Lazarus staat op | Waarom zouden we het vieren?

Waarom zouden we het vieren? - PopUpGedachte dinsdag 22 maart 2022

Het huis lijkt nooit helemaal afgebouwd te zijn geweest, plastic en doek voor de open gaten waar ooit ramen in zouden worden geplaatst. Twee jongens zitten op de eerste verdieping in het trappenhuis dat ooit dichtgemetseld had moeten worden, maar nu vrij zicht geeft op de omgeving.

‘Hey Rikko!’ horen we er één roepen en hij rent naar beneden. Zo ontvangen te worden! Hier. Het is Raees, een jonge Afghaan met een vrolijke, slimme kop en twinkeloogjes. Een knuffel, een hand, introducties aan de rest van het gezelschap en dan mee naar binnen en boven, waar de kachel loeit, professioneel bij elkaar geïmproviseerd door vrijwilligers uit Duitsland, Nederland, Italië en waar dan ook vandaan. In de open gaten voor de deur zijn provisorische, maar stevige kozijnen geplaatst en een plaat hout doet dienst als deur. Coffee? Chai? Come sit! De schoenen uit en vertellen. Raees is net voor de ontelbaarste keer gepushbackt. Bij drie pogingen zag hij Italië in de verte, zo ver was hij gekomen na twaalf tot veertien dagen rennen, lopen, schuilen en weer verder. Drie keer kreeg de Sloveense politie hem alsnog te pakken en nu zit hij weer hier.

Mounir is bij ons, geboren in Egypte, schrijver, met meer kennis dan in mijn hoofd zou passen en met taal en cultuur tot zijn beschikking die op een fantastische manier verbinding legt met de mensen onderweg. In een mix van Farsi, Dari, Pastu en Arabisch praten ze over Newroz. Het blijkt nieuwjaar te zijn en dat wordt normaal door de jonge mannen in dit gebouw volop gevierd, zoals in grote delen van de Arabisch-islamitische wereld. De Koran ligt op tafel, heel veel eten, er wordt een gedicht van Hafez gekozen en gelezen voor dat jaar. Volop vreugde.

Maar dit jaar geen Newroz voor deze mannen, zeggen ze. Wat hebben we te vieren? Het wordt je koud om het hart. De lachende koppen, de warme knuffels, de thee en de gesprekken doen niets af aan het feit dat er voor hen voorlopig nog geen nieuwjaar begonnen is en er ten diepste dus niets te vieren valt. Bij sommigen gaat de rozenkrans door hun handen, maar dan de islamitische variant, houten kraaltje voor houten kraaltje en steeds een nieuw gebed. Biddend om een nieuw jaar, of uit verveling, of of om de verveling te doorbreken. 

Vandaag lees in de teksten van de dag, zoals ze in katholieke missen over heel de wereld gelezen zullen worden, het volgende fragment: 

Wij hebben nu geen koning meer, geen profeet, geen leider, geen brand- en slachtoffers,
geen spijsoffers en reukwerk, zelfs geen heilige plaats waar wij U kunnen offeren om zo uw barmhartigheid te kunnen ervaren. Maar laat ons bij U gehoor vinden vanwege ons vermorzeld hart en onze ootmoedige geest.

Het is Daniël die dit schrijft, de ervaring van het Joodse volk wier land is veroverd, de mens is verdreven en in een vreemd land moet zien te overleven. Wat is er weinig verschil tussen Raees en Daniël, al zal Raees nooit een boek kunnen schrijven, want hem is nooit school gegund in Afghanistan. Maar de ervaring is identiek, de hoop is een soms wanhopig, soms gelaten vastklemmen. Feesten worden er even niet gevierd, maar gebeden wordt er wel. 

Hier vind ik de universaliteit van de oude teksten, geloof en hoop dat tegen de klippen op een weg zoekt om te gaan. Dan vieren we nog maar even niet, maar we maken wel koffie en thee, we geven een knuffel aan degene in wiens hart we het onze herkennen en kijken een beetje gesterkt weer verder naar de volgende morgen. Veel meer is het niet, maar minder ook niet. Moge de harten, hoe gebroken ook, gezegend zijn, hier, daar, bij jou en mij. Opdat een werkelijk nieuwjaar mag aanbreken. 

Tot zover de PopUpGedachte van vandaag. Een hele goede dinsdag gewenst en vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.