Lisettes vakantieliefde kwam op Texel uit de lucht vallen. ‘Na al die jaren ben ik nog steeds verliefd’

Het is juni 1997. Lisette is 23 jaar, klaar met haar opleiding en wel in voor iets geks. “We besloten om een weekje parachute te springen op Texel. We stonden op een camping met een hele hoop jongeren, leerden van alles over parachutes en wachtten op mooi weer om sprongen te maken. Met de liefde was ik helemaal niet bezig. Ik had net mijn paspoort aangevraagd omdat ik een paar weken naar het buitenland wilde. Lekker even weg in m’n eentje. Maar zover is het nooit gekomen.”

Hij had lang haar en was heel gespierd, wat ik heel interessant vond

Zijn naam is Ronald. “Hij zag er heel stoer uit, had lang haar en was heel gespierd, wat ik heel interessant vond. Ronald stond met een groep jongens op de camping. Met hun luchtbedden slideden ze door de plassen heen. Heel cool, maar niet handig als je er nog op moet slapen. De jongens vroegen aan ons of we misschien een föhn bij ons hadden. We stonden op de camping, wat dachten ze zelf?”

Kletsen en zoenen

Die avond vragen de jongens of Lisette en haar vriendin mee gaan wandelen in natuurgebied de Slufter. “Tegen zijn vriend die ook mee wilde, zei Ronald: jij blijft hier. Dus wandelden Ronald en ik die avond met z’n tweeën. Na het kletsen begon het zoenen. Ik vond hem leuk, maar dacht niet: dit is de man van mijn leven. Na de vakantie namen we afscheid. Over vakantieliefdes dacht ik altijd: dat is gewoon even leuk voor de vakantie. We woonden allebei in Zeeland, maar wel een halfuur rijden van elkaar vandaan. Dat gedoe van elkaar opzoeken; daar zat ik niet op te wachten. Bovendien had ik geen auto.

Ik was nog geen dag thuis toen Ronald belde: ‘Kan ik langskomen?’ Mijn ouders waren gescheiden en ik stond net op het punt om naar mijn moeder te gaan. Hij zei: ‘Oh, dan ga ik wel met je mee.’ Hij liet er niet bepaald gras over groeien. Ik dacht: wat is dit? Maar al snel was ik helemaal gek op hem. Daarna ging het hard. Ronald werkte al en ging op zichzelf wonen. Vijf maanden nadat we elkaar leerden kennen, woonden we samen.” 

Alleen naar de kerk

Als Ronald en Lisette een paar jaar lang proberen om kinderen te krijgen en dat niet lukt, gaat Lisette opnieuw op zoek naar God. “Ik ben gelovig opgevoed en wist altijd wel dat Hij er was, maar ik deed niet veel met mijn geloof. Ronald was ook gelovig opgevoed, maar had het gevoel dat het hem was opgelegd, dus hij moest niets van het geloof hebben. Als ik christelijke muziek luisterde, moest ik dat van Ronald uitzetten. Ook ging ik alleen naar de kerk. Ik vond dat best lastig. 

Ondertussen waren we een medisch traject gestart en werd ik er door de hormonen niet leuker op. Toen ik na zes jaar nog niet zwanger was, deden we het boek dicht. We boekten een reis naar Afrika en moesten ons inenten tegen gele koorts. Ik wist dat dat absoluut niet mag als je zwanger bent en deed voor de zekerheid een test. Ik was zwanger! We kregen een dochter en drie jaar later een zoon. Ik nam hen op zondag mee naar Rafael, een evangelische gemeente in Goes. Heel af en toe ging Ronald mee.”

Geleid door God

Als Lisette en de kinderen samen met een bevriend stel en hun kinderen naar Opwekking gaan, besluit Ronald om mee te gaan. “Toen hij met zijn vriend terugkwam van de avonddienst, zag ik dat er iets was veranderd. Sinds dat weekend ging hij helemaal voor de Heer. Hij wilde alles lezen, elke avond Bijbellezen met de kinderen en was tot het irritante begripvol. Ik moest er wel even aan wennen, want ik herkende hem bijna niet meer! We hebben ons samen laten dopen in een meer, wat ik heel bijzonder vond. Achteraf zie ik hoe God ons heeft geleid. Als we gelijk kinderen hadden gekregen, waren we misschien nooit met de juiste personen bevriend geraakt.

Achteraf zie ik hoe God ons heeft geleid

Het is inmiddels 22 jaar geleden dat Lisette en Ronald elkaar op Texel leerden kennen en 16 jaar geleden dat hun ja-woord klonk. “Het is niet altijd makkelijk geweest. Zo ontdekten we dat Ronald drager is de ziekte van Waldenström. Aan het begin verwijderde dat ons. Ik dacht: als ik niet zoveel van hem houd, doet het niet zoveel pijn als hij doodgaat. Dat was niet erg realistisch en daarin moesten we samen een weg vinden. Nog steeds ben ik bij iedere controle zenuwachtig. Ronald heeft heel sterk het gevoel dat het niet Gods plan is dat hij ziek wordt, dus daar gaan we gewoon vanuit. En als het toch gebeurt, zal God ons de weg wel wijzen.”

Nog steeds verliefd

“Na al die jaren ben ik nog steeds verliefd. Ons geheim? Dat je de ander gewoon accepteert en geniet van de kleine dingen. Daarnaast zetten we ons via stichting Onyame in voor de allerarmsten in Ghana. Ook dat bindt ons samen. Afgelopen mei ben ik samen met mijn dochter naar Ghana gereisd. Daarin laten we elkaar vrij en dat vind ik belangrijk. Voor ons staan de kinderen voorop; als zij blij zijn, zijn wij dat ook.”

Of ze ooit nog samen een sprong in het diepe wagen? “Tijdens onze huwelijksreis naar Zuid-Afrika hebben we een parachutesprong gemaakt boven Plettenberg Bay – alleen die naam al… Vanuit de lucht zagen we walvissen zwemmen en het was supergaaf, maar ik doe het nooit meer.”

Nog meer vakantieliefde: Irene ontmoette haar grote liefde tijdens een groepsreis naar het land waar ze zelf werd geboren: India