Moet je iets zelf meemaken om te kunnen meevoelen?
Blog van Margje Fikse
Wat maken vrouwen mee als ze ongesteld zijn? In OP1 vroeg Women Inc. onlangs aandacht voor het gebrek aan medische kennis over vrouwen aan de hand van deze vraag.
Er is te weinig kennis over allerlei aandoeningen rond ongesteldheid, was het idee. Daarom knoopten ze twee mannen in de studio – onze politiek verslaggever Thomas van Groningen en militair Mart de Kruif – een band om waardoor ze konden ervaren hoe het is om ongesteld te zijn. Thomas verging van de pijn en had ineens een heel ander beeld van ongesteldheid. Hij maakte even mee wat ik op het moment dat ik dit schrijf ook weer beleef – en vanavond moet ik gewoon OP1 doen… Mart noemde de pijn trouwens “echt mannelijk”, wat ik hilarisch vond.
Moet je iets zelf meemaken om te kunnen meevoelen? Dat was de vraag die bij mij bleef hangen. Ik heb kinderen, dus ik weet wat het is om kinderen te krijgen en op te voeden. Ik heb mijn ouders verloren, dus ik kan me indenken hoe iemand anders zo’n verlies beleeft.
Mijn nichtje werkt momenteel in een kindertehuis in Afrika. Daar maakt ze mee hoe een vader zijn kinderen komt brengen omdat hij ze na het overlijden van hun moeder niet kan grootbrengen. Ze ziet schrijnende armoede en natuurlijk verandert dat haar blik op Nederland en de luxe waarin ze is opgegroeid.
Mijn zoontje stelde pas dat hij toch echt wel in een huis met zwembad wilde wonen en niet in zo’n krotterig boerderijtje als het onze. En dan hoor ik mijzelf beginnen over ‘de kindjes in Afrika’… Moeten we dan allemaal naar Afrika om onze verwende kinderen dankbaarheid bij te brengen? Het leed van anderen aanschouwen heeft ook weer iets verwends, dus dat kan het niet zijn.
Ik blijf worstelen met de vraag over meemaken en meevoelen. Hoe beleven jullie dat? Merk jij in jouw omgeving ook dat anderen zich pas kunnen inleven als ze zelf iets hebben meegemaakt? Of merk je dat bij jezelf? Of kun je meevoelen ook gewoon leren zonder alle pijn van de wereld doorleefd te hebben? Ik hoor het graag! Mail je reactie naar: Visie@eo.nl
Geschreven door
Margje Fikse - gastauteur