‘Ik had warmte en veiligheid nodig, maar werd vastgezet alsof ik een wild beest was’

Bij een vergeten kind denk je wellicht aan een kind in een onveilige thuissituatie, dat door de ouders wordt verwaarloosd. “Die misvatting hebben veel mensen, maar dat is niet altijd zo. Ik kom uit een warm gezin en heb veel liefde gekregen.” Thuis voelde Nine zich niet vergeten, maar in de jeugdzorg wel. “Ik werd daar niet als mens gezien, ik was een nummertje. Ik werd klemgezet in een zorgsysteem, terwijl ik al zo kwetsbaar was.”

Eetstoornis

Haar eerste psychische klachten begonnen al jong. “Ik was zes toen ik een briefje schreef aan mijn moeder: mag ik alsjeblieft terug in jouw buik? Van jongs af aan was ik gevoelig en hoogsensitief. Alles kwam bij mij heftiger binnen. De grote boze buitenwereld was te groot en te veel. Toen ben ik mijzelf letterlijk en figuurlijk zo klein mogelijk gaan maken.” Nine ontwikkelde een eetstoornis en kreeg daarvoor vanaf haar twaalfde hulp. “De focus ging daarbij al snel naar eten en gewicht, terwijl de kern heel ergens anders lag. Daardoor heb ik lang verkeerde diagnoses gekregen.” 

“In het begin had ik zelf nog niet door hoe ziek ik was,” vertelt Nine. “Het is heel snel bergafwaarts gegaan, dus op een gegeven moment moesten alle toeters en bellen ingezet worden. In het Nederlandse zorgsysteem is het zo dat in sommige gevallen gedwongen zorg mag worden ingezet als je een gevaar bent voor jezelf of je omgeving.” Zo kon het dat Nine drie weken werd vastgehouden op bed om voeding te krijgen. “Daar hoort een rechtszaak aan vooraf te gaan, maar dat duurde te lang en er kwam te veel papierwerk bij kijken, dus werd het gewoon gedaan. Het is bij eetstoornissen ook lastig, want de lichamelijke gevolgen zijn op den duur gevaarlijk voor je lijf. Toch miste ik in de zorg aandacht voor het psychische deel, waar ook heel veel pijn en verdriet zit.”

We hebben zo'n verrot systeem

In het begin van haar behandeling had ze nog wel vertrouwen in de hulpverlening. “Je beeld is dat die hulp biedt, dus ik had goede verwachtingen. Helaas heb ik als snel het tegenovergestelde moeten ervaren. We hebben zo’n verrot systeem dat kinderen die al kwetsbaar zijn, psychisch nog meer worden beschadigd. Je hebt zorg, warmte en veiligheid nodig, maar in plaats daarvan krijg je harde woorden te horen over dat je je aanstelt. Je komt in een koude omgeving terecht en daar moet je gaan helen, dat is niet realistisch.”

Trauma's in de jeugdzorg

Soms beschadigde Nine zichzelf en kwam ze in een separeercel terecht. “Ik noem het wel eens mentale verkrachting. Dat klinkt heftig, maar op zo’n moment ging het mis in mijn hoofd en dan werd ik vastgezet met alleen mijn hoofd. Wat je dan nodig hebt is nabijheid, warmte, gezien worden, maar je wordt vastgezet alsof je een wild beest bent. Het is van den zotte dat ik met een rugzakje de jeugdpsychiatrie binnenkwam en daar alleen maar meer trauma’s hebt opgelopen.”

Nog altijd klinkt als een mantra in mijn hoofd dat ik me aanstel

Zo waren er verschillende opnames, tot haar achttiende. Toen vroeg een psycholoog zich af: “Hoe kan het dat Nine blijft vastlopen? We blijven maar pleisters plakken, maar we kijken niet waar het om gaat.” Na verder onderzoek kreeg ze de diagnose autisme én meer passende hulpverlening. ‘Een speld in de hooiberg’, noemt Nine het. “Een fijne behandelaar heeft zo’n verschil kunnen maken. Ergens snap ik ook dat dat niet altijd makkelijk is, want de zorg is overbelast, maar het gaat om kwetsbare mensen.”

Mezelf de schuld geven

De impact van haar jaren in de jeugdzorg is nog steeds voelbaar. “Er blijven bepaalde kwetsbaarheden, zoals geuren of muziek die me aan de jeugdpsychiatrie doen denken. Op zo’n moment kan ik me heel onveilig voelen. Ik merk het ook in de contacten met mensen om mij heen; vertrouwen geven vind ik heel lastig. En ik geef mijzelf makkelijk de schuld voor iets dat iemand anders doet. Het is er zo ingeprent dat ík me aanstel, dat klinkt nog altijd als een hardnekkige mantra in mijn hoofd.”

Ik durfde niet meer over straat

Nine’s klachten zijn niet alleen mentaal, maar ook fysiek. Ze heeft een conversiestoornis. “Dat betekent dat ik lichamelijke klachten krijg als psychische stress me te veel wordt. Als ik over mijn eigen grenzen ga, werken bepaalde verbindingen niet meer en stopt mijn lijf met werken. Dat begint met trillende benen, en soms volgt daarna functieverlies. Dan zak ik als een pudding in elkaar. Op een gegeven moment durfde ik daardoor niet eens meer naar buiten, omdat ik wegrakingen kon krijgen op straat.”

Hulphond

Inmiddels durft ze dat wel weer, door haar hulphond Sas. Die springt tegen Nine op om haar te waarschuwen als ze spanning voelt en gaat als ze weg raakt naast haar liggen tot ze bijkomt. “Sas geeft me weer speelsheid en vrolijkheid in mijn leven. Als ik geen zin heb in de dag, ligt zij met een vrolijk koppie naast me en moet ik eruit om haar eten te geven en met haar te wandelen. Het heeft mijn leefwereld vergroot, omdat ik weer dingen kan en aandurf.”

De afleiding die haar hobby’s haar bieden helpt ook. “Op een gegeven moment ben je alleen nog maar ‘het meisje met’. Ik geloof dat alles wat je aandacht geeft groeit, ook het negatieve. Daarom ben ik me gaan focussen op het positieve en op wie ik ben zonder mijn ziek-zijn. Het is een groot deel van mij, het heeft me gemaakt wie ik ben, maar het is niet wie ik ben. Ik heb leuke hobby’s en fijne mensen om mij heen, daardoor heb ik mijn leven weer kunnen opbouwen.”

Het Vergeten Kind

Dat is dan ook waarom ze graag Het Vergeten Kind steunt. “Ik vind het een hele mooie organisatie. Ieder mens heeft lichtjes nodig. Als je zo verstard bent in je narigheid en zooi, is daar bijna geen ruimte voor. Door de toffe dingen die Het Vergeten Kind organiseert worden kinderen even uit hun sleur gehaald. Het zijn dat soort kleine dingen die je blik kunnen veranderen. Ik hoop dat daar meer aandacht voor komt. Warmte, zorg, iemand die zich gezien voelt, dat is van onschatbare waarde.”

Via haar Instagramaccount @voorspruit deelt Nine haar grafische ontwerpen en verkoopt ze gepersonaliseerde items. Hiermee haalt ze geld op voor Sas, omdat haar hulphond niet vergoed wordt door de gemeente.