Once Were Brothers: Robbie Robertson and The Band

Once Were Brothers is gebaseerd op het boek Testimony uit 2017, de autobiografie van Robbie Robertson, gitarist en voornaamste songwriter van The Band. Daarmee is de docu dus zeker niet objectief: dit is Robertsons terugblik op de geschiedenis. Tijdens het kijken is het goed om te onthouden dat The Band nóg vier leden had, die bepaalde episoden – en dan vooral de ruzies – allicht heel anders hebben ervaren.

Los van die kanttekening is Once Were Brothers echter een heerlijke ‘rockumentary’, vol prachtig archiefmateriaal en amusante anekdotes, die smakelijk worden opgediend. Vooral door de sympathieke Robertson zelf, maar ook door beroemde tijdgenoten als Eric Clapton en Bruce Springsteen.

Fraai zijn bijvoorbeeld de verhalen over die periode met Bob Dylan. The Band heette toen nog The Hawks en speelde stevige rock-’n-roll. Om die reden vroeg Dylan, die graag van zijn softe folk-imago af wilde, de groep in 1965 mee op tournee. Het publiek kwam echter massaal in opstand tegen de nieuwe sound: avond op avond werden de muzikanten bedolven onder luid boegeroep. Dat ging ze niet in de koude kleren zitten: Dylan zelf verdween na de tour een paar jaar uit het zicht, drummer Levon Helm ging op een booreiland werken en Robbie Robertson durfde pas weer op te treden nadat hij eerst onder hypnose was gebracht.

Op de aftiteling van Once Were Brothers staat cineast Martin Scorsese genoemd als uitvoerend producent. Scorsese maakte ook de eerdergenoemde Dylan-documentaires én legde in 1976 het legendarische afscheidsconcert van The Band vast (onder de titel The Last Waltz). Die naam mag dus wel als een keurmerk worden beschouwd.