Licht leven volgens… Eleonora

Informatieavond pleegzorg

“Toen ik aan de Evangelische Theologische Hogeschool studeerde, ontmoette ik Pieter. Tijdens mijn stage pastoraat zorgde ik voor een ernstig meervoudige gehandicapten jongen, om zijn ouders te ontlasten. ‘Dit is iets wat bij mij hoort,’ zei ik tegen Pieter. Toen we trouwden, zei ik tegen hem: ‘Mooi. Nu gaan we pleegzorg doen.’ ‘We kijken wel even,’ reageerde hij. Maar we zijn toch naar een informatieavond geweest. Pieter bleek uiteindelijk net zo enthousiast als ik. ‘Maar dat gaan we nú nog niet doen hoor,’ voegde hij eraan toe.  

Geen enkele dag verloopt zoals ik hem heb gepland

Nadat Pieter en ik onze oudste dochter hadden gekregen, besloten we rustig te beginnen. Twee weekenden in de maand vingen we een verstandelijk gehandicapt meisje op. Langzaamaan kwamen er meer kinderen en jongvolwassenen op onze weg. Constant iemand in je huis, dat is soms pittig. Je bent 24/7 aan het sturen en begeleiden. Pieter en onze vier dochters (23, 19, 16 en 14) hebben bovendien ADHD. Geen enkele dag verloopt zoals ik hem heb gepland. Maar dit past bij ons. Het geeft ook energie.

Een kracht van ons gezin is dat we genieten van het kleine en van iets kleins iets groots kunnen maken. Ons huis vormt een thuis waar iedereen zichzelf mag zijn, waar we met elkaar tafelen, kletsen, dansen, brainstormen, struggelen en het leven leven.

Veiligheid in een relatie

Pieter en ik zijn in bepaalde opzichten elkaars tegenpolen. Wij moeten constant ons best doen om elkaar te begrijpen en elkaars nabijheid te vinden. Daarnaast heb ik in mijn jeugd te maken gehad met seksueel misbruik. Het kostte me moeite om veiligheid te vinden in een relatie. Maar ten diepste, dat is ons geluk, zijn Pieter en ik zo gek op elkaar, dat we elke keer weer bij elkaar terugkomen. 

Ik ben geen ochtendmens, maar zet ‘s ochtends de wekker om 6 uur, omdat ik het fijn vind om rust en tijd te nemen om met God mijn dag aan te gaan.

Ik hoef het niet eerst allemaal perfect op orde te hebben

Terwijl onze kinderen steeds groter worden, kunnen ze soms, naast alle mooie dingen, zomaar heel onhandige dingen doen. Maar ik ben zo ‘afgrijslijk’ gek van ze. Ze zijn me zo dierbaar. En dan bedenk ik: God kijkt ook zo naar mij. Ik hoef het niet eerst allemaal perfect op orde te hebben en precies alles te doen zoals Hij graag wil. Ik mag gewoon ‘zijn’. 

Zo ervaar ik steeds meer dat ik in alle seizoenen van mijn leven, genietmomenten en worstelingen, dit samen met God mag aangaan.''