Marjon: ‘De Camino (van het leven) zelf heeft de antwoorden’

Daar zit ik dan. Alleen. Terug in Santiago met een wijntje voor mijn neus op mijn laatste avond voor vertrek naar huis. Mijn ‘camigos’ zijn naar huis en de mensen die vandaag zijn aangekomen (het)ken ik niet. Precies zoals ik ook begon. Maar dat is dan ook het enige dat overeenkomt. 

Waar moet ik beginnen?

Het verschil tussen aankomst en vertrek voelt zo groot als dag en nacht. Normaal schreef ik over een bepaalde gebeurtenis of inzicht, maar nu weet ik niet wat ik moet kiezen of waar ik moet beginnen. Hoe leg ik uit wat ik heb meegemaakt?

Ik kan vertellen dat mijn dag begon als ik om 6.30 uur opstond, dat ik dan in het donker mijn spullen pakte, met of zonder ontbijt begon te lopen, altijd een tweede ontbijt met café con leche nam, bij aankomst in de middag altijd eerst moest ‘landen’ met een biertje voordat ik ging douchen, mijn kleren waste om vervolgens een pelgrimsmenu te nemen (dat bestond uit een voorgerecht dat net zo groot was als het hoofdgerecht met brood, wijn en een dessert en dat allemaal voor €12), nog een paar drankjes dronk om vervolgens bovenin een stapelbed te belanden (omdat de beneden bedden voor de ‘oudjes’ waren) om voor het sluiten van de Albergue om 22.00 uur in bed te liggen en ondanks de snurkkakafonie probeerde in slaap te vallen. En dit 40 dagen lang.

• Marjon loopt op blaren…

  Marjon loopt op blaren…

Zelf ervaren

Ik kan ook vertellen over alle mensen die ik heb ontmoet, kwijtraakte en (nooit) terugvond, over de prachtige natuur, de geluksmomenten en de uitdagingen, onverwachte wendingen en cadeautjes, de tranen en de schaterlachen, de blaren en verjaardagsfeestjes, de kathedralen en inspirerende graffiti’s, de zon en haar wonderschone ondergang. Dan heb je een idee hoe mijn pelgrimage is verlopen. Maar wat het betekent om een pelgrim te zijn kan ik je niet vertellen. Dat moet je zelf ervaren. 

Het eerste stuk was voor mijn lichaam, het tweede deel voor mijn geest, het derde stuk tot aan Santiago voor mijn hart en het laatste gedeelte naar Finisterre - het einde van de wereld - voor mijn ziel.

Aankomen in Santiago was magisch. Ik heb stap voor stap 1000 km gelopen. En toen was ik er. Elke stap – zonder of mét pijn- was het waard.

Op weg naar Finisterre kreeg ik het beeld van de Feniks in mijn hoofd. De vogel die uit zijn eigen as (her)rijst. Zo voelt het. Ik rijs uit de as van de dingen die ik in een liefdevol vuur achter mij heb gelaten, hernieuwd. (In Finisterre verbranden pelgrims traditiegetrouw hun wandelkleding, red.) En de vrijheid die ik ervoer toen ik op de rotsen in Finisterre stond was onbeschrijfelijk. Na al dat ploeteren door het binnenland, eindelijk de zee. Een horizon met oneindig veel mogelijkheden. 

Blijven lopen

Ondanks de zware tocht voel ik me lichter dan voor mijn vertrek. En ik heb het gevoel dat dat zo blijft, omdat ik echt de tijd heb gehad om alles wat ik heb ontdekt ook echt te oefenen en te laten landen. 

De tijd nemen en blijven lopen: dat is mijn enige advies aan mezelf. Want de Camino (van het leven) zelf heeft de antwoorden. Ik heb vreugde gevoeld bij zowel het zoeken als het vinden. Ik heb genoten van het plezier, maar ook van de pijn, van het klimmen en het dalen. Een dierbare pelgrimsvriend zei tegen me tijdens de Camino: ‘The end of the world is the beginning of the world’. En zo is het. 

Mijn pelgrimage naar Santiago zit erop. Dat maakt me verdrietig, maar dankbaarheid overheerst. Maar mijn reis gaat verder. En wat is het een zegen om terug te gaan en thuis te mogen komen bij mensen die mij in alle vrijheid hebben laten gaan.

Ik ben een pelgrim. Punt. En ik denk dat ik dat maar bovenaan mijn LinkedIn-profiel zet zodra ik weer begin met werken. 

Proost en voor eeuwig, buen Camino!