Marjanne en Klaas kiezen bewust voor één kind

Marjanne heeft de ziekte van Crohn. Ondanks dat het nu heel goed gaat, is het verloop van de ziekte erg grillig. Tijdens de babytijd van haar dochter Sarah, was Marjanne ziek. “Tijdens de zwangerschap moest ik stoppen met de medicatie. Dat ging heel goed, tot aan 38 weken. Toen ben ik ingeleid en heb ik na 36 uur weeën een spoedkeizersnede gehad. De wond ging na de bevalling ontsteken van binnenuit. Ik vond het loeizwaar.” Een baby in combinatie met het ziek zijn was pittig, waardoor het ‘moeten zorgen’ centraal kwam te staan: “Pas toen mijn dochter twee jaar oud was, kon ik echt van haar gaan genieten.”

Een gezin

Voor de zwangerschap hadden Marjanne en Klaas het niet veel over kinderen, ze waren er weinig mee bezig. “Tot een van mijn vriendinnen zwanger raakte. Ik ging op kraambezoek en hield het kindje vast. Op dat moment dacht ik: dit wil ook! Ik besprak het met mijn man en het leek hem ook heel mooi. En het was mogelijk met mijn gezondheid.”

Je verwacht niet dat het bij één kind blijft

Een groot gezin is niet ongebruikelijk in de omgeving van Klaas en Marjanne. “Op het moment dat mijn vriendinnen voor de tweede keer zwanger werden, vond ik dat heel moeilijk. Het hoorde mijn beurt te zijn, maar ik kon het niet. Fysiek en mentaal. Dat vond ik echt een tweestrijd. Ik wilde voldoen aan het plaatje, met twee of drie kindjes. Je verwacht niet dat het bij één kindje blijft. Je gaat toch voor het beeld van een gezinnetje. Maar het gevoel van ‘dit wil ik ook’ dat ik bij Sarah had, kwam niet meer terug.”­­

Geen perfect plaatje

Ze besluiten de knoop door te hakken: alleen Sarah was goed genoeg. Het luchtte op. “Ik ontdekte dat ik alleen meer kinderen zou willen om te voldoen aan het plaatje. Maar het was goed zo. We hadden alles eindelijk weer een beetje op de rit. We kunnen van elkaar genieten. Misschien gaat een volgende zwangerschap wel heel goed, maar misschien ook niet. En wie weet hoe ik er dan uitkom. Dan heeft Sarah ook geen leuke moeder meer.”

We zijn van het perfecte plaatje afgestapt

Toch hadden ze het als het risicovrij kon ook niet gedaan, ontdekte Marjanne later. “Misschien had ik het vier jaar geleden wel gedaan, maar we zijn nu van het perfecte plaatje afgestapt.” Aan Sarah leggen ze eerlijk uit dat mama ziek is geweest: “We vertellen haar dat we niet zeker weten of er nog een broertje of zusje komt. Ze is nu zes en begint het steeds meer te snappen. Ze vindt het ook niet erg. Laatst zei ze uit zichzelf tegen haar tante: ‘Ik vind het helemaal niet erg om alleen bij papa en mama te zijn. We doen vaak leuke dingen samen en het is ook wel lekker rustig thuis.’”

Vervelende opmerkingen

Niet iedereen gaat zo makkelijk om met het feit dat Sarah enig kind is. “Ik ben er weleens rechtstreeks op aangesproken dat wij ‘maar’ één kind hebben. Er werd een Bijbeltekst aangehaald over voortplanten. Dat soort opmerkingen vind ik zwaar.” Ze worstelde veel met de reacties uit haar omgeving. “In de christelijke wereld is bewust kiezen voor één kind nog steeds taboe, daarom heb ik ook vaak het gevoel mij te moeten verantwoorden.

Eén kind is niet zielig

Soms kreeg ik ook opmerkingen achter mijn rug om, die ik dan toch wel weer via anderen te horen kreeg. Opmerkingen zoals: ‘Is dat niet zielig voor je dochter?’ Wij vinden het niet zielig. Wij hebben een heel gelukkig kind dat goed gedijt. Laatst vroeg ik nog bij mijn ouders of zij hetzelfde zien: zij zien een volstrekt gelukkig kind.” Sarah kan zelf ook al goed omgaan met vragen die ze krijgt als vriendjes en/of klasgenootjes bij haar thuiskomen. “Sarah zegt dan: ‘Ik heb geen broertjes of zusjes, maar ik heb wel neefjes en nichtjes en die zijn ook heel leuk!’ Onze dochter is echt gelukkig. Het is niet zielig om alleen op te groeien. God heeft ons zoveel rust gegeven, wij voelen ons gezegend!”

Lees ook: Als je geen tweede kind kunt krijgen