Marjolein Hund over haar bekeringsverhaal in haar debuut Ruach

7 oktober 2010 was de dag van de overval. Wat weet je van die dag?

“Het is alsof het vandaag gebeurd kan zijn. Zo helder weet ik het nog. Ik had van tevoren echt het gevoel dat er iets ergs zou gebeuren. De voorgaande nacht wist ik niet wat ik met mezelf aan moest. Ik had paniekaanvallen en mijn man kon mij niet meer bedaren. De bewuste dag gingen we naar het bos. Een tak met dauw vormde een prachtig beeld en ik maakte er een foto van. Op het moment dat ik de foto maakte voelde ik mij helemaal koud worden. De echo van de sluiter van mijn camera klonk als een knal. Achteraf gezien moet dat om en nabij het moment zijn geweest van de overval, waarbij mijn oom om het leven is gekomen. Als ik vandaag de dag naar die foto kijk voel ik mij weer koud worden.”

Hoe was de periode daarna?

“Als er zoiets onrechtvaardigs en gruwelijks gebeurt raak je de grip op de realiteit kwijt. Ik had veel vragen en wist niet meer wie ik was. Het onbevangene en nieuwsgierige wat ik altijd had ben ik die dag kwijtgeraakt. Mijn man Gideon was een jaar daarvoor tot geloof gekomen. Daardoor had hij houvast in het geloof, terwijl ik helemaal de kluts kwijt was. Ik dacht: als er een God is, waarom gebeurt dit dan?"

De laatste tijd bid ik wel eens voor de overvallers

"Deze vraag ging ik stellen aan gelovigen om mij heen. Als zij het zo goed weten met hun geloof, leg het dan maar uit. Maar doordat ik geen antwoorden op mijn vragen kreeg raakte ik juist meer gefrustreerd. Uit pure wanhoop ben ik toen gaan bidden.”

Hoe ging die eerste keer bidden?

“Het begon bij een Alpha-cursus. Daar was de vraag: wat past bij jou? De woorden kleur, licht, fotografie en kinderboeken kwamen bij mij naar voren. Dit bracht ik samen in een beeldend teken: de regenboog. Een paar dagen na de cursus had ik mijn slechtste dag sinds de overval. Ik bracht mijn kind ziek naar school, omdat ik het niet meer aan kon. Thuis ben ik toen vol schuldgevoel voor het eerst op mijn knieën gegaan en heb ik uitgeschreeuwd naar God: ‘Heer als u er bent, wilt u dat dan laten zien op een manier waarop ik het begrijp!’ Een paar uur later haalde ik mijn kind op van school. Hij rende blij naar mij toe en zei: ‘Mama, ik heb iets voor je gemaakt.’ In zijn hand had hij een knutselwerk met een regenboog. Voor het eerst kreeg ik zichtbaar antwoord van Hem, en dat nog wel vanuit een kinderhand.

In de periode daarna heb ik God beter leren kennen en mogen ontdekken wie ik ben zoals God mij heeft geschapen. Hij liet mij die onbevangenheid weer zien. Het leek alsof ik in een nieuwe dimensie leefde. Alles leefde weer voor mij. Als je de wereld bekijkt door de ogen van de Maker en zo naar jezelf mag kijken wordt alles veel rijker.”

Je bent anders naar de wereld gaan kijken. Kijk je daardoor ook anders terug op de overval?

“Dat blijft iets heftigs. Het rouwproces en litteken zal ik altijd dragen, dat is na tien jaar niet ineens verdwenen. Toch heb ik de laatste tijd wel eens voor de overvallers gebeden. Je zou dat maar op je geweten hebben, dat lijkt mij een zware last. De laatste jaren werd ik bevangen door Jesaja 61. Daar gaat het over de gevangenen die vrijgelaten moeten worden. Als slachtoffer word je gevangengezet in je rouw, maar de daders worden letterlijk vastgezet. De bevrijding van God die ik heb mogen ervaren is er ook voor diegenen die het andere pad hebben gelopen. Daarom leg ik het bij God neer. Als het gaat om vergeving vind ik dat wel erg moeilijk. Dat is een proces dat nog gaande is.”

De regenboog is een leidraad in je leven en in het boek. Wat voel je vandaag de dag als er een regenboog aan de hemel verschijnt?

“Daar word ik intens gelukkig van. Deze maand nog, ik kreeg zes oktober voor het eerst mijn boek. Op die dag zag ik al een regenboog. De dag erna, zeven oktober, was het tien jaar geleden dat de overval plaatsvond. Ik stond huilend op, het zou een zware dag worden. Ik deed de gordijnen open en het eerste dat ik buiten zag was een dubbele regenboog. Ik kon alleen maar op mijn knieën vallen van dankbaarheid.

