Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Paulien kampt nog altijd met de gevolgen van een auto-ongeluk

‘Van de buitenkant zie je niets ’

In 2017 zette een heftig auto-ongeluk het leven van Paulien Ursem volledig op z’n kop. Er is een leven voor en na het ongeluk. “Wat ik besef, is dat ik van waarde ben, ook als ik niet werk.”

Deel:

Eind februari 2017 waren Paulien en haar dochter een midweek naar Maastricht geweest. Het was op een vrijdagmiddag dat ze terugreden. “Op de terugweg zijn we bij een vriendin op de koffie geweest. Bij Eindhoven ging er een bord op rood, een soort kruis, en de eerste auto moest heel hard remmen. Die daarachter ook en ik ook”, vertelt ze. “In de bocht zag ik een jongen aankomen. Ik zag hem in mijn binnenspiegel recht voor zich uitkijken. Op het laatste moment boorde de punt van zijn auto zich heel diep in die van ons. Ik dacht: dit is het, ik heb echt pure doodangst gevoeld. Mijn dochter viel flauw toen ik zei: hij remt echt niet.”

Ambulance

“We kwamen pas bij toen iemand mijn autodeur open trok. Hij zei: ‘jullie moeten eruit, de auto rookt’. De man trok ons de auto uit en heeft ons een stukje verder naar het asfalt gebracht”, herinnert ze zich. “De vrouw wikkelde verband om mijn hoofd. Toen ik een sirene van een ambulance hoorde, snapte ik niet dat die ambulance voor ons kwam. Er is toch niks aan de hand, waarom kreeg ik een infuus?”

In het ziekenhuis in Eindhoven kreeg Paulien een CT-scan en een echo. De artsen vertelden haar dat ze veel pijn zou krijgen aan haar ribben, want die waren allemaal gekneusd. Als gevolg van de adrenaline die door haar lijf stroomde, voelde ze de pijn amper. Nog steeds dacht ze dat er niet veel aan de hand was. Thuisgekomen moest haar zoon zijn moeder en zus om de zoveel uur wakker maken, door de hersenschudding die ze beiden hadden.

Het ongeluk gebeurde op vrijdagmiddag, pas zondag drong het besef tot haar door wat er gebeurd was. Ze verging van de pijn. “Op zondagochtend werd ik wakker en toen kon ik niks meer. Met gekneusde ribben kun je amper ademhalen. Thuis lag ik op de bank. Na een paar weken kon ik zelf naar de supermarkt, waar we direct een bekende tegenkwamen. Die herkende ik niet eens, dat vond ik heel raar. Toen dacht ik: het is niet alleen lichamelijk, er is ook iets in mijn hersenen.”

Neuropsychologisch onderzoek

Er volgde een neuropsychologisch onderzoek, waaruit bleek dat haar kortetermijngeheugen ernstig is aangetast als gevolg van het ongeluk. “Denken en informatie verwerken, geheugenstoornis, last van te veel prikkels, dat is echt iets waar ik tegenaan loop. Mijn dochter doet vrijwel alle boodschappen, ik maak thuis een lijstje. Als ik zelf naar de supermarkt ga, raak ik van de kaart van al die maatregelen en het gebrom van de koelinstallaties. Dan heb ik maar twee boodschappen op mijn lijstje staan, maar ik kom er gewoon helemaal niet uit. Ik moet dan hulp vragen, maar aan de buitenkant is er niks aan me te zien.”

Van de buitenkant zie je niets

Er is een leven voor en na het ongeluk, vertelt ze. “Voor het ongeluk ben ik met mijn kinderen naar Oeganda geweest om vrijwilligerswerk te doen, nu is een treinreis naar Amsterdam al een uitdaging.” Ook motorisch heeft ze de nodige problemen. Haar dochter helpt veel mee in het huishouden. Haar zoon heeft veel geholpen. Toen hij een half jaar geleden een huis kreeg en vertrok, kreeg ze hulp bij het huishouden vanuit de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning), net als hulp bij de administratie. Dat is een verademing.

Binnenkort vindt er een onderzoek plaats naar Pauliens motoriek en evenwicht. “Ik laat vaak wat uit mijn handen vallen, zonder dat ik daar erg in heb. Doordat je aan de buitenkant niets ziet, word ik vaak overschat, ook door mezelf trouwens. Ik hoor mezelf vaak zeggen: oh ja, dat doe ik wel even. Maar ik heb nog maar heel weinig energie dus ik moet vaak rust nemen en slaap elke middag wel even. Echt uitgerust voel ik me eigenlijk nooit meer. Visite moet na een uurtje weer weg. Koken kan ik ook niet, dan moet je kunnen multitasken. De trap aflopen, eieren koken, wandelen, fietsen, niets is meer gewoon. Dat is erg frustrerend.”

Ontslag

Sinds het ongeluk is ze ook een aantal vriendschappen kwijtgeraakt. “Je houdt maar een klein groepje over die het echt begrijpt. Ik had een vriendin met wie ik al veertien jaar bevriend was. Ze zei: ‘Ik kan niet goed met jou om gaan’. Ik begreep haar ook wel. We stuurden elkaar heel lange mails, maar ik kan mijn aandacht daar niet meer bijhouden. Ook gesprekken kan ik niet altijd goed volgen, zeker niet als ze lang duren.” In september 2019 heeft ze ontslag gekregen. “Dat is ook een klap geweest. Mijn werk als leraarondersteuner in het basisonderwijs was ontzettend leuk.”

Paulien probeert nu voldoening te halen uit de kleine dingen, die wél lukken. Lezen gaat niet, net als de ondertiteling volgen van een film, maar als ze een luisterboek opzet, met het boek erbij, is ze even helemaal in een andere wereld. Met praktische oplossingen blijkt er heel wat mogelijk.

“Nu doe ik vrijwilligerswerk bij een taalcafé, ik vind dat ook leuk. Taal is echt mijn ding. Ook pas ik regelmatig op de hond van de buren. Ik vind het heerlijk om met hem te wandelen, dan heb ik ook een doel om naar buiten te gaan.”

Ze kreeg veel hulp en steun van mensen uit de kerk. “Een stel maakte maaltijden, dan kwam er weer iemand op de koffie of kwamen er twee of drie mensen om schoon te maken. Juist door die mensen heen, heb ik God ervaren. Pas geleden ging ik naar de kerk en zat ik even in een dip. Toen vroeg iemand door hoe het écht met mij ging. Ik kon toen eerlijk zeggen dat ik er helemaal doorheen at. Het is zo fijn dat iemand luistert.”

Relatie met God

Door het ongeluk is niet alleen haar leven veranderd, ook haar relatie met God is sterker geworden, vertelt ze. “Voor het ongeluk had ik mijn werk en gezin, dat kostte veel tijd in energie. Ik ging wel naar de kerk, maar beleefde het geloof niet zoals nu. Ik begin de dag al met God, dat ik zelf een liedje op zoek wat mij kracht geeft. Vrijwel iedere ochtend komt er een liedje in mijn gedachten. Dat heb ik jaren niet gehad en zie ik echt als een handreiking van God,” vertelt ze. “Voor veel mensen is het vervelend dat ze nu niet naar de kerk kunnen. Ik ben heel lang niet geweest, maar kan nu juist weer gaan, omdat het heel rustig is.”

Ook het boek ‘Worden wie ik echt ben’ heeft haar geholpen. Ze ontmoette een vrouw in een Facebookgroep, die voorstelde om samen door het boek heen te gaan en daarover te schrijven. “Het is heel waardevol dat een andere christen je wil helpen, dat vind ik echt een godsgeschenk. En wat ik mij nu ook heel erg besef, is dat ik ook van waarde ben als ik niet werk. Ik ben honderd procent afgekeurd en moet daar vrede mee zien te krijgen. Ik wil graag bij het taalcafé verder en op een gegeven moment als een soort leesmoeder op school werken. Daar ligt mijn hart.”

Gelukkig heb ik mijn geloof, al heb ik ook sombere tijden

Ze koestert geen wrok ten aanzien van de jongen die haar en haar dochter aanreed. “Hij belde de volgende dag en nam een bos bloemen mee. Ik ben niet boos op hem. Gelukkig heb ik mijn geloof, dat God alles ten goede keert. Al heb ik ook wel sombere tijden, hoor.” Wel lopen er nog steeds rechtszaken, waarbij het nog maar de vraag is of ze een schadevergoeding krijgt.

De afgelopen 3,5 jaar heeft ze God dichtbij ervaren. “God is echt mijn redder, dat was de laatste aan Wie ik dacht toen de klap kwam. Er kwam ook een soort rust over mij. Ik ben niet meer bang om dood te gaan, alsof God zijn handen onder mij houdt. Als je valt, vangt Hij je op.”

Lees ook: Lize was betrokken bij een dodelijk ongeluk

Geschreven door

Hendriëlle de Groot

--:--