Pastorie-ellende II

De stand bleef wekenlang op fiftyfifty staan: we wilden met liefde gaan en met liefde blijven. Onze persoonlijke voorkeur wisselde per dag, per uur en soms per minuut. Daarbij stond mijn ‘ja’ stelselmatig tegenover Michels ‘nee’ en andersom, want het is nu eenmaal ons lot dat wij het zelden met elkaar eens zijn. En God? Geen idee. Als Hij al iets liet weten, was het dat het Hem niet uitmaakte. Een lied van lang geleden dat onverwacht in ons hart werd gelegd: ‘Rust mijn ziel, uw God is Koning, heel de wereld Zijn gebied’. Misschien dat dit Zijn antwoord was: ‘Beslis wat je wilt, Ik ben er hoe dan ook bij.’

“Blieven,” sprak een kordate Groningse, “akkerlaand is hier ja kloar om te oogsten en doar in biebelbelt binnen domies zat.” “Tijd om te gaan,” waarschuwde een van Michels collega’s, “wanneer je langer wacht, roest je vast.” Vastroesten, míj joeg dat woord de stuipen op het lijf, mijn wederhelft verblikte of verbloosde er niet van: “Menselijk geredeneer, het komt zoals het komt.” “Gewoon bidden en dan kop of munt,” opperde een derde. Hm, het idee van een soort Urim en Tummim 2.0 sprak ons niet bijster aan.

“Bij mist niet uitvaren,” kwam een vierde. Aha, deze naar orthodoxie riekende uitspraak ontbrak nog aan het geheel. Zinnetjes als ‘ik heb er geen vrijmoedigheid voor’ of ‘er valt geen licht over deze zaak’ maken me doorgaans enigszins kriegel. Door de overdosis uit mijn jeugd heb ik een stevige allergie ontwikkeld voor vage bevindelijke termen. Maar het is precies dít wat ons heeft doen besluiten te blijven: geen vrijmoedigheid, geen licht. Los gerammeld door alle turbulentie maken we nu eenzelfde proces door in omgekeerde richting. Verdrietig afscheid nemen van alles waar we zin in hadden. Dankbaar heraarden op de plek waar we al zo lang mogen wonen.