Lieve Lazarus, ik ga je missen

Lieve Lazarus,

Onwerkelijk vind ik het, dat onze wegen binnen enkele weken gaan scheiden omdat jij niet meer onder ons zult zijn. Ik was boos en verdrietig toen ik de uitkomst hoorde. Bijna dagelijks stond ik met je op en ging ik met je naar bed. En tussen die momenten was je altijd op de achtergrond aanwezig in mijn gedachten.

Ruim zeven jaar geleden leerde ik je kennen, als Zinvloed. Ik had een tijd achter de rug waarin ik veel was verloren: mijn huwelijk, mijn zelfvertrouwen en mijn baan. Het enige wat ik juist gewonnen had was mijn geloof, al was dat wel anders dan voorheen. Door de averij in mijn leven kon ik niet zoveel meer met een EHBO-geloof: dat God je uit allerlei ellende redt. Dat was voor sommigen misschien wel waar, maar ik had juist gemerkt dat God op een wonderlijke manier midden in die ellende aanwezig was, zonder dat alles werd opgelost of mijn leven beter werd. Ik had een geheim ontdekt dat ik niet meer met woorden kon vangen, een puzzel die zo fascinerend ingewikkeld was dat ik vanaf dat moment zeker wist dat hij mij levenslang zou blijven boeien. En waar ik niet meer zonder wilde.

Dat was wat ons verbond en wat ons vervolgens met anderen in contact bracht. Vanaf dat moment ging je Lazarus heten. Als knipoog naar de dronkenschap die de eerste christenen werd verweten. Maar vooral omdat het verhaal van Lazarus die dood was en door zijn vriend Jezus weer tot leven was geroepen, zo symbool stond voor die geloofservaring die we in ons leven hadden opgedaan.

Via jou konden al die mensen die zo’n zelfde verlieservaring achter de rug hadden hun verhaal doen en dat zorgde voor een bijzondere verbinding. Je werd een symbool: voor de tobbers en twijfelaars, voor diegenen voor wie het niet zo vanzelfsprekend was om te geloven, voor gelovigen die om allerlei redenen buiten de boot vielen, voor niet-meer gelovigen die twijfelden, voor critici en vragenstellers, voor (soms pijnlijke) eerlijkheid en voor mensen die de ruimte en de randen van het christendom opzochten. Daardoor werd je niet altijd even gewaardeerd, niet door de liefhebbers van piketpaaltjes die bepaalde gebieden graag wilden afzetten en indelen. En je intentie werd niet altijd serieus genomen. Maar ik wist dat achter elk blog en elk initiatief een oprecht verlangen zat om te laten zien hoeveel ruimte er te vinden is in het christendom en hoe waardevol dat geloof is.

En nu nadert je einde.

Ik ben ongelofelijk dankbaar voor alle inzichten die je mij de afgelopen jaren gegeven hebt, voor de mooie woorden, de ontroerende verhalen, voor de eigenzinnigheid en de oprechtheid van al die schrijvers die je om je heen verzamelde. En ik ben heel trots daar ik daar zo dicht op mocht zitten. We, Christine en ik, laten je niet alleen in deze laatste weken, maar loodsen je samen naar het einde, wetend dat je hoe dan ook, op welke manier dan ook wel weer zult opstaan. Je hebt eerder laten zien dat er niets onmogelijk is als je een invloedrijke vriend hebt.

Lieve Lazarus, ik ga je ontzettend missen.

Marieta

PS

We hebben nog een aantal mooie blogs en interviews in petto die we de komende weken gaan plaatsen. Begin juli zullen we ermee stoppen, de site blijft nog even online, alle blogs verhuizen op termijn naar eo.nl/gelovenenvragen.
Het tv-programma Lazarus blijft wel en is eind november weer te zien. Rikko gaat door op eigen titel met zijn Popupgedachtes in de ochtend door en we gaan jullie de komende weken vertellen waar je terecht kunt als wij er niet meer zijn.

Ik wil natuurlijk heel graag al die mensen die Lazarus de afgelopen jaren tot Lazarus hebben gemaakt hartelijk bedanken. Dank voor al jullie teksten, jullie eerlijkheid, openheid en creativiteit. Zonder jullie had Lazarus niet kunnen bestaan.