Lazarus staat op | Wie A zegt...

Wie A zegt … - PopUpGedachte maandag 23 mei 2022

We zeggen nogal wat met elkaar. Social media heeft ons allemaal de uitlaatklep gegeven, het podium. Iemand schreef dat vroeger het hebben van een stem, een publieke stem, voorbehouden was aan de elite. Dat is nu gedemocratiseerd, met de schoonheid en de verziektheid van een medium als Twitter tot gevolg. Het kan echt een zieke bende zijn daar, dat kan ik je verzekeren.
Én het is soms van onaardse schoonheid. Wie zich dat niet kan voorstellen, moet maar eens rondkijken naar Twitterberichten waarin mensen vertellen dat ze stervende zijn en verslag doen van hun soms zo eenzame en intense proces. De verbroedering en verzustering die dan optreedt, is bijna heilig. Punt is, stem hebben we allemaal of kunnen we allemaal verheffen – dat garandeert overigens nog niet dat die gehoord wordt. Maar we zeggen dus zomaar A.

En dan zijn er van die momenten dat B om de hoek komt kijken. Waar je dan met je goeie gedrag eigenlijk niet meer omheen kunt. Je kunt het alleen uitstellen. Ik deelde een bericht van Rutger Bregman over de vee-industrie in Nederland en dat was niet al te positief, iets met ‘marteling’ geloof ik. Prompt daagt mijn nichtje me uit om een dag bij haar op de boerderij mee te komen werken en dat betekent wel nog twee uur eerder opstaan. Dat opstaan is het probleem niet, maar gaat dat ons verder brengen in het gesprek? Ik weet natuurlijk dat daar geen ontkomen aan is en ik steek graag de handen uit de mouwen, dus ‘B’ zeker.
Zo ook als het gaat om de vluchtelingensituatie: stevige woorden spreken, betekent ook actie. Of dat nu mensen in huis nemen is – soms – of actievoeren. Wat ik overigens geleerd heb bij dat soort dingen; actievoeren begint niet met een actie, het begint met het opzoeken van de mensen om wie het gaat. Dát is ‘B’ zeggen en daaruit volgen C tot en met Z wel.

Paulus is vandaag buiten Israël. Hij reist rond met een nieuw verhaal over de God, de hoogverhevene, die binnen het jodendom vereerd wordt. Dat die God van Abraham, Izaak en Jakob geen stamreligie meer is, waar buitenstaanders alleen vol verwondering en bewondering naar kunnen gapen, maar dat het universeel is, dat iedereen– wie dan ook – de voorhof binnen kan wandelen én het heilige der heilige, omdat Hij nu onder de mensen woont. Voor een westerling als ik bijna niet voor te stellen hoe revolutionair dat is. En vandaag is Paulus in Griekenland en raakt hij in gesprek met een paar mensen die al een soort van joods leefden, maar zelf niet Joods waren, proselieten ofwel godvrezende nieuwkomers.

Ook een zekere Lydia uit de stad Tyatira, die purperen stoffen verkocht ‑ zij was een godvrezende ‑ hoorde toe en de Heer maakte haar hart ontvankelijk voor wat door Paulus gezegd werd. Nadat zij en haar huisgenoten gedoopt waren, nodigde ze ons uit en zei: 'Als ge van oordeel zijt dat ik werkelijk in de Heer geloof, komt dan in mijn huis en neemt daar uw intrek.' En zij drong er bij ons sterk op aan.

En dat kan dus niet, hè. Want dan wordt de beste man onrein. Generatie op generatie is dat erin gehamerd. Niet omdat ze vies van haar zouden zijn, maar dat is er cultureel ingeprogrammeerd. Lydia weet heel goed wat ze doet – als die Godheid van jullie universeel is geworden en ik hoor er – via die doop – bij, dan ben je dus welkom onder mijn dak. Dat kun je bijna niet meer weigeren. Dus drong zij er sterk op aan. Proef op de som.

Ik maakte ooit – lang geleden alweer – een Facebookpagina met een ‘welkom in onze straat’ voor een veroordeelde zedendelinquent. Hij had zijn straf uitgezeten te hebben, eindeloos therapie ondergaan, onder toezicht en alles – maar er was geen plek voor hem in de samenleving. Hij kwam terecht in Leiden, een dominee daar steunde het besluit van de burgemeester om hem welkom te heten, maar er waren dagenlang heftige protesten voor de deur. Ik maakte die pagina als een soort proef op de som – zou hij welkom zijn in onze straat. Want over de protesten werd met afkeuring gesproken en de vraag was of er dan ook iets positief gezegd kon worden, als 'Welkom in onze straat'.
Die pagina leverde veel ophef op, ten goede en ten kwade en na een paar weken belde hij, Benno L. Dat hij het gevolgd had, alle ophef, dankbaar was en dat ik ook welkom was om bij hem koffie te komen drinken. Ik had de mogelijkheid nog niet eens overwogen, ongelofelijk genoeg achteraf gezien. En A en B zeggen horen dan bij elkaar, ze zijn logisch en toch zijn ze een grote stap. Een grote helende heilzame belangrijke stap. Voor mij was dat Leiden, en later om andere redenen allerlei onder tentdaken langs de grenzen van Europa. Voor Paulus ging het om het dak van Lydia in Tyatira, Griekenland. Benieuwd wat dat dak voor jou is en wat de volgende is voor mij.

Tot zover vanochtend. Een hele goede maandag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.