Liesbeth en haar man runnen een crisispleeggezin
'Als crisispleegouder blijf je altijd in de kleintjes'
In het gezin van Liesbeth Vermeer (43) en haar man Jasper is het een komen en gaan van jonge kinderen: sinds 2017 zijn ze crisispleeggezin. “De kinderen wonen hier slechts tijdelijk totdat duidelijk is waar ze daarna naartoe gaan. Ik zie zo’n periode als een rijdende trein waar je in stapt: tijdens de rit zie je elke keer weer een ander landschap en kom je nieuwe dingen tegen, maar je blijft goed voor ogen houden waar naartoe je onderweg bent. Daarom bereiden we ons eigen hart én ons gezin altijd goed voor op dat afscheid.”
Hoewel haar oudste zoon inmiddels negentien en haar jongste dochter zeven jaar oud is, is Liesbeth nooit ‘uit de luiers’ geraakt: naast hun eigen vijf kinderen zorgen zij en haar man Jasper voor jonge pleegkinderen. Op dit moment dragen ze de zorg voor een peuter van 3,5 en een baby van een paar maanden oud. “Deze baby is onze zestiende plaatsing,” vertelt Liesbeth. “Laatst realiseerde ik mij dat ik door crisispleegouder te zijn altijd in de kleintjes blijf. Bij ons laatste bezoekje aan het consultatiebureau zei ik lachend dat ik daar de komende twintig jaar nog wel rondloop, want ik hoop dit nog heel lang te kunnen doen. Als het je gegeven is om pleegouder te zijn en je kunt het goed, waarom dan niet?”
‘Als crisispleegouder blijf ik altijd in de kleintjes’
Negen jaar geleden verhuisde het gezin van Zwolle naar een boerderij in Drenthe en groeide het verlangen om pleegkinderen op te vangen. In 2015 werd hun jongste dochter geboren, een jaar later begonnen Liesbeth en Jasper aan de verplichte cursus om pleegouder te kunnen worden. “In 2017 volgde de eerste plaatsing. Wij hebben gekozen voor kortdurende crisispleegzorg, wat betekent dat wij plek bieden totdat duidelijk is waar een kindje kan opgroeien: bij hun eigen ouders of in een ander pleeggezin.”
Crisispleegzorg past goed bij haar, merkt Liesbeth. ”Ik houd van korte, afgebakende klussen, ik denk dat deze vorm van pleegzorg daarom zo goed bij mij past. Ik kan om één uur ‘s middags gebeld worden om anderhalf uur later een baby in mijn armen te hebben. Ons gezin reageert ook goed op dat vlugge: als ik in onze gezinsappgroep deel dat er een baby’tje komt, reageert iedereen daar enthousiast op. Natuurlijk gebeurt zo’n crisisplaatsing in samenspraak met betrokken organisaties en met ons gezin. Meestal sluit de vraag aan, maar als dat niet zo is of als ons gezin even een pauze nodig heeft, kunnen we dat gewoon aangeven.”
‘Als ik in de gezinsapp deel dat er een baby’tje komt, reageert iedereen enthousiast’
Bij de eerste plaatsingen had Liesbeth de neiging om veel stil te staan bij het schrijnende van een kindje dat niet bij de biologische ouders kan wonen. “Tegenwoordig benadrukken we dat minder. Natuurlijk zijn dit heel verdrietige situaties, maar onze focus ligt nu meer op het welkom heten van een kindje. Vorig jaar kwam er een baby’tje dat meteen na de geboorte was afgestaan, toen hebben we bij thuiskomst uit het ziekenhuis samen beschuit met muisjes gegeten om haar leven te vieren.”
Voordat Liesbeth en Jasper besloten pleegouders te worden hebben ze de Micha-cursus gedaan. Dat gaf het laatste zetje in de richting van het pleegouderschap. “Het recht doen aan anderen en opkomen voor gerechtigheid sprak mij enorm aan. Gastvrijheid zit in mijn bloed en ik kan goed liefde geven en voor kinderen zorgen, dus dit is voor ons een perfecte manier om met gerechtigheid bezig te zijn.” Soms zeggen mensen tegen haar hoe knap ze het vinden dat ze pleegouder is, maar daar kan Liesbeth niet zoveel mee. “Staar je niet blind op wat een ander doet, maar focus je op waar jij goed in bent en zoek naar jouw manier om gerechtigheid in praktijk te brengen. Ik doe gewoon waar ik goed in ben. Je zou mij bijvoorbeeld niet moeten vragen om ouderen te bezoeken.”
‘We zouden dit niet kunnen als we niet geregeld tijd voor elkaar vrijmaken’
Tijd voor zichzelf of voor haar man heeft Liesbeth maar weinig, dus daar zoekt ze bewust naar. “We zouden dit nooit kunnen als we niet geregeld tijd voor elkaar vrijmaken, want dat hebben we echt nodig. Normaal gesproken staat mijn hele dag in het teken van ons gezin en hebben we bijna geen tijd samen. Natuurlijk geldt dat voor elk gezin met kinderen, maar ook ‘s morgens als de tieners uitslapen heb ik geen moment voor mijzelf omdat ik dan alweer flesjes sta klaar te maken.” Gelukkig is Jasper elke vrijdag vrij en is er dan tijd voor een goede kop koffie samen. “De kinderen zijn dan naar school, de peuter naar de peuterspeelzaal en de baby slaapt overdag steeds beter. We proberen drie of vier keer per jaar één of twee nachtjes samen weg te gaan en zoeken ook geregeld een avondje vrienden op, dan nemen we de baby mee en past onze dochter thuis op de anderen. Dankzij een gezellige avond en goede gesprekken komen we dan weer opgeladen thuis.”
Bekijk Jojanneke en de jeugdzorgtapes. Daarin toon Jojanneke van den Berge de verhalen achter de uithuisplaatsingen.
Tekst: Harmke Zonnebeld
