Puberblog: ‘Mijn dochters vriendje heeft haar allerlei regels opgelegd’
Livia’s dochter heeft verkering. Maar als ze informeert naar de relatie, stuit ze op een dilemma. Haar dochter heeft het over regels. En daar kan Livia zich niet in vinden.
Puber 2 voert al een tijdje lange telefoongesprekken op haar kamer. Wanneer ik het oorlogsgebied (opruimen is nog steeds niet haar ding) betreed met een stapel wasgoed, krijg ik steevast een vernietigende blik toegeworpen en hangt ze snel op. Wanneer ik plagend vraag of ze een boyfriend (we moeten wel dezelfde pubertaal blijven spreken natuurlijk) heeft, kleuren haar wangen rood en schudt ze haar lange, donkere krullen wild heen en weer. “Neehee, doe niet zo stom ma’, klinkt het.
Een tijd later komt ze naar me toe. Ze wil me iets vertellen maar ze weet al dat ik boos zal worden. Dus ze ziet erg op tegen dit gesprek. Na enig aandringen steekt ze van wal. Ze heeft verkering met een jongen uit het naastgelegen dorp. Hij is als klein kind gevlucht uit Syrië en heeft verschrikkelijke dingen meegemaakt. Haar ogen vullen zich met tranen wanneer ze er over vertelt en ook ik krijg een brok in mijn keel. Ze praten er samen veel over aan de telefoon en hij vindt echt steun bij haar. Ik vraag haar wat het dan is waar ik boos over zou worden, want tot zover is het alleen maar een hartverscheurend verhaal.
Na een beetje gestotter en gehakkel begint ze. Haar vriendje is moslim en heeft haar allerlei regels opgelegd. Ik schiet gelijk in de lach. Regels??? Welke regels? Ze kijkt me boos aan en begint: “Ik mag niet meer naar buiten na 10 uur ’s avonds, ik mag geen alcohol drinken (daar scoort de knaap evengoed nog een paar punten mee), ik mag niet naar feestjes, ik mag niet met andere jongens praten en ik mag niet zwemmen.’ Ik staar haar met open mond aan en weet even niks uit te brengen. ‘O ja, en als ik de regels overtreed, krijg ik straf’, vervolgt ze. Verbijsterd vraag ik haar: ‘Maar daar luister je toch wel niet naar?’ Ze kijkt naar de grond terwijl ze zachtjes mompelt: ‘Jawel, ik moet als straf na school gelijk naar huis en de rest van de dag op mijn kamer blijven.’ Ik ben volledig in shock en weet even niet wat ik moet zeggen. Mijn opstandige, brutale, vrijgevochten puber, die naar niets of niemand luistert, laat zich nu volledig onderdrukken door haar vriendje. Ik besluit om het onderwerp even te laten rusten en het eerst met mijn man te bespreken voordat ik in deze staat van verbijstering dingen ga zeggen waar ik later spijt van ga krijgen.
Ze zegt dat het heel normale regels zijn en vindt het eigenlijk wel een teken van liefde
Aan het einde van de dag zitten mijn man, mijn dochter en ik met z’n drieën aan tafel. Het wordt een rustig gesprek van anderhalf uur waarin wij haar uitleggen dat het opstellen van regels niet hoort in een gezonde relatie, en het uitdelen van straffen al helemaal niet. We houden ons rustig en proberen zoveel mogelijk in verbinding te blijven met haar. Maar wat wij zeggen, komt niet aan. Ze zegt dat het heel normale regels zijn en vindt het eigenlijk wel een teken van liefde. Er tegenin gaan of boos worden heeft geen enkele zin, dus proberen we zoveel mogelijk op een rustige manier met haar te blijven praten. Ik ben benieuwd hoe dit zich verder gaat ontwikkelen. Ik nodig hem voorlopig nog niet uit voor een kopje thee.
Tekst: Livia de Jong
