Rosanne vond God: ‘Bij mijn doop voelde ik een intense opluchting’

“Thuis waren we niet gelovig. Ik ging naar een christelijke school omdat dit de enige school op het dorp was. Al jong ging ik als pedagogisch medewerker aan het werk op een christelijk kinderdagverblijf en mijn collega’s waren gelovig. Het leek me fijn: elke zondag naar de kerk met allemaal mensen die samen een soort familie vormen en dan met elkaar gaan zingen. Ik had er een heel rooskleurig beeld bij.

Rond mijn 16e heeft iemand erg misbruik gemaakt van mijn vertrouwen. Het verlangen naar God en geloof bleef, maar ik voelde me besmeurd en dacht: God zit vast niet op mij te wachten.

Strenge regels

In de dorpsdiscotheek in Oud-Alblas leerde ik mijn man Johan kennen. Hij had de brui gegeven aan zijn zwaar christelijke opvoeding en via hem ontdekte ik dat de kerk ook uit een heleboel strenge regels kon bestaan. Mijn belangstelling voor de kerk verflauwde een poosje.

We verhuisden naar Alblasserdam, trouwden en ik raakte zwanger. We gingen nadenken over de opvoeding, begonnen te bidden voor het eten en kochten een kinderbijbel. Omdat ik nog als geboortelid stond ingeschreven in de kerk, kregen we elk jaar rond november bezoek van een ouderling uit onze wijk. Hij nam alle tijd voor ons en we hadden mooie gesprekken. Na afloop zeiden Johan en ik steevast tegen elkaar: ‘Met Kerst gaan we naar de kerk.’ Maar als het dan zover was, durfden we niet goed. De drempel was te hoog.

De kerk werd voor mij een plek van rust, van geloof en gebed

Open dag

In januari 2017, we hadden inmiddels ons tweede kindje gekregen, was er na een verbouwing open dag in de kerk. We besloten een kijkje te nemen. De dominee knoopte een praatje met ons aan en het klikte. Vanaf dat moment ben ik samen met onze oudste elke zondag naar de kerk gegaan. Het werd voor mij een plek van rust, van geloof en gebed. Ik voelde me verbonden met God en de mensen om me heen.

Gedoopt

Op een dag vroeg onze zoon: ‘Waarom gaan we niet met z’n allen?’ We zaten midden in de coronacrisis, dus je kon maar eens in de zoveel tijd naar de kerk en dan moest je je inschrijven. Johan zei: ‘Goed, schrijf mij er maar bij op die lijst.’ Van lieverlee werden geloof en kerkgang iets van ons hele gezin. In 2021 werd ons derde kindje geboren en zijn we met z’n vieren gedoopt, de kinderen en ik. Een half jaar later deed Johan belijdenis. Bij mijn doop voelde ik een intense blijdschap en opluchting: eindelijk hoor ik er helemaal bij.

Mijn leven is niet altijd makkelijk, de sporen uit mijn verleden zijn nog merkbaar. Maar dwars daardoorheen ervaar ik Gods aanwezigheid. Hij is inderdaad mijn Houvast, die me voorziet van moed en kracht.”