog in oog de terugkeer van de Heer naar Sion. Barst los in jubel, allen samen, puinen van Jeruzalem, want de Heer heeft zijn volk getroost; Hij heeft Jeruzalem verlost. Breek uit in gejubel, ruïnes van Jeruzalem, want de Heer troost zijn volk, Hij koopt Jeruzalem vrij. De Heer heeft zijn heilige arm ontbloot voor de ogen van alle volkeren; en alle grenzen der aarde hebben het heil van onze God aanschouwd.

Vol op het orgel, die Jesaja. Een keer in het lot, de Eeuwige zoekt de puinhopen op en er groeit iets heel nieuws. Kan het? Kan het werkelijk? In Syrië bijvoorbeeld? Waar de bloeddorstige, nietsontziende dictator Assad heeft gewonnen en grote andere naties met geweld hebben gezegevierd over een bevolking die terug zijn hok is in geknuppeld of uitgemoord? Kan het? Kan ik het blijven geloven? En klimaat en corona en wereldleiders en zo veel meer.

De Eeuwige nodigt de mens uit om de diepgang van de pijn onder ogen te zien én altijd oog te houden voor de mogelijkheid én de aanwezigheid van het licht. Dat vereist volwassen geesten, getrainde harten, ogen en oren, wijsheid en vooral: gezamenlijkheid. Toewijding aan deze manier van kijken en geloven samen met anderen met wie je verbinding zoekt, brood breekt, toost met de wijn of regelmatig een ontbijtje deelt. Zo samen kijken.

Tot zover vanochtend. Een hele goede vrijdag gewenst, meer popupgedachtes te vinden op lazarusstaatop.nl en voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.