Nog even geduld...

Ik werk graag met lijstjes en punten. Dus toen de crisis een tijdje bezig was, noteerde ik dat ik:
1. Niet naar m’n moeder kan, die in een verpleeghuis zit.
2. Niet naar de kerk kan.
3. Geen sport kan kijken.
4. Niet op vakantie kan.
5. En o ja, de economie gaat naar de Filistijnen.

Dat de economie in dit lijstje op 5 staat, geeft aan dat ik me in een bevoorrechte positie bevind. Mijn baan staat niet op het spel, zoals voor veel andere mensen wel het geval is. Dat realiseer ik me heel goed. En dus is mijn leed relatief. Voor ieder ander hoop ik dat het meevalt...

Mijn moeder heb ik, eigenlijk een beetje toevallig, vorige week een keer mogen bezoeken! Niet omdat het verpleeghuis weer open is, maar omdat ze ziek was geworden (geen corona). De deuren van haar verpleeghuis lijken voorlopig verder nog gesloten te blijven. De schrik van besmettingen in andere huizen zit er nog diep in. Hoelang gaat dit duren?

De kerk zit nog best wel potdicht. Wat mij betreft te potdicht, ik schreef daar vorige week over. Op 1 juli mogen we misschien weer met honderd mensen naar de kerk, ik ben heel benieuwd hoe dat zal zijn.
En sport kijken, een van m’n voornaamste hobby’s? In Duitsland zijn ze alweer begonnen met voetballen (net als bij de kerken lopen onze oosterburen op ons voor). Dat duurt hier nog tot 1 september. Ik ben heel benieuwd hoe dat er straks uitziet: voetballen zonder publiek, en vermoedelijk ook een Tour de France zonder publiek. Als thuiskijker maakt dat me niet zo veel uit, geloof ik. Kom maar op met de beelden!

Over de vakantie ben ik optimistisch. Natuurlijk, de geplande meivakantie is helaas niet doorgegaan, maar dat hebben we overleefd. De zomervakantie duurt nog een paar maanden, tegen die tijd kunnen we vast met de auto naar Italië.
Dus ja, we komen uit de crisis, maar we zijn er nog lang niet! Waarschijnlijk is het slimmer om het om te draaien: er is zo veel om naar uit te kijken! Nog even geduld...