Laatst zei iemand nog tegen mij: ‘Ik zag gisteren een regenboog en ik moest aan jou denken.’ Dat vind ik heel lief, maar die regenboog is niet van mij. Iedereen mag zich over de regenboog verwonderen en voor zichzelf nadenken over Gods trouw.”

Wanneer is in dit alles eigenlijk het idee ontstaan om een boek te schrijven?

“Het idee voor een boek is vijf jaar geleden geboren. Ik was op een kloosterweekend en schreef een gedicht over een meisje met sproetjes. Ineens ontpopte zich de gedachte: dat is mooi voor in een boek. Dat idee heb ik heel lang bij mij gedragen.

Schrijf maar snel je boek, ik hoop dat het mij ook mag helpen

Ik ging eerst de HSV Kinderbijbel illustreren, een grote klus. Nadat ik de kinderbijbel af had belandde ik in een burn-out en had ik geen hoop meer in het maken van mijn boek. Om rust te vinden ging ik weer naar een retraite. Ik zat op een middag op een bankje en retraiteleidster Mirjam kwam naast mij zitten. Uit het niks zei ze ineens: ‘Marjolein, jij gaat een boek maken en ik ga het uitgeven.’ Ze was naast leidster ook uitgever. Dit moest op dat bankje zo samenkomen. Mirjam wist namelijk helemaal niet dat ik met dat idee rondliep. Het was door God geleid.”

Het boek is een combinatie van jouw verhaal met eigen illustraties, gedichten, aangevuld met Bijbelteksten en liederen. Hoe is dat zo samengekomen?

“Na de overval heb ik veel dagboeken bijgehouden en alles van mij af geschilderd en geschreven. Dat was mijn rouwproces. Ik had schilderijen tijdens mijn zoektocht gemaakt om emoties te verwerken en Bijbelteksten opgeschreven waar ik mijzelf in herkende en hoop uit putte. Het hoefde alleen nog bij elkaar geraapt te worden en een mooi geheel vormen met de verhalende tekst.”

Hoe was het om vervolgens je kwetsbare verhaal op papier te zetten, in de wetenschap dat iedereen het later kon lezen?

“Dat vind ik nog steeds spannend. Toch heb ik dat op een gegeven moment losgelaten. Afgelopen twee jaar heb ik zo dicht met God mogen leven. Hij gaf me steeds mee dat ik niet bang moest zijn. Hij had dit zo geleid, dus ik vertrouwde dat ik door God beschermd zou worden.

Het gaat over wie je bent, verder dan je ziel en karakter

Het mooiste moment was toen ik mijn ouders ging vertellen over het plan om een boek te schrijven over mijn zoektocht. Dat is iets wat voor hen ongrijpbaar is, omdat ze God niet kennen. Toch was mijn vader er zo door geraakt, hij zei huilend: ‘Schrijf maar snel je boek, ik hoop dat het mij ook mag helpen.’ Hij was zelf namelijk lijfelijk bij de overval aanwezig en heeft het op een haar na gered. Toen wist ik dat ik het boek aan mijn vader moest opdragen.”

Hoe kwam je bij de titel Ruach?

“Dat woord heb ik tijdens een preek gehoord in de periode dat ik nog twijfelde over het geloof. Het is een Hebreeuws woord met zo’n rijke en beeldende betekenis. Ruach betekent niet alleen maar wind, adem en heilige geest. Het gaat over wie je bent, verder dan je ziel en karakter. Echt je diepste zijn. Datgene wat God in jou legt wat jou jou maakt. Daar was ik op dat moment zo mee bezig. Het woord heeft mij nooit meer losgelaten. Ik wist direct dat er maar één titel mogelijk was voor mijn boek.”

Het is je eerste boek als schrijfster, smaakt het naar meer?

“Zeker. Al moet ik hopelijk niet weer door al die rottigheid heen om er een boek van te maken. De manier waarop dit boek vanuit zichzelf eigenlijk is ontstaan door tijd met God door te brengen vind ik mooi. Op die voet wil ik verder. Zo komen er ook thema’s in het boek voorbij waar ik bijvoorbeeld een kinderboek van zou kunnen maken. Laat die inspiratie maar waaien.”

Ruach, KokBoekencentrum, 9789023957966, €22,50.

Beeld: Marjolein Hund en KokBoekencentrum