Om twaalf uur 's nachts de trap verven...

Ik stap uit bed, gekleed in mijn schamele nachtoutfit (een onderbroek en hemdje. Waarom geld uitgeven aan een pyjama als het ook zo kan?), en loop op blote voeten naar beneden. Trapverf. De roller. De kwast. Ik ga aan het werk. De onderste treden doe ik vanaf beneden, en daarna neem ik een grote stap naar de vijfde tree, draai me om, hurk neer en begin aan de tree onder me. En aan de twee treden boven me. Weer een grote stap, draaien, hurken, verven. Gaat lekker zo. Best snel ook. Wat een prima idee.

Als ik halverwege ben, dringt het tot me door dat het licht in de hal aanstaat. Dit is een probleem. Stel je voor dat Dick straks wakker wordt en het licht aan ziet staan. Dan gaat hij natuurlijk naar beneden om het uit te doen. Over mijn juist geverfde trap. Daar wordt niemand blij van.

Die lamp moet uit. Er zit niks anders op. Ik grijp de trapleuning stevig vast en daal naar beneden. Over mijn juist geverfde trap. Die behoorlijk glibberig is. Ik doe het licht uit. En daarna begin ik mijn eigen voetstappen weer weg te werken met de verfroller.

Zoon nr. 1, die er een eigen ritme op nahoudt, komt volledig gekleed zijn kamer uit. “Mam? Wat ben jij aan het doen?”

“Ik verf de trap.”

“Ben je gek geworden?”

“Nee. Kun je een foto van me maken?”

“Mam! Nee!” Hoofdschuddend verdwijnt hij de badkamer in. Ik schilder mezelf naar boven, wikkel mijn kwasten in een plastic zakje, stap onder de douche en schrob met een schuursponsje de witte verf van mijn voetzolen. En daarna stap ik heel tevreden weer in bed. De trap is af. Jammer alleen van die foto.