'Moet ik de man omhelzen of door de grond zakken van schaamte?'

In onze vorige auto betekende dit dat de koelvloeistof op was, en dat ik ogenblikkelijk moest stoppen om er een nieuwe liter in te gooien vóór de motorkap in vlammen op zou gaan.

Het gepiep versnelt. Ik werp een blik op het dashboard, maar ik zie niks. Wat me niet geruststelt, want ook waarschuwingslampjes kunnen het begeven. Wat moet ik doen? Wacht, daar is de watertoren van Nieuwleusen. Ik ga de snelweg af.

Het gepiep stopt zodra ik snelheid minder. Vreemd. Ik parkeer op de carpoolplaats, haal het kloeke Toyotahandboek uit het handschoenenkastje en zoek bij de waarschuwingsmeldingen. Ik vind niets bij de H van ‘Herhaald Doordringend Gepiep’. Ik bel mijn echtgenoot. Die heeft ook geen idee. “Je moet op zoek naar een Toyotagarage”, zegt hij.

Ik kijk op, en zie tegenover de carpoolplek een Toyotagarage. Toeval of gebedsverhoring? Ik heb alleen helemaal geen zin om ernaartoe te gaan. Automonteurs hebben het druk. Ik wil ze niet storen zonder dat ik een afspraak gemaakt heb.

Maar wat is het alternatief? Wachten tot het probleem zichzelf oplost? Dat gaat ook niet werken. Dus ik steek de weg over, houd een onsamenhangend verhaal over piepjes die steeds sneller gaan. “Neemt u maar een kopje koffie,” zegt de engel achter de balie, “dan gaan wij ernaar kijken.” Een oudere man uit de werkplaats neemt de sleutels mee. Nog geen tien minuten later is hij terug. “Had je de tas misschien op de stoel naast je liggen?” vraagt hij, terwijl hij me de sleutels weer overhandigt. Dat klopt, technisch gezien. Ik had de riem om de hoofdsteun gehangen, en de tas rustte op de passagiersstoel.

“Er is niks mis met de auto. U kreeg gewoon een melding ‘gordel omdoen’. Vanwege die tas.”

Wat moet ik doen? De man omhelzen of door de grond zakken van schaamte?