Rob Timmerman kan niet meer helpen op Lesbos

‘Het is alsof de Titanic vertrokken is en je weet dat de ijsberg gaat komen’

1 april 2020 · Leestijd 3 min

Afgelopen januari was Rob Timmerman nog op Lesbos. Maar juist nu de nood door corona extra groot is, moet hij thuisblijven. “Het is nu gewoon wachten tot het virus vluchtelingenkampen op Samos en Lesbos bereikt. Ik houd mijn hart vast.”

“Voor mij zijn de vluchtelingen geen groep van 21.000 mensen. Het zijn mensen die ik ken, en met wie ik heb samengewerkt om hun leefomstandigheden te verbeteren,” vertelt Rob. Hij is bang dat de argwaan tegenover vluchtelingen in veel landen toeneemt als het virus zich ook onder hen gaat verspreiden. “Maar wie weet zien we hen dan juist als gelijken, omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten.”

Ondertussen in Nederland

Als Rob om zich heen kijkt, ziet hij vooral veel mensen die bezig zijn met geld. “Ik bagatelliseer niet, er gaan bedrijven kapot en dat is zeker moeilijk. Maar het is verschrikkelijk dat we nu geen aandacht meer hebben voor mensen die het veel minder hebben.” Wat kunnen we doen? “Bidden en geld inzamelen voor organisaties die nog actief zijn. Wanneer deze situatie voorbij is, zijn deze organisaties weer keihard nodig,” benadrukt Rob.

Voor Rob voelt het omslachtig om nu thuis te zitten. “Ik moet nog wennen aan die onmacht.” Momenteel werkt hij voor het Leger des Heils. “Je ziet nu wie er heel kwetsbaar zijn: dak- en thuislozen die geen alternatief hebben, verwarde mensen en eenzamen.” Vorige week werd hij nog gebeld door een 80-jarige vrouw. “Of ik even langs wilde fietsen om naar haar te zwaaien. Hoe triest en mooi tegelijkertijd.”

Verbondenheid

“Ik zie een enorme nood: we kennen meer mensen die in een huwelijks- en gezinscrisis zitten, dan mensen met corona,” vertelt Rob, die juist in deze tijd echte verbondenheid voelt met goede vrienden. “Ik hoop dat we van betekenis kunnen zijn voor gezinssituaties, dat we daarmee in contact komen en het leven kunnen delen. Ik hoop dat we gaan verbinden. Op een echter niveau.”

“Er verandert nu zo veel, op zo’n grote schaal. De behoefte aan een constante God die niet in paniek raakt; die liefheeft en die er na de crisis nog steeds is, dat is een dierbare gedachte. De gedachte dat God bij de ouderen is die alleen sterven en bij de vluchtelingen die vertrekken met een bootje, helpt. Heer ontferm U, dat is meer en meer mijn gebed geworden.”

De politiek moet volgens Rob met een oplossing voor de vluchtelingen komen. Zelf maakt hij zich hard voor inzamelingsacties én staat hij open voor de mensen om hem heen. “Ik schaam me kapot, dat we het zo ver hebben laten komen in die kampen, en ook nu weer. Het is alsof de Titanic vertrokken is en je weet dat de ijsberg gaat komen. Ik hoop dat de kwetsbaarheid die wij nu ervaren leidt tot grote compassie met mensen die ver weg wonen. Ook dat is mijn gebed.”