Oud normaal

Met een ruk draai ik me om. Hope glimlacht vanaf zijn zonnige foto. Zie ik het goed? Draagt hij van die belachelijke aanstellerige schoenen die Hugo ook draagt? Hij hoort iets nuttigs te kopen van mijn sponsorgeld, een ploegje of zaden voor zijn akkertje.

Hope: “Waarmee ben je precies klaar?”

“Die beperkingen,” blaf ik. “Ik mag helemaal niets meer. Ik wil weer normaal optreden voor volle zalen, weer dik geld verdienen met theatermaken en dan lekker op vakantie. Ik wil weer vliegen naar een ver zonnig eiland, ik wil weer feesten en met een hele groep bacchanaal barbecueën. Ik wil weer bizar shoppen. Consumeren zoals vroeger. Ik ben klaar met alle beperkingen! Ik wil terug naar oud normaal.”

Jullie hebben mooie beloften, maar maken niets waar

Hope, nadenkend: “Grappig. Toen de coronacrisis begon, las je overal dat corona het begin was van veranderingen. Dat dit het moment was om de westerse levensstijl aan te passen. Stoppen met vliegen, consuminderen, rechtvaardiger leven, tevreden met minder, dankbaar besef van het kleine, dat soort dingen. Juist christenen vonden dat.”

Ik: “Ja, dat vinden we ook, maar niet langer dan twee weken of zo. Dat heet het conferentie-effect. Dan voelen we dat het toch wel fijn was hoe we altijd al leefden en glijden we onbewust terug in oud normaal.”

“Precies,” zucht Hope. “Weet je wat oud normaal is voor mij? Dat jullie goedkoop consumeren en dat wij daarvoor de rekening betalen. En dat als we verhaal komen halen in onze bootjes op de Middellandse Zee, we vriendelijk doch dwingend teruggeduwd worden naar Afrika. Dat jij mij braaf sponsort op de voorwaarde dat ik met een gesponsord ploegje op mijn Afrikaanse akkertje blijf werken met een dankbaar gezicht. Oud normaal: dat ik nooit mooie schoenen mag kopen uit het besef dat die dikke blankerd zo hard werkt om mij in leven te houden. Daar wil jij dus naar terug? Jullie hebben mooie beloften, maar maken niets waar!”

Ik kijk naar mijn schoenen. “Het Hugo-de-Jonge-effect,” piep ik.

Hope: “Nou, dát oude normaal: daar ben ík dus helemaal klaar mee!”

Ik zucht: “Maar het is vast nog niet klaar met jou.”