Niet meer boos op Kees Kraayenoord

En ik vroeg me af: Kees, waarom ga je niet naar Purmerend of Helmond? Dáár ligt de uitdaging. In Veenendaal is het niet zo moeilijk een kerk of grote zaal vol te krijgen. Enfin, het sudderde wat bij me door en intussen hoorde ik het afgelopen jaar enthousiaste verhalen over uitpuilende diensten. 

Tot mijn verbazing hoorde ik toen van weer een nieuwe Mozaiek. In Nijkerk nog wel, het Jeruzalem van de Veluwe en ook nog een plaatsnaam met ‘kerk’ erin. Mijn boosheid werd niet minder. 

Maar nu is mijn boosheid weg. En dat heb ik in een telefoongesprek ook tegen Kees gezegd. Hij moest er wel om lachen. Waarom de boosheid weg is? Vanwege de nood der tijd en de nood van de kerk. 

Ik heb geleerd en geaccepteerd dat gemeenten als Mozaiek nodig zijn om mensen die de kerk al hadden verlaten, of die nog wel naar de kerk gingen, maar innerlijk afgehaakt waren, een plek te geven waar ze zich (weer) geestelijk thuis voelen. En misschien om gezinnen met opgroeiende kinderen een alternatief te bieden. Of gelovigen op zoek naar nieuwe vormen. 

Daar is lang niet alles mee gezegd, dat begrijp ik, maar ik vind dit wel verreweg de beste legitimatie voor deze nieuwe vorm van kerk-zijn. Onlangs preekte ik in Nijkerk in een volle PKN-dienst (de Fontein). Toen ik terugreed, moest ik langs de parkeerplaats van Mozaiek033. Die was bomvol en mannen in gele hesjes regelden het verkeer van de kerk die net uitging.

Wat is het mooi, dacht ik, als de traditionele kerken hun leden mogen behouden en nieuwe initiatieven de zoekers en de afgehaakten een nieuwe geloofsimpuls kunnen geven. Dat is idealistisch geformuleerd, ik weet het. Maar zonder geloof vaart niemand wel. En nu Purmerend, Helmond en Almere nog, Kees. 

Beeld: Shutterstock