Mama Mirjam: ‘Liever was ik die moeder die met haar kind ook meteen haar syndroom omarmde’

Op zeven augustus mochten we ons om acht uur ’s morgens melden – zo’n geplande keizersnede is best praktisch met een druk gezin.

Enkele uren later lag ze op mijn borst: Livia Abigail. Ons vierde kind. Ik speurde haar gezichtje af op zoek naar herkenning – dat neusje, die oortjes… ja hoor, ze was er duidelijk eentje van ons. Een gewoon kindje. Toch?

In gedachten ben ik tientallen keren teruggekeerd naar dat moment. Heb ik echt niets gezien? Stak ik mijn kop in het zand? Was ik soms naïef - verblind door hormonen en moederliefde?

Nog weer een paar uur later – broer en zussen hadden hun zusje net bewonderd – viel voor het eerst het woord ‘downsyndroom’. Voorzichtig, als een heel misschien. Een ‘we denken van niet, maar willen zekerheid’ van de arts.

De nacht die volgde was een ramp. Dat is de eerste nacht na een keizersnede sowieso, maar de mallemolen in mijn hoofd maakte het vele malen erger. Ik keek naar mijn dochter en de opmerking van de arts bleef maar terugkomen. Zou het? En als het zo is… wat dan? Ik hoop van niet… O, nee – dikke kraamtranen – alsjeblieft niet!

Lange tijd voelde ik me schuldig over die eerste gedachten. Over mijn aanvankelijke onwil. Liever was ik die moeder die met haar kind ook meteen haar syndroom omarmde. Maar ik had geen idee. Onwetendheid maakte bang, verward en onzeker.

Zeven jaar verder

Nu zijn we bijna zeven jaar verder. De zomervakantie staat weer voor de deur – en als er íemand vol blije verwachting uitkijkt, dan is het Liv. Fotoboeken van eerdere vakanties worden al maanden verslonden, de zwembadplaatjes duizend keer bekeken. Ze telt de nachtjes af met een opwinding waar je alleen maar vrolijk van wordt.

Ik kijk naar haar – zie haar sprankeling, haar groei, haar rol als de lijm in ons gezin. ‘Wat dan’ en ‘ik hoop het niet’ zijn al een eeuw geleden uit mijn hoofd weggewaaid. Want ja, ze heeft Down. Levenslang.

Maar ik kan nu met een glimlach mijn schouders ophalen. Liv loopt, rent, speelt, leest – ze ontwikkelt zich eigenlijk heel erg goed. Had ik dat toen maar geweten. Want vanzelfsprekend is het niet.

En dat besef maakt de dankbaarheid alleen maar groter.

Nu denk ik: Nou, en? Het is maar Down.

Het leven is niet maakbaar – en gelukkig maar. We zijn niet hier om de hoogste toppen te bereiken of de meeste successen te behalen. We zijn hier om te leven. Om onze Schepper te eren.

En dat kan Liv als geen ander.

Binnenkort pakken we ons hele boeltje weer in. Op naar Zuid-Frankrijk, op kampeeravontuur. Met Liv én haar syndroom. Want die twee? Die horen onlosmakelijk bij elkaar – en bij ons.