Rosemary gaat graag naar de kerk: ‘‘Jullie stralen,’ zeggen nieuwe mensen vaak’

“Na een aantal heftige gebeurtenissen in mijn leven was ik in 2005 op zoek naar rust. Al biddend liep ik door mijn wijk, toen ik een gebouw zag met een groot kruis aan de buitenmuur. Op een zondagochtend stapte ik naar binnen. Een oudere dominee kwam me tegemoet en heette me welkom. ‘Maar vanmiddag komt hier ook een groep Afrikanen bij elkaar,’ zei hij erbij. Ik schudde mijn hoofd: ik vind God vaker in de stilte, dus ik wilde niet naar een Afrikaanse kerk met harde muziek. ‘Mag ik bij u?’ vroeg ik hem daarom. Toen liet hij me binnen. In de kerk zaten alleen ouderen – allemaal Nederlanders – en ze keken me met grote ogen aan. Ik was een van de eerste zwarte mensen die ze leerden kennen! Langzamerhand kwamen er steeds meer kerkgenoten bij me op bezoek met hun rollator. Een echtpaar is zelfs als een opa en oma geworden voor mijn twee kinderen.

Juist rond die tijd waren ze aan het bidden voor een jongere gemeente. Daaruit ontstond de dochtergemeente Hoop voor Noord, waarvan ik nu lid ben. Hoe ik deze kerk omschrijf? In deze gemeente zijn alle leeftijden, culturen en talen welkom in de liefde van Christus. Iedereen doet mee. Ook als je de taal nog niet beheerst, kun je koffieschenken of helpen bij de crèche tijdens de kerkdienst. Hier zitten een Nederlander, Afrikaan, Iraniër en Indonesiër gewoon naast elkaar en leren we van elkaar. ‘Jullie stralen,’ zeggen nieuwe mensen vaak. ‘Het lijkt op een feest!’ Dat is toch het werk van God? We overwinnen onze taalbarrières en culturele drempels, omdat Christus ons middelpunt is. Door naar Hem te kijken, worden we vanzelf een familie.

Ook als je de taal nog niet beheerst, kun je koffieschenken

Ik ben geen groepsmens en heb jarenlang weinig vertrouwen gehad in mensen. Soms trek ik me daarom liever terug. Maar geloven doe je niet in je eentje. Juist in de kerk kun je Gods liefde aan elkaar doorgeven. ‘Je hebt geen muren meer om je heen, maar schuifdeuren,’ zei een kerkgenoot laatst tegen me. ‘Als je wilt geven, trek je de deur open. En soms gaat-ie weer dicht.’ Een treffend beeld. Juist daarom vraag ik anderen me ermee te confronteren als ik uitstraal dat ik er geen zin in heb.

Sinds kort zit ik in het gebedsteam. Ik wilde dit al een paar jaar, maar ik dacht dat je daarvoor bepaalde vaardigheden moest hebben. Daarom kwam de vraag toch als een verrassing. Ik zie het als een groot voorrecht dat ik iemand in de ogen kan kijken en mag vertellen: ‘God is er.’ Als je bidt, zie je zo veel moois gebeuren.”

De Nigeriaanse Rosemary Edo-Ihaza (55) gaat zondags naar de multiculturele kerk Hoop voor Noord in Amsterdam.