‘Onze zoon van 16 reed ‘s nachts zonder rijbewijs met onze auto weg’

“Het is twee uur in de nacht, mijn man en ik liggen nietsvermoedend te slapen. Vaag klinkt de deurbel op de achtergrond, maar we worden niet direct wakker van dit geluid. Dan wordt er op deur gebonsd. Ons slaapkamerraam zit boven de voordeur, mijn man roept naar beneden: ‘Wie is daar?’

‘Politie,’ wordt er teruggeroepen. Wat is er aan de hand? Geschrokken gaan we naar beneden. In de politieauto zien we onze zoon Noah zitten. Huh, jij lag toch in bed? Ik snap er niks van tot de politie begint te vertellen wat er vannacht gebeurd is.

Noah, onze zoon van zestien, is elf uur ‘s avonds zonder rijbewijs met het oude autootje van mijn moeder met een vriend naar een andere vriend gereden. Vijf minuten heeft hij gereden, dus het was ook niet om de hoek ofzo. Op de terugweg reden ze langs een brandje op een grasveld. De afgelopen tijd werden er veel vuurtjes aangestoken, dus de politie was alert.

De jongens waren nieuwsgierig. Langzaam reden ze langs het vuurtje om eens te goed kunnen kijken. Dat is ook het moment dat ze zagen dat ze achtervolgd werden door een politiewagen. Shit, hoe groot is die kans? De politiemannen stapten uit en vroegen de jongens om hetzelfde te doen.

De jongens reageerden niet meteen, geschrokken dat ze betrapt waren. Hun afwachtende houding maakte hen nog verdachter. Waren zij de aanstichters van het brandje, en hadden ze misschien iets gebruikt? Niet willen uitstappen kan erop duiden dat ze nog gauw iets wilden verbergen. De telefoons van de jongens werden ingenomen, maar ze mochten wel naar huis.

“Het wordt een zaak voor justitie,” delen de agenten mee, en dan vertrekken ze weer. Als de agenten weg zijn, vertelt Noah zijn kant van het verhaal: een paar uur geleden, toen wij naar bed waren gegaan, kon hij de slaap niet vatten. Zijn vrienden evenmin. Tja, en wat doe je dan? Laat ik eens gaan rijden met dat autootje, dacht hij, zonder na te denken over de gevolgen. Op YouTube had hij zichzelf geleerd hoe je moest autorijden. Dus dat moest wel goed komen.

Met een vriend was hij inderdaad naar een derde vriend gereden en op de terugweg hadden ze een vuurtje gezien. Zij waren niet de aanstichters, maar namen vanuit de auto wel een kijkje. Toen werden ze gesignaleerd door de politie, en de rest van het verhaal kennen we.

Na drie dagen mogen de jongens hun mobiel komen ophalen. Het zou een zaak van justitie worden, maar we horen niks meer en uiteindelijk is de zaak verjaard. Wel staat hij nog steeds geregistreerd in het politiesysteem.

Noah is een doener, maar hij is niet impulsief. Dat hij de auto zonder rijbewijs zou pakken, had ik niet achter hem gezocht. We gaan met hem in gesprek: “Wat als er een ongeluk was gebeurd?” We spreken af dat hij die week ‘s avonds niet meer weg mag. En uiteraard geeft hij zelf al aan dat hij ook niet meer auto gaat rijden voordat hij zijn rijbewijs haalt. Hij was zelf al enorm geschrokken en daarom houden we het daarbij. Het puberbrein is op die leeftijd nog niet volgroeid en daardoor kunnen pubers niet goed de gevolgen inzien van bepaalde keuzes.

Inmiddels kunnen we er om lachen, maar het is niet een verhaal dat ik met iedereen deel. Ik heb het destijds alleen aan twee goede vriendinnen verteld.

En Noah? Die begon met autorijlessen toen hij 17,5 jaar oud was. Na acht lessen mocht hij examen doen. Hij slaagde de tweede keer (de eerste keer reed hij te gedreven), hij was toen net een paar dagen 18 jaar oud.”

Nieuwe rubriek: Mijn kind doet dat niet

Er zijn zaken waarvan je jarenlang denkt: die issues komen in mijn gezin niet voor. Tot het moment dat je onder ogen moet zien: mijn kind heeft dit toch echt gedaan. Voor een vertrouwelijke rubriek zijn we op zoek naar anonieme ervaringsverhalen van ouders die geconfronteerd werden met gedrag van hun kind waar ze nooit op gerekend hadden. Van kleine, komische voorvallen tot serieuze ervaringen. Wil jij anoniem je verhaal delen? Mail naar eva@eo.nl o.v.v. ‘mijn kind doet dat niet’.