Petrina: ‘Ik ben een KOPP kind’
Als een van je ouders psychische problemen heeft
Petrina Haak (32) is een KOPP kind (Kind van Ouder met Psychische Problemen). Hierdoor heeft ze een zeer complexe jeugd gehad. Jarenlang draagt zij de gevolgen hiervan met zich mee, totdat het haar, met Gods hulp, lukt om vrede te krijgen met haar verleden en haar ervaringen in te zetten om andere KOPP kinderen te helpen.
“Als KOPP kind besefte ik al jong dat het er in ons gezin anders aan toe ging dan bij andere kinderen. Mijn moeder was onvoorspelbaar. Het ene moment was het gezellig thuis en kon alles, maar nog geen uur later kon mijn moeder weer depressief zijn. Als kind voelde ik dat haarscherp aan en omdat ik hoog gevoelig ben, kwam dit extra binnen bij mij. Ik liep op mijn tenen en deed zo goed mogelijk mijn best om maar niet de oorzaak van zo’n uitbarsting te zijn. Als er desondanks wél een uitbarsting kwam, nam ik mijzelf voor om de volgende keer nóg beter mijn best te doen.
Als KOPP kind kon ik op mijn negende het hele huishouden al doen
Doordat mijn moeder de dag- en nachtritmes omdraaide, was er ’s nachts veel onrust in huis. Ik lag ‘s nachts angstig in bed te luisteren of alles wel goed ging. Ik was getuige van luidruchtige ruzies, waarin mijn moeder met spullen kon gooien en uiteindelijk kwaad de deur uitvluchtte. Wat was ik als klein meisje onzeker tijdens die momenten. Ik leefde constant in de angst dat mijn moeder ons niet meer lief zou vinden en voor altijd zou verdwijnen.
Tijdens een van deze nachten liep het uit de hand en was mijn moeder zo in de war dat zij niet langer meer wilde leven. Mijn vader probeerde haar op andere gedachten te brengen, maar zij was zo onrustig dat zij niet meer te bereiken was. Mijn vader belde om hulp, maar ze wist tóch de weg op te rennen en werd aangereden. Vanuit mijn bed heb ik alles kunnen volgen, iets wat je nooit meer kwijtraakt en wat grote impact op mij heeft gehad.
Verandering
Na dit voorval veranderde er iets voor ons. Vanaf dat moment werden wij opgevangen door familie wanneer het thuis niet veilig genoeg was. Zo werd ons de mogelijkheid geboden om uit de situatie te gaan, wanneer dit nodig was. Ik vond het heel fijn dat wij, als zussen en broer, samen werden opgevangen tijdens die momenten en niet van elkaar werden gescheiden. Helaas kregen wij weinig uitleg over de ziekte van mijn moeder en werd er nauwelijks over gesproken.
Zo kwam het voor dat wij middenin de nacht opeens onze koffertjes in moesten pakken en bij opa en oma moesten gaan logeren. Versuft van de slaap moest ik, als klein kind, mijn eigen koffer inpakken terwijl ik geen idee had wat ik daar allemaal in moest stoppen.
Ik was ongemerkt in de rol van verzorgende terecht gekomen
Hierdoor werd ik snel zelfstandig. Op mijn negende kon ik het hele huishouden al doen. Ik kon koken en de was doen en ving op jonge leeftijd al veel zorgtaken van mijn moeder op. Helaas was ik hierdoor ongemerkt in de rol van verzorgende en zondebok terecht gekomen. Als er iets misging, was het mijn schuld en moest ik beter mijn best doen. Als hooggevoelig kind trok ik mij dit erg aan en bevestigde dit mijn negatieve zelfbeeld.”
Manisch depressief
Na jaren kreeg mijn moeder eindelijk een diagnose: zij was manisch depressief. Ze probeerde om, ondanks haar ziekte, een goede moeder voor ons te zijn. Ze heeft een vreselijk zware strijd gestreden. Iets wat ik jaren later pas besefte, want als kind begreep ik niet waarom mijn moeder zo was.
Vanaf groep zeven tot de tweede klas van de middelbare school heb ik gebeden voor genezing voor mijn moeder. Een gebed dat niet verhoord werd.
Toen ik op een dag uit school kwam en op mijn kamer zat, zei ik tegen God dat ik het opgaf. Ik was er klaar mee. Ik had zolang gebeden, maar er gebeurde helemaal niks. Ik smeet mijn bijbel van me af. Opengeslagen kwam hij op mijn bureau terecht. Ik liep ernaartoe met het voornemen om hem in de prullenbak te gooien, maar mijn blik viel op de tekst uit Romeinen 12 vers 21: ‘Laat je niet overwinnen door het kwade, maar overwin het kwade met het goede.’ Het was alsof mijn ogen open gingen.
Toen ik moeder werd, besefte ik pas hoe moeilijk mijn moeder het had gehad
Het was zo makkelijk om alleen het kwade op te tellen en te blijven zien op alles wat fout gaat in je leven. Ik ben gaan bidden en vroeg of God zich aan mij bekend wilde maken. God verhoorde mijn gebeden en ik leerde Hem stukje bij beetje kennen. Mijn hele leven is deze tekst met mij meegegaan en elke keer als het weer moeilijk ging, mocht ik opnieuw op deze tekst zien.
Psycholoog
Mijn verleden drukte een zware stempel op mijn leven als volwassene. Ik trouwde op mijn 18e, blij dat ik mijn eigen thuis zou krijgen. Toen ik voor het eerst moeder werd besefte ik pas hoe moeilijk mijn moeder het had gehad, maar ook hoe zwaar het voor mij als kind was geweest. Ik was bang dat ik niet goed voor mijn kind zou kunnen zorgen en besefte dat ik hulp nodig had om mijn verleden te verwerken, zodat ik een goede moeder voor mijn kinderen zou kunnen zijn.
Bij de psycholoog viel voor het eerst het woord KOPP. Op mijn 22e ontdekte ik dat er veel mensen waren die hetzelfde hadden meegemaakt in hun jeugd. Ik heb veel boeken over dit onderwerp gelezen en veel informatie opgezocht op internet. Wat ik las gaf mij veel herkenning.
Scheiding
Op mijn 26e stortte mijn wereld in. Totaal onverwachts kwam mijn huwelijk, na acht jaar, ten einde. Ik was juist de opgelopen trauma`s uit mijn jeugd te boven aan het komen en kreeg net wat meer zelfvertrouwen, maar door deze onverwachtse scheiding, werd dit alles in één klap teniet gedaan. Ik was weer terug bij af en dacht opnieuw dat ik niks waard was, dat niemand van mij zou kunnen houden en met mij zou willen leven.
De eerste avond dat ik alleen in mijn bed lag kon ik alleen maar huilen. Na een verzuchting richting God voelde ik een enorme rust in mij komen. God hielp mij stap voor stap door deze moeilijke tijd. Keer op keer kwam de tekst tot mij dat ik het goede het kwade moest laten overwinnen en niet in boosheid en haat moest vervallen naar mijn ex toe.
God heeft mijn leven weer opgebouwd. Het was een lange en zware weg, maar ik ben er alleen maar sterker uitgekomen. Ik ben psychologie gaan studeren. Ik voelde een sterke behoefte om een eigen praktijk op te zetten en mij te richten op volwassen KOPP kinderen. Ik wilde mijn persoonlijke ervaringen gebruiken om lotgenoten te helpen. Inmiddels heb ik sinds mei 2018 mijn eigen praktijk: Echt leven.
Geschreven door
Rita Maris
