Lazarus staat op | Alles is nu nog wazig

Alles is nu nog wazig - PopUpGedachte woensdag 16 september 2020

Het zou soms zo fijn zijn als je door het koffiedik van het leven heen kunt kijken. Dat je iets meer van de patronen kunt ontwaren, dat je iets beter weet wat welke inspanning nu op welk moment van nut is, wie er waarop gaat reageren richting wie en waarom. Wat je te wachten staat.

Helaas. Allerlei koffiedik-kijkers proberen het te voorspellen met de figuren in het koffiedik onderin het kopje. Van horoscopen tot trendwatchers tot geluksstenen. Je probeert wat met die toekomst, waar je maar niet in kunt doordringen. Iemand zei ooit: het leven moet vooruit worden geleefd, maar kan slechts achteruit worden begrepen. We lopen met onze ogen te turen naar de mist die voor ons ligt, terwijl het enige wat we kunnen zien ons verleden is. Wat betekent dat we eigenlijk vooruit moeten lopen, natuurlijk, maar dan achterwaarts. Met je rug naar de toekomst en je ogen naar het verleden. Alleen het verleden kunnen we zien. Punt is dat het geen garanties biedt voor de toekomst, dat weet ondertussen iedereen. Dus informatie levert het nog niet op.

Paulus heeft het vandaag in de eerste brief aan een vroege kerk in de Griekse stad Korinthe over die wazigheid, over wat ons te doen staat en wat je ziet als de nevels optrekken. Hij is geen waarzegger, maar heeft een bijzondere visie. Dit staat er:

Nu kijken we nog in een wazige spiegel, maar straks staan we oog in oog. Nu is mijn kennen nog beperkt, maar straks zal ik volledig kennen, zoals ik zelf gekend ben. Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.

In zo’n badkamerspiegel zie je helemaal niks als die goed beslagen is. Tenminste dat is mijn ervaring; heel vaag de contouren van je eigen hoofd, maar dat is het dan. Als we in de toekomst kijken, zien we niets dan de vage contouren van onszelf. Van dat wat we zelf erop projecteren en bedacht hebben. Maar Paulus zegt hier, dat te zijner tijd - wanneer dat ook wezen moge - de mist optrekt, het vocht opdroogt en dan blijkt het geen spiegel. Kijk maar. Oog in oog. En dan bedoelt de beste man niet, naar mijn indruk, dat je oog in oog staat met jezelf. Dan blijkt de spiegel geen spiegel, maar een raam en door het glas sta je oog in oog met de Eeuwige. Die er altijd al was in de toekomst, die je altijd heeft gezien, zegt hij. En dan eindelijk zul je zien wat altijd al waar is, dat je gezien bent. En geliefd, elke stap van de weg. Wat je politieke voorkeur, stommiteit, kleur ogen of levensweg ook is. Dan zie je dat je altijd al gezien bent. Dan kennen, zoals jezelf gekend bent.

Fijn beeld, Paulus. Ik poets op die spiegel om meer zicht en perspectief, het enige wat ik tot nog toe zie is projectie van mezelf – maar als dan de mist optrekt sta ik oog in oog met de eeuwige, die me groet en zegt: hé, nu zie je mij ook vriend, welkom. Dat hoeft overigens geen gemakkelijke ontmoeting te zijn, maar het geeft je zicht op dat wat er in het leven al die tijd al aan de hand was. In de toekomst, welke het ook, daar is de Eeuwige altijd al aanwezig. Vandaar de naam Eeuwige.

En dan geloof, hoop en liefde. Wat betekent dat? Die resten ons zolang de boel beslagen is. We hebben geen idee, de toekomst zoals we die bedenken is een projectie van onszelf, wat rest ons dan te doen? Geloven – in geliefd zijn, in waardes en ethiek, in het goede en dat er toekomst is daarvoor, Hoop – die ons dat doet volhouden, tegen alle klippen op, en Liefde – als praktische handleiding voor elke dag. Ooit zul je kennen, zoals je gekend bent. Nu geloven, hopen en liefhebben. Als dan de mist optrekt, blijkt de zon te schijnen – zoals je altijd al had gehoopt en geloofd en besef je dat je geliefd bent, zoals je anderen leerde liefhebben.

Tot zover vanochtend. Een hele goede woensdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.