Ondankbare kat

Helaas weet Samson deze daad van liefde niet op waarde te schatten. Hij is er al snel achter gekomen dat we veel sneller overeind springen als hij zijn klauwen in het houtwerk onder het raam zet en daaraan en passant zijn nagels scherpt. Dat hij zich daarmee niet geliefd maakt, deert hem niet. Het is ook niet zo dat hij snel aan komt rennen wanneer we de deur voor hem opendoen. Nee, hij komt dan op zijn dooie gemakje aanslenteren, in het volste vertrouwen dat wij toch wel op hem staan te wachten.

Dick neemt op een vrije dag het beschadigde houtwerk onder handen, wat hard nodig is nadat de kat er jarenlang op is losgegaan. Het ziet er weer keurig uit. Zo keurig, dat we het niet kunnen verdragen dat het straks weer kapot wordt gekrabd. Na veel wikken en wegen gaan we uiteindelijk tóch overstag: we kopen een kattenluikje. Mét handige chipherkenner, zodat alleen onze eigen kat erdoorheen kan.

Helaas is er van de kant van Samson geen sprake van enige dankbaarheid. Integendeel, hij negeert het luik. Denken wij echt dat hij daar zijn kop tegenaan gaat duwen en zijn pootjes en lijf erdoorheen gaat wringen? Geen sprake van. Hij wacht gewoon net zo lang tot een van ons naar buiten moet, en glipt dan snel naar binnen. Of naar buiten.

We zetten het luikje open, zodat de kat leert dat hij erdoor kan. We spuiten het in met kattenkruidspray. We zetten zijn voer aan de andere kant van de deur. We lokken hem door de opening met snoepjes, tot hij zo dik wordt dat hij er nauwelijks nog door past. “Kom maar”, zeg ik, op mijn hurken voor het luikje, met een stem die ik normaal voor baby’s zou gebruiken. En ik raak vervuld van moederlijke trots als Samson zijn kop voor het eerst heel voorzichtig door het deurtje steekt, ook al is het alleen maar om met zijn pootje het kattensnoepje dat aan de andere kant ligt naar binnen te hengelen. Wat een slimme kat. We komen er wel